မိုဘိုင္းဖုန္းတစ္လံုး၏ လွ်ိဳ႔ဝွက္ခ်က္ ငါးခု

မိုဘိုင္းဖုန္းတစ္လံုး၏ လွ်ိဳ႔ဝွက္ခ်က္ ငါးခု Details Category: နည္းပညာ Published on Tuesday, 24 July 2012 19:05 Written by ညိဳလင္းထြန္း Hits: 1294 ျမန္မာ ႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ လူအမ်ား စုဟာ မိုဘိုင္းဖုန္း တစ္လံုးရဲ႕ အသံုးဝင္မႈ လွ်ဳိဝွက္ေတြကုိ သိရွိ သူေတြ အလြန္ နည္းပါး ေနပါတယ္။ ကုိင္ေနတဲ့ လူအမ်ားစုဟာ ဖုန္းတစ္လုံးရဲ႔ အသုံးဝင္မႈကုိ အမ်ားအားျဖင့္ Camera, Music, Bluetooth, FM, Radio. Alarm နဲ႔ Game အစရွိတာေတြ ေလာက္သာ အသုံးျပဳ ေနၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီထက္ပုိျပီး အသုံးဝင္မႈနဲ႔ လွ်ဳိ႔၀ွက္ခ်က္ အနည္းငယ္ကုိ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။ (၁) အေရးေပၚ ကြန္ရက္ရွာရန္ Keypad ကို Locked လုပ္ထား ရင္ေတာင္ မိုဘိုင္းဖုန္းေတြဟာ 122 ဆိုတဲ့ နံပါတ္ကိုႏွိပ္လို႔ရတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီနံပါတ္ဟာ တစ္ကမၻာလံုး ဆိုင္ရာႏိုင္ငံတကာ အေရးေပၚဖုန္းနံ ပါတ္ျဖစ္ပါတယ္။ မိုဘိုင္းဖုန္းေတြရဲ႕ ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာထဲ မွာရွိရင္ ဒီနံပါတ္ကို ႏွိပ္လိုက္တာနဲ႔ ဖုန္းဟာ အနီးဆံုး ဆက္သြယ္မႈကြန္ရက္ကို အလိုေလ်ာက္ ရွာမွာျဖစ္ ပါတယ္။ ဒီနံပါတ္ဟာ မိုဘိုင္းဖုန္းရဲ႕ခလုတ္ေတြကို ပိတ္ထားရင္ေတာင္ ႏွိပ္လို႔ ရေနမွာျဖစ္ပါတယ္။ (၂) ဘက္ထရီ အေရးေပၚ အားကုန္ရင္ မိုဘိုင္းဖုန္းေတြမွာ ဖုန္းအသံုး ျပဳရင္း ဘက္ထရီ အားနည္းလာၿပီဆို ရင္ *3370# ကိုႏွိပ္လိုက္တာနဲ႔ ဖုန္း ေတြမွာ အေရးေပၚသံုးဖို႔ခ်န္ထားတဲ ့ ဓာတ္အားကို ျပန္ဖြင့္ေပးမွာျဖစ္လို႔ ဖုန္းမွာ ဘက္ထရီ ထက္ဝက္အားျပန္ ျပည့္လာတာကိုေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မိုဘိုင္းဖုန္း ဘက္ထရီ အားျပန္ျဖည့္တဲ့အခါမွာ သာမာန္နဲ႔ အေရးေပၚသံုး ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးအတြက္ ဘက္ထရီအားကို အလိုေလ်ာက္အား ျပန္ျဖည့္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီနည္းဟာ လူအမ်ားစုအတြက္ အသံုးဝင္ေစမယ့္ အခ်က္တစ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ (၃) ကားေသာ့က်န္ခဲ့ရင္ အေဝးထိန္း စနစ္ တပ္ဆင္ထားတဲ့ကား အသံုးျပဳသူ ေတြအတြက္ ကားထဲမွာ ေသာ့က်န္ခဲ့ျခင္း၊ အပိုေသာ့ တစ္ေခ်ာင္းအိမ္မွာ က်န္ရွိေန ျခင္းျဖစ္ေပၚ ႀကံဳလာပါက မိုဘိုင္းဖုန္း တစ္လံုးရွိ႐ံုနဲ႔ အဆင္ေျပ တာကို ေတြ႕ရမွာပါ။ အသံုး ျပဳပံုကေတာ့ အိမ္မွာ ရွိတဲ့လူတစ္ ေယာက္ဖုန္းကို မိမိမိုဘိုင္းဖုန္းနဲ႔ လွမ္းေခၚၿပီး တစ္ဖက္လူနဲ႔အဆက္အ သြယ္ရရင္ အိမ္ကလူကို ကားေသာ့ ဖြင့္တဲ့ခလုတ္ကို ဖုန္းအနားကပ္ၿပီးႏွိပ္ ခိုင္းလိုက္႐ံုနဲ႔ ကားတံခါး ပြင့္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိရဲ႕ ဖုန္းကိုေတာ့ ကားနားမွာ ထားရွိရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီနည္း ဟာ မိမိအတြက္ ပင္ပန္းမႈမရွိပဲ အဆင္ ေျပေစမယ့္နည္းလမ္းတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ (၄) မုိဘုိင္းဖုန္း အခုိးခံရရင္ မိမိရဲ႕မိုဘိုင္းဖုန္းဟာ က်ေပ်ာက္ ျခင္း၊ ေမ့က်န္ျခင္းနဲ႔ အခိုးခံရျခင္းအ စရွိတဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားလို႔ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ ဘူးဆိုရင္ အဲဒီဖုန္းကတ္ကို ဖ်က္ဆီး ျပစ္လို႔ရပါတယ္။ ပထမဦးဆံုး အေနနဲ႔ ဖုန္းရဲ႕နံပါတ္စဥ္သိဖို႔ *#06# ကိုႏွိပ္ပါ။ အဲဒီအခါ မွာ ဂဏန္း (၁၅) လံုးေပၚလာမွာျဖစ္ပါ တယ္။ အဲဒီဂဏန္းေတြဟာ မိမိဖုန္း ရဲ႕သီးသန္႔နံပါတ္ေတြပါ။ ဒီဂဏန္းေတြ ကို ပထမဆံုးသိရွိထားဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ မွာပါ။ ကိုယ့္ဖုန္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ဲ့ ေန႔မွာ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္း ကိုဖုန္းဆက္ၿပီး ကုတ္နံပါတ္ေျပာ၍ ဖုန္းပိတ္ခိုင္းႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို္႔ ခိုးသူဟာ Simcard ကို မထုတ္ရေသးခင္ တိုင္တန္းမယ္ဆိုရင္ Simcard ေရာ ဖုန္းကိုပါ Disable လုပ္ ႏိုင္မွာျဖစ္လို႔ မိမိဖုန္းထဲက ဖုန္းနံပါတ္ စာရင္းေတြကို တျခားသူမသိေအာင္ ကာကြယ္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ (၅) Nokia ရဲ႔ ဖုန္းကုတ္နံပါတ္ မိုဘိုင္းဖုန္းေတြရဲ႕ကုတ္နံပါတ္ေတြဟာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု တူညီမႈမရွိၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ Nokia ဖုန္းအသံုးျပဳမယ့္ သူေတြအတြက္ ကုတ္နံပါတ္ေတြကို ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ ကုတ္နံပါတ္ေတြအေနနဲ႔ IMEI (International Mobile Equipment Identity) ကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ *#06# ကိုႏွိပ္ၿပီး ၾကည့္႐ႈႏိုင္ပါတယ္။ LCD Display ကိုပိုၿပီး ရွင္းလင္းျပတ္ သားစြာျမင္ခ်င္တတယ္ဆုိရင္ *#67705646# ကိုႏွိပ္ၿပီး ၾကည့္႐ႈႏိုင္ ပါတယ္။ ဖုန္းမွာ အသံုးျပဳထားတဲ့ ဟန္းဆက္ရဲ႕ ေဆာ့ဖ္ဝဲ Version ကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ *#0000# ကို ႏွိပ္ၿပီးၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ Blue tooth device ေတြရဲ႕တည္ေနရာကို ၾကည့္ခ်င္ တယ္ဆိုရင္ *#2820# ကိုႏွိပ္ၿပီး ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ဖုန္းရဲ႕ထုတ္လုပ္တဲ့ အခ်ိန္၊ ထုတ္လုပ္ခဲ့တဲ့ Serial Number ႏွင့္ ဖုန္းကို ေနာက္ဆံုး ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျပဳျပင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ဖုန္း lifetime ကို သိရွိလိုရင္ေတာ့ *#92702689# ကို႐ိုက္ႏွိပ္ႏို္င္ပါတယ္။ မွတ္သားထားေသာ ဖုန္းနံပါတ္မ်ားကို ေခ်ဖ်က္ခ်င္ပါက *# 3925538# ကို ႏွိပ္ၿပီး ဖ်က္ႏိုင္ပါတယ္။ Series 60 ဖုန္းေတြအတြက္ေတာ့ *# 737092 5538# ကိုႏွိပ္ၿပီး ဖုန္းကို reset lock လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဖုန္းျပန္တက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ defult code 12345 ကို ႐ိုက္ထည့္လိုက္ရင္ ဖုန္းျပန္ပြင့္သြား မွာျဖစ္ပါတယ္။။။။။။ မိုဘိုင္းလ္ ဖုန္းတစ္လံုးအား ကၽြန္းက်င္စြာ ကိုင္တြယ္နိုင္ပါေစ။ (ညိဳလင္းထြန္း) Next >

ေလျဖတ္ျခင္းကို ကာကြယ္နိုင္မယ့္ ေရေႏြးၾကမ္း

ေလျဖတ္ျခင္းကို ကာကြယ္နိုင္မယ့္ ေရေႏြးၾကမ္း ..... Tuesday, July 10, 2012 အိမ့္သံစဥ္ No comments ေရေႏြးၾကမ္းကို ကြ်နု္ပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား ငယ္စဥ္တည္း ကေသာက္ခဲ့ၾကသည္။ ေနရာတိုင္း အိမ္တိုင္းမွာ ေရေႏြးၾကမ္း၀ိုင္ ရိွခဲ့သည္။ ဧည့္သည္ လာလွ်င္ ေရေႏြးၾကမ္းအရင္ခ် ေပးသည္။ ေရေႏြးၾကမ္းကို ျမန္မာတို႔ ဘာေၾကာင့္ ေသာက္ခဲ့ရသနည္း။ လွ်ာ တြင္အရသာေတြ႔သည္မွာ ေမြးက တည္းက၊ လူမွန္းစသိကတည္းက အဖိုး၊ အဘတို႔နွင့္ ေသာက္ခဲ့ ေသာ 'အခါးရည္' လည္းေကာင္း၊ 'အဖန္ရည္' ဟုလည္းေကာင္း ေခၚၾကသည္ ေရေႏြးၾကမ္းးကိုိ သာၾကိဳက္ပါသည္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ထမင္းစား ျပီးလွ်င္ သို႔မဟုတ္ အစာမ်ားမ်ား စားျပီးလွ်င္ အခိ်ဳရည္ေသာက္ သူနွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ သူတို႔မွာ က်န္းမာေရးရႈေထာင့္မွ ၾကည့္လွ်ွင္ အစာအိမ္သက္ တမ္းရွည္မႈ မတူညီၾက ပါ။ တိုင္းရင္းေဆးပညာရႈေထာင့္ တြင္ျဖစ္ေစ၊ အိႏိၵယမ ွလာေသာ အာယုေဗဒေဆး ပညာတြင္ျဖစ္ေစ အစာစားျပီးလွ်င္ အစာေၾကဖို႔အတြက္ 'ဝမ္းမီး'လိုသည္။ 'ဝမ္း မီး'ကိုေဒသႏၱရ ေဆးပညာ တြင္ 'ပါစကေတေဇာ' ဟုလည္း ေခၚသည္။ 'ဝမ္းမီး'မွာ ဝမ္းထဲမွမီးျဖစ္ သည္။ ေရေအးနွင့္ေလာင္းလွ်င္ မီးျငိမ္းသြား မည္ျဖစ္သည္။ 'ပါစကေတေဇာ'သည္ စာကိုေလာင္ျမိဳက္ျပီး ေၾကက်က္ ေအာင္ခ်က္ျပီးေသာ ေတေဇာ ျဖစ္၍ပူေသာ ေတေဇာ (ဥဏွေတ ေဇာ)ျဖစ္ျပန္သည္။ ပူေသာ ေတေဇာ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္မွာ ေအးေသာေတေဇာ (သီတေတ ေဇာ) ျဖစ္သည္။ ေအးေသာေရ၊ ေရခဲေရ၊ အခိ်ဳရည္တို႔မွာ ေအး ေသာအရသာရိွသျဖင့္ 'သီတ' အစာျဖစ္သည္။ အစာေၾကေစေသာ အပူဆန့္က်င္ဘက္ေလာင္း ထည့္လိုက္လွ်င္မည္သို့ျဖစ္မည္ နည္း ရွင္းပါသည္။ အစာမေၾက နိုင္ေတာ့။ မေၾကသည့္အျပင္ ပါစကေတေဇာ ပ်က္မည္ျဖစ္ေလ သည္။ ပူလိုက္ေအးလိုက္ျဖစ္ပါ မ်ားလွ်င္ အစာအိမ္ပ်က္စီးသည္။ အစာအိမ္ပ်က္စီးလွ်င္ ေရာဂါ တစ္ခုခုရမည္မွာ ေသခ်ာသည္ ရနိုင္ေသာေရာဂါမ်ားမွာ- (၁)အစာမေၾကေရာဂါ (၂)အစာအိမ္ေရာင္ေရာဂါ (၃) အခ်ဉ္ျပန္ေရာဂါ (၄)အစာအိမ္အခ်ဥ္ေပါက္ေရာဂါ (၅) အစာအိမ္အနာေပါက္ျခင္း (၆) အစာအိမ္ကင္ဆာ စေသာ ေရာဂါမ်ားျဖစ္နိုင္ေလသည္။ ရိုးရာေဆးပညာ၊ အာယု ေဗဒ ေဆးပညာအလိုအရ 'ေရာဂါ မွန္သမွ်သည္ အစာမေၾကမွစ သည္' ဟုဆိုသည္။ အေနာက္တိုင္းေဆးပညာမ်ား တြင္ မၾကာေသးမီကမွ ဖတ္လိုက္ ရသည္မွာ အစာစားျပီး အခိ်ဳရည္ နွင့္သံဗူးမ်ား၊ ဂက္စ္ပါေသာ အခ်ဳိရည ္ေသာက္သံုးေလ့ရိွသူမ်ားမွာ စားထားသမွ်ထဲမွ အဆီဖတ္ မ်ားကို ေအးျပီးခဲေအာင္ ျပဳလုပ္ လိုက္သျဖင့္ ေခ်ဖ်က္ရန္ခက္ခဲျပီး 'ဆီးခိ်ဳ”ေရာဂါျဖစ္ဖို႔ လမ္းစ ျဖစ္လာနိုင္ သည္။ ထို့အျပင္ ထို အက္ဆစ္ဖတ္မ်ား ကိုအဟာရအျဖစ္ အူသိမ္မွ စုပ္ယူရာမွ ေသြးေၾကာ မ်ားအတြင္း ေရာက္ရိွျပီး ေသြး တြင္းအဆီ ထုတက္ လာေလသည္။ ေသြးတြင္း အဆီထုတက္လာသူ မ်ားမွာ ေသြးေၾကာက်ဉ္းေရာဂါ၊ နွလံုးေရာဂါမ်ား ခံစားရေလ့ရိွျပီး အခန့္မသင့္ေသာ တစ္ေန့တြင္ အဆီခဲ ပတ္ထြက္ေမ်ာပါသြားျပီး ဦးေနွာက္အတြင္းသို့ေရာက္ရိွျပီး ရုတ္တရက္ မူးျပီးလဲက်ျခင္း၊ ဦး ေနွာက္အတြင္း ေသြးခဲပိတ္၍ ကိုယ္တစ္ျခမ္း မလႈပ္ရွားနိုင္ျခင္း၊ ေလျဖတ္ျခင္းမ်ား ပါျဖစ္နိုင္ သည္။ စာေရးသူေလျဖတ္သူမ်ားကို နွစ္ေပါင္း(၂ဝ)ေက်ာ္ကုသလာခဲ့သည့္ အေတြ႔ အၾကံဳမ်ားအရလည္း ေလ ျဖတ္သူ အေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ဆီးခ်ဳိ နွင့္ေသြးတိုး ေရာဂါရိွခဲ့ၾကျပီး ေရခဲ ေရ၊ အခိ်ဳရည္ကို ထမင္းစားျပီးတိုင္း ေသာက္ေလ့ ရိွသူမ်ားျဖစ္ သည္ကို ေတြ႔ရျပန္ပါသည္။ ေရေႏြးၾကမ္းနွင့္ပတ္သက္ျပီး ျပန္လည္ ေကာက္ခ်က္ခ် ရမည္ဆို လွ်င္ ေက်းလက္ေတာ ရြာမ်ား တြင္၊ ျမိဳ႕ၾကီး ျပၾကီးမ်ား၌ေန ထိုင္သူမ်ား ေလာက္ ေလျဖတ္သူမမ်ားရျခင္း အေျကာင္းအရင္း မ်ားတြင္ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္ ေသာဓေလ့ သည္လည္း တစ္ခု အပါအဝင္ျဖစ္နိုင္ပါသည္။ ေတာ နယ္မ်ားတြင္ ဆင္းရဲသား လယ္ သမား၊ ယာသမားမ်ားဘဝတြင္ အခိ်ဳရည္၊ ေရခဲရည္လည္း မေသာက္နိုင္ၾကပါ။ တရုတ္ျပည္မွ ေရွးနွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ(ေအဒီ-၆ဝဝ)ေက်ာ္က တည္းက ဆူပြက္ေသာေရေႏြး ထဲသို႔ သစ္ရြက္ေၾကြကက်ရာမွ စတင္ခဲ့ေသာ လဘက္ေျခာက္ခတ္ ေသာက္ေသာဓေလ့ေၾကာင့္ အာရွ နွင့္ အေရွ့ေတာင္ဥေရာပနိုင္ငံ မ်ားတြင္ အစာအိမ္နွင့္အူမျကီး ကင္ဆာျဖစ္သူ နည္းပါးသည္။ ဥေရာပနိုင္ငံမ်ားမွာအျဖစ္မ်ားေသာ ကင္ဆာသည္ အေရွ့ေတာင္ အာရွရိွ ေရေႏြမ္းၾကမ္းေသာက္ ေသာနိုင္ငံမ်ားတြင္ ျဖစ္ပြားမႈရာ နႈန္းနည္းသည္ကို ေလ့လာေတြ႔ ရိွၾကသည္။ ေလျဖတ္ျခင္းသည္ လူမ ေသေသာ္ လည္း ဘဝဆံုးရေသာ ေရာဂါမ်ဳိးျဖစ္သည္။ စီးပြား ေရးအရလည္း မိသားစုတစ္ခုလံုး ေငြကုန္ေျကး က်မ်ားျပီး နွစ္ရွည္ လမ်ားထိခိုက္ေစေသာေရာဂါ ျဖစ္သည္။ ေလမျဖတ္ေအာင္ ၾကိဳတင္ေရွာင္ၾကဖို႔လိုသည္။အမွန္ေတာ့ ေလျဖတ္ျခင္းကို ကာကြယ္သည့္ေဆးဟူ၍ မရိွပါ။ သြယ္ဝိုက္ေသာနည္းျဖင့္သာ အကိ်ဳးရိွနိုင္ေသာေဆးမ်ားကိုသာ ေရာင္းေနၾကခင္း ျဖစ္သည္။ ေလ မျဖတ္ေအာင္ နားရြက္ေနာက္မွ အေၾကာျဖတ္သူမ်ားလည္း ေတြ႔ ဖူးသည္။ အလြန္မွားေသာ လုပ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ နားေၾကာျဖတ္ျပီးမွ ေလျဖတ္လာသူကို လက္ေတြ႔ၾကံဳဖူးပါသည္။ သတၱုဳစပ္လက္ ေကာက္တစ္မ်ဳိးကို နိုင္ငံျခားမွ လာသည့္ ေလမျဖတ္သည့္လက္ေကာက္၊ ဤလက္ေကာက္ကို ဝတ္ထားလွ်င္ ေသြးမတိုးနိုင္ဟု ညာေရာင္း ေနျခင္းမ်ားလည္း ရိွသည္။ ( ေလျဖတ္ျခင္းမွ ကာကြယ္ နိုင္ေသာ နည္းလမ္းေကာင္း တစ္ခုကိုညွြန္ ျပပါဆိုလွ်င္ 'ေရေေႏြးၾကမ္း' တစ္ ခြက္ကိုပင္ ညွြန္ျပလိုပါသည္။) သင္ ေလျဖတ္ျခင္းမွကာကြယ္ေသာ ေဆးတစ္ခြက္ကို ေသာက္လိုလွ်င္ အစာစားျပီး တိုင္း ေရေႏြြးၾကမ္း တစ္ခြက္ ေသာက္ပါ။ အစာစားျပီး တိုင္း အခိ်ဳရည္၊ ေရခဲရည္ ေသာက္သည္ထက္ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္သည္က အစာလည္းေၾက၊ ဆီးခ်ဳိေသြးတိုး ေရာဂါကို လည္း ကာကြယ္ျပီး ေသြးတြင္းအဆီက် ေစသည့္အျပင္ေလျဖတ္ျခင္းမွလည္း ကာကြယ္နိုင္သည့္ ေငြကုန္ေၾကး က်နည္းေသာ ေဆးေကာင္းျဖစ္ ေၾကာင္းေရးသားလိုက္ရပါသည္။ SHADE Journal

Ven Ravika ၏ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေဆာင္းပါး ၃ ပုဒ္

Ven Ravika ၏ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေဆာင္းပါး ၃ ပုဒ္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ မိမိကိုယ္ကို ေဆာက္တည္မႈ (Democracy vs Personal Autonomy) Ven Ravika (July 6) ဒီမိုကေရစီကို Majority Rule ဟု စာေရးသူက ရည္ၫြန္းဖန္မ်ားသည္။ ဒီမိုကေရစီဆိုသည္ Rule by the people ျဖစ္၍ ဆိုရျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီကို အာဏာရွင္တို႔က ခ်ဳပ္ကိုင္ထား၍ မရပါ။ ျပည္သူေတြက ဒီမိုကေရစီကို အမွန္တကယ္ လိုလားလွ်င္ အာဏာရွင္တို႔က မဟန္႔တားႏိုင္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အာဏာအစစ္အမွန္က အာဏာရွင္တို႔၏ လက္ထဲ၌ အမွန္တကယ္ မရွိပါ။ အာဏာက သူတို႔လက္ထဲ၌ ရွိသည္ဟု အာဏာရွင္တို႔က ပုံမွား႐ိုက္ထားသျဖင့္ ဒီမိုကေရစီကို အာဏာရွင္တို႔ထံတြင္ ျပည္သူမ်ားက ေတာင္းဆိုေနျခင္းျဖစ္သည္။ အမွန္တြင္ ျပည္သူတို႔သည္ သူတို႔ႏွင့္တန္ေသာ အစိုးရတရပ္ကို အျမဲတမ္း ရရိွႏိုင္ၾကသည္။ မိမိကိုယ္ကို ေဆာင္တည္ျခင္းဟု ဆိုရာ၌လည္း မိမိကိုယ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တတ္ျခင္းကို ဆိုခ်င္သည္။ အာဏာသည္ ျပည္သူတို႔ထံ၌ တည္ရွိသည္ျဖစ္၍ ျပည္သူတို႔ကိုယ္တိုင္က အစိုးရျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္သူတဦးခ်င္းသည္ မိမိကိုယ္မိမိ အုပ္ခ်ဳပ္တတ္ဖို႔ လိုသည္။ မိမိကိုယ္ကို မအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္လွ်င္ မိမိကိုယ္တိုင္က အစိုးရေကာင္းမဟုတ္ေတာ့။ မိမိေနအိမ္၌ မိမိက အစိုးရေကာင္းမျဖစ္လွ်င္ ျပည္ေထာင္စုတြင္လည္း အစိုးရေကာင္းတစ္ရပ္ ေပၚထြန္းရန္ မလြယ္ကူပါ။ မီးဖိုေခ်ာင္းတခုကို ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ေသာ မိန္းမသည္ ႏိုင္ငံတခု၏ သမၼတေကာင္းတဦးျဖစ္ရန္ အရည္အခ်င္းရွိသည္။ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ေပးလွ်င္ မလြဲဧကန္ ျဖစ္မည္ျဖစ္သည္။ “အထူးသျဖင့္ ပညာေရးအားနည္းေနေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လူမႈေရးဘာသာ Social Study အားနည္းေနေသး၍သာ အခ်င္းခ်င္း ရန္သူသဖြယ္ ဆက္ဆံေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ကခ်င္မွာ ျဖစ္ေနသည့္ စစ္သည္ ရန္လိုမုန္းတီးစိတ္ကို ျဖစ္ေစသည္။ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာသာ လူမႈေရးဘာသာ ေလ့လာမႈ အားေကာင္းခဲ့လွ်င္ အ႐ံႈးသာရွိသည့္ ဤစစ္ပြဲမ်ဳိးကို တိုက္ေနမည္ မဟုတ္ပါ။” ႏိုင္ငံသားေကာင္းတဦးအေနျဖင့္ မိမိကိုယ္ကို ဥပေဒႏွင့္အညီ အုပ္ခ်ဳပ္တတ္ဖို႔ အေရးႀကီးပုံကို ဆိုခ်င္ေသးသည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ ႏိုင္ငံသားအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ သူတို႔အစိုးရ ဘာလုပ္သည္ကို အျမဲမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္သည္၊ သူတို႔အစိုးရ အက်ပ္အတည္း ျဖစ္ေနလွ်င္ မတန္တဆ အခြင့္အေရးမ်ားကို မေတာင္းဆိုပါ၊ သူတို႔အစိုးရ အလုပ္မလုပ္လွ်င္လည္း သက္တမ္းတခုသာ ႐ုံးထိုင္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္၊ ဥပေဒကို ေလးစားသလို ျပည္သူတဦးခ်င္း၏ အခြင့္အေရး၊ ျပည္နယ္မ်ား၏ အခြင့္အေရး၊ ျပည္ေထာင္စုအေပၚ သစၥာေစာင့္သိမႈတို႔ကိုလည္း အႂကြင္းမဲ့ နားလည္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ ဒီမိုကေရစီဖခင္ေနရာကို ရရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းခ်ဳံးေျပာရလွ်င္ အေမရိကန္ျပည္သူမ်ားသည္ မိမိကိုယ္မိမိ အုပ္ခ်ဳပ္တတ္သူမ်ား (Personal Autonomy) ရွိၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံသားေကာင္းမ်ား မ်ားမ်ား ေမြးထုတ္ႏိုင္ရန္ ဥပေဒေကာင္းမ်ား ရွိရသည္။ ယင္းဥပေဒေကာင္းမ်ား အသက္ဝင္ေအာင္လည္း ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းမ်ားက ေလးစားလိုက္နာသင့္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဥပေဒေကာင္းရွိသည့္ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ မြန္လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ဥပေဒအရာ ကြၽမ္းက်င္ၾကသည္။ သထုံဆိုသည္မွာ သုဓမၼမွ ဆင္းသက္သည္။ ဥပေဒေကာင္းရွိသည့္ ႏိုင္ငံဟု ဆိုသည္။ မြန္တို႔၏ ဥပေဒျဖင့္ ပုဂံလက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္ (လက္နက္ဆိုသည္မွာ လက္နက္ျဖင့္ တည္ေဆာက္ျခင္းမဟုတ္) ကို တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ပုဂံျပည္တြင္ မြန္တို႔အင္အား ေမွးမွိန္စျပဳခ်ိန္ နရပတိစည္သူ (၁) လက္ထက္တြင္ မြန္ဆရာေတာ္ ဓမၼဝိလာသမေထရ္ကို ဓမၼသတ္က်မ္းတဆူ ျပဳေစ၍ ေအာက္ျပည္ကို သာသနာျပဳ ေစလႊတ္ခဲ့သည္။ ထို႔အတူ ဝါရီ႐ူဓမၼသတ္လည္း ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားသည္။ ဘုရင့္ေနာ္ေက်ာ္ထင္ေနာ္ရထာသည္ ထိုင္းကို ေအာင္ျမင္ၿပီးသည့္ေနာက္ မြန္တို႔၏ ဓမၼသတ္ကို က်င့္ၾကံေစခဲ့သည္။ ထိုင္းႏွင့္ မြန္တို႔သည္ ဘုရင့္ေနာင္ကို မုန္းတီးၾကျခင္း အလ်ဥ္းမရွိေခ်။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေကာင္းလွ်င္ ျပည္သူ႔သားေကာင္းမ်ား ေပၚထြန္းလာ႐ိုးသာျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ သမိုင္းတြင္ မင္းဆိုးမင္းညစ္မ်ား ရွိခဲ့သလို မင္းေကာင္းမင္းျမတ္မ်ားလည္း မနည္းလွပါ။ ဥပေဒျပဳေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရာ၌ ျမန္မာတို႔သည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ၏ စံျပျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ကို မေမ့အပ္ေပ။ လက္ရွိတြင္လည္း အေရွ႕ေတာင္အာရွတြင္ စံျပျဖစ္ႏိုင္သည့္ ႏိုင္ငံေရးအဝန္းအဝိုင္းတခုကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွတြင္ ျပည္ေထာင္စုအမည္ခံႏိုင္ငံမွာ မေလးရွားႏွင့္ ျမန္မာသာရွိသည္။ ထိုတြင္ ျပည္ေထာင္စုအမည္ကို တတြင္တြင္ သုံးေနသည့္ ႏိုင္ငံမွာ ျမန္မာသာျဖစ္သည္။ ျမန္မာတြင္ ေကာင္းမြန္သည့္ ဥပေဒ၊ ေကာင္းမြန္သည့္ အစိုးရ၊ ေကာင္းမြန္သည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ေကာင္းမြန္သည့္ တရားစီရင္ေရးစနစ္၊ ေကာင္းမြန္သည့္ ႏုိင္ငံသားမ်ား ရွိလွ်င္ အေရွ႕ေတာင္အာရွတြင္ ေနာက္တခါ ျပန္လည္ထြန္းေတာက္လာမည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပါ။ “စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီဆိုသည္မွာ စစ္သားတိုင္း၊ ရဲတိုင္း၊ အရာရွိတိုင္း၊ ဥပေဒဝန္ထမ္းတိုင္း၊ တရားသူႀကီးတိုင္း၊ ျပည္သူတိုင္းက မိမိကိုယ္ကို ေဆာက္တည္ႏိုင္မႈကို ဆိုလိုေစခ်င္သည္။ ၂၀၀၈ ခု ဥပေဒမွာမ်ဳိး စစ္ရာဇဝတ္ေကာင္မ်ားကို အကာအကြယ္ေပးၿပီး ျပည္သူမ်ားကို အသက္႐ွဴ၍ ရ႐ုံေလး ဖိႏွိပ္ထားသည့္ ဥပေဒကဲ့သို႔ မျဖစ္ေစလိုပါ။” ထိုတြင္ ေကာင္းမြန္သည့္ ႏိုင္ငံသားမ်ား ရွိရန္ ဟူေသာအခ်က္သည္ တိုင္းျပည္၏ ကံၾကမၼာကို အဆုံးအျဖတ္ေပးသည့္အခ်က္ ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္သည္ Rule of the Laws by the people ျဖစ္ၿပီး ျပည္သူ႔သားေကာင္းမွ စစ္သားေကာင္းမ်ား၊ ဝန္ထမ္းေကာင္းမ်ား၊ အမတ္ေကာင္းမ်ား၊ အစိုးရေကာင္းမ်ား ေပၚထြက္လာရ၍ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ပညာေရးအားနည္းေနေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လူမႈေရးဘာသာ Social Study အားနည္းေနေသး၍သာ အခ်င္းခ်င္း ရန္သူသဖြယ္ ဆက္ဆံေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ကခ်င္မွာ ျဖစ္ေနသည့္ စစ္သည္ ရန္လိုမုန္းတီးစိတ္ကို ျဖစ္ေစသည္။ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာသာ လူမႈေရးဘာသာ ေလ့လာမႈ အားေကာင္းခဲ့လွ်င္ အ႐ံႈးသာရွိသည့္ ဤစစ္ပြဲမ်ဳိးကို တိုက္ေနမည္ မဟုတ္ပါ။ တပ္မေတာ္သားမ်ားကို ျပည္သူမ်ားက အခြန္ေပး၍ ျပည္သူတို႔၏ အသက္အိုးအိမ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေစသည္။ ဝန္ထမ္းမ်ားကိုလည္း ဒီမိုကေရစီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအတြက္ အခြန္ေဆာင္၍ ေကြ်းထားရသည္။ ရဲဝန္ထမ္းမ်ားကိုလည္း ဥပေဒစိုးမိုးေရးအတြက္ အခြန္ၾကပ္မတ္၍ ေထာက္ပံ့ထားရသည္။ ျပည္သူတို႔သည္ မိမိတို႔ ငွားထားေသာ၊ ေကၽြးထားေသာ၊ အကူအညီ ရယူရန္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ၊ လြယ္သည္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ ခက္သည္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ အခ်ိန္မေရြး မိမိတို႔ ျဖဳတ္ပစ္ႏိုင္ေသာ ဤေဖာင္တိန္ကိုင္ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားကို အဘယ္ေၾကာင့္ စိုးရြံ႕ကုန္သနည္း။ အရွင္းဆုံးအခ်က္မွာ မည္သူ႔မွာမွ Personal Autonomy မရွိ၍ ျဖစ္သည္။ Personal Autonomy မရွိသူ႔လက္ထဲ လက္နက္တပ္ေပးလိုက္လွ်င္ တိုင္းျပည္က ဘာျဖစ္သြားမလဲ၊ Personal Autonomy မရွိသည့္ တရားသူႀကီးလက္ထဲ ေဖာင္တိန္တေခ်ာင္းႏွင့္ စာရြက္တရြက္ ေပးခဲ့လွ်င္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ၊ Personal Autonomy မရွိသည့္ အရာရွိကို ခံုတလုံး ထိုးေပးလွ်င္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ စဥ္းစားစရာေတာင္ မလိုပါ။ စစ္တပ္က ဓားျပလို ေသာင္းက်န္းမည္၊ ရဲဝန္ထမ္းမ်ားက ငတက္ျပားဂိုဏ္းဝင္မ်ား ျဖစ္ကုန္မည္၊ အစိုးရအရာရွိမ်ားလည္း အရက္သမားအဆင့္ထက္ မေက်ာ္ႏိုင္ျဖစ္မည္၊ ျပည္သူတို႔ကလည္း တန္သည္မတန္သည္ သင့္သည္ မသင့္သည္ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ဝမ္းစာေရးအတြက္ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္မည္ဆိုလွ်င္ Personal Autonomy မရွိေတာ့။ ဤကဲ့သို႔ စည္းကမ္းမရွိသည့္ ႏိုင္ငံတခုမွာ ဒီမိုကေရစီထြန္းကားေအာင္ မည္သို႔လုပ္ရမည္နည္း။ စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီဆိုသည္မွာ စစ္သားတိုင္း၊ ရဲတိုင္း၊ အရာရွိတိုင္း၊ ဥပေဒဝန္ထမ္းတိုင္း၊ တရားသူႀကီးတိုင္း၊ ျပည္သူတိုင္းက မိမိကိုယ္ကို ေဆာက္တည္ႏိုင္မႈကို ဆိုလိုေစခ်င္သည္။ ၂၀၀၈ ခု ဥပေဒမွာမ်ဳိး စစ္ရာဇဝတ္ေကာင္မ်ားကို အကာအကြယ္ေပးၿပီး ျပည္သူမ်ားကို အသက္႐ွဴ၍ ရ႐ုံေလး ဖိႏွိပ္ထားသည့္ ဥပေဒကဲ့သို႔ မျဖစ္ေစလိုပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ Personal Autonomy ကို ေလ့လာသင့္သျဖင့္ အက်ယ္တဝင့္ ေရးခ်င္ေသးသည္။ ဤ၌ ဤမွ်ႏွင့္သာ ရပ္ပါမည္။ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ ရခ်င္လွ်င္ ... (Equality, Majority Rule and Personal Autonomy) Ven Ravika (July 5) ၃၈ ျဖာမဂၤလာတြင္ ေနေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ မဂၤလာ ၃ ပါး ရွိသည္။ သင့္တင့္သည့္အရပ္မွာ ေနျခင္း၊ ျပဳဖူးသည့္ ကုသိုလ္ကံ ရွိျခင္း၊ ကိုယ္ႏႈတ္ကို ေဆာက္တည္ျခင္းတို႔ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ႏႈတ္ ေဆာက္တည္ျခင္းကို အတၲသမၼာပဏိဓိဟု ပါဠိက ဆိုသည္။ ေအာင္ျမင္မႈသည္ ကိုယ္ႏႈတ္ေဆာက္တည္မႈႏွင့္ ဆိုင္သည္။ ဤေနရာတြင္ ကိုယ္ႏႈတ္ေဆာက္တည္မႈကို အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ Personal Autonomy ဟု သုံးခ်င္သည္။ မည္သည့္ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံ၊ မည္သည့္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတြင္ျဖစ္ေစ Personal Autonomy မရွိလွ်င္ ေအာင္ျမင္ဖြယ္ရာ မရွိ။ အရင္းဆုံး ေမးရလွ်င္ ဒီမိုကေရစီကို မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ လိုခ်င္ရသနည္း။ လြတ္လပ္မႈ (Freedom)ကို ေတာင့္တ၍ ျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္မႈဆိုသည္မွာလည္း Majority Rule ကို ကိုယ္စားျပဳသည့္ ေယဘုယ်လြတ္လပ္မႈ (General Freedom)ႏွင့္ တန္းတူေရးကို ကိုယ္စားျပဳသည့္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ (Freedom of Self-determination) ဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။ မည္သည့္လြတ္လပ္မႈ (Freedom) ကိုမဆို မိမိကိုယ္ကို ထိန္းေက်ာင္းမႈ (Moral Autonomy) မရွိလွ်င္ မရႏိုင္ေပ။ မိမိကိုယ္ကို ထိန္းေက်ာင္းတတ္ဖို႔ ကိုယ္ႏႈတ္ကို ေဆာက္တည္ျခင္း (Personal Autonomy) လိုျပန္သည္။ ေမြးရာပါအခြင့္အေရး (Intrinsic Rights) ကို ေတာင္းဆိုသည္ဟု ဆိုရာဝယ္ မည္သူ႔ဆီကို ေတာင္းဆိုသနည္း။ ေမြးရာပါဆိုကတည္းက ထိုအခြင့္အေရး မိမိတြင္ ရွိၿပီသားျဖစ္သည္။ ထိုအခြင့္အေရးကို အာဏာရွိသူတို႔ သိမ္းယူ၍ မရ။ မိမိက လက္ေလွ်ာ့၍ ေပးအပ္မွသာလွ်င္ သူတို႔က အလြဲသုံးစားျပဳႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေမြးရာပါ အခြင့္အေရးကို သူတို႔ဆီက ေတာင္းယူရန္ မလို။ သူတို႔ကလည္း မိမိတို႔ကို ေပးစရာမရွိ။ သို႔ေသာ္ လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းသည္ ဤသေဘာတရားႏွင့္ ဖီလာဆန္႔က်င္ေနသည္။ အစိုးရက အႂကြင္းမဲ့ အာဏာပိုင္ျဖစ္၍ သူတို႔ေပးမွ ရမည့္အသြင္ေဆာင္ေနသည္။ စာရိတၱသီလဟု ဆိုအပ္သည့္ Moral Autonomy အားေကာင္းလွ်င္ အစိုးရဝန္ထမ္းမ်ား၊ ဥပေဒဝန္ထမ္းမ်ား၊ ျပည္သူျပည္သားမ်ားက ဥပေဒႏွင့္အညီ ေနထိုင္က်င့္ၾကံတတ္ၾကရာ ဥပေဒစိုးမိုးေရးအတြက္ အလြန္တရာ ေက်းဇူးျပဳသည္။ ဥပေဒစိုးမိုးမႈ ရွိမွသာ အထက္ေဖာ္ျပပါ အခြင့္အေရးမ်ားကို ရရွိႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ Majority Rule ႏွင့္ Equality တို႔ကို မေပးခ်င္သည့္ အာဏာရွင္မ်ားက တိုင္းျပည္မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနျခင္းမွာ Moral Autonomy ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပေဒစိုးမိုးမႈ မရွိမွသာလွ်င္ အာဏာကို ေရရွည္ဆုပ္ကိုင္ထား၍ ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ Moral and Personal Autonomy မရွိလွ်င္ အဓိက႐ုဏ္းလည္း ျဖစ္တတ္သည္။ အဓိက႐ုဏ္းဆိုသည္မွာ ပါသက္စကားလုံး ျဖစ္သည္။ Overdoing, Over-reaction, Riot စသည္ျဖင့္ ျပန္ႏိုင္ပါသည္။ လိုအပ္သည္ထက္ တုံ႔ျပန္မႈကို အဓိက႐ုဏ္းဟု ဆိုႏုိင္သည္။ ဥပေဒအရ မဟုတ္ဘဲ မိမိသေဘာအရ ထင္ရာစိုင္းျပဳမူျခင္းကို အဓိက႐ုဏ္းဟု ဆိုရသည္။ အာဏာရွင္တို႔သည္ ျပည္သူတို႔၏ ရင့္က်က္မႈ၊ ေဆာက္တည္မႈ၊ ထိန္းေက်ာင္းမႈအားကို အဓိက႐ုဏ္းျဖင့္ ေသြးတိုးစမ္းေလ့ရွိၾကသည္။ Moral Autonomy မရွိ၍ Personal Autonomy မရွိ၊ Personal Autonomy မရွိ၍ Rule of laws မရွိ၊ Rule of the laws မရွိ၍ Freedom ဆုံးရႈံးရသည္။ “ေမြးရာပါဆိုကတည္းက ထိုအခြင့္အေရး မိမိတြင္ ရွိၿပီသားျဖစ္သည္။ ထိုအခြင့္အေရးကို အာဏာရွိသူတို႔ သိမ္းယူ၍ မရ။ မိမိက လက္ေလွ်ာ့၍ ေပးအပ္မွသာလွ်င္ သူတို႔က အလြဲသုံးစားျပဳႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေမြးရာပါ အခြင့္အေရးကို သူတို႔ဆီက ေတာင္းယူရန္ မလို။ သူတို႔ကလည္း မိမိတို႔ကို ေပးစရာမရွိ။ သို႔ေသာ္ လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းသည္ ဤသေဘာတရားႏွင့္ ဖီလာဆန္႔က်င္ေနသည္။ အစိုးရက အႂကြင္းမဲ့ အာဏာပိုင္ျဖစ္၍ သူတို႔ေပးမွ ရမည့္အသြင္ေဆာင္ေနသည္။” အထူးသျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ေတာင္းဆိုေသာ ျပည္ေထာင္စုဝင္ ျပည္နယ္သားမ်ားသည္ မိမိကိုယ္ကို မိမိဘာသာထိန္းေက်ာင္းႏိုင္မႈ Moral Autonomy ရွိရန္ အလြန္လိုအပ္သည္။ မိမိကိုယ္ကို ထိန္းေက်ာင္းတတ္မွသာလွ်င္ မိမိကံၾကမၼာကို မိမိဘာသာ ဆုံးျဖတ္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ သို႔မွသာ ကိိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ (self-determination) ႏွင့္ တန္သည္။ အစိုးရသည္ ဤအခ်က္ကို ကိုင္၍ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို လ်စ္လ်ဴရႈတတ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ self-determination ဟု ဆိုရာဝယ္ အမ်ားႏွင့္ဆိုင္သည့္ ျပဌာန္းခြင့္ျဖစ္သည္။ မိမိကိုယ္ကို မထိန္းေက်ာင္းႏိုင္သည့္ ပုဂၢဳိလ္မ်ား၊ ျပည္နယ္မ်ားသည္ ျပည္ေထာင္စုကို တာဝန္ခံရာ၌ မ်ားစြာ ခက္ခဲေစမည္ျဖစ္သည္။ မိမိ၏ အက်ဳိးစီးပြားကိုလည္းေကာင္း၊ မိမိျပည္နယ္၏ အက်ဳိးစီးပြားကိုလည္းေကာင္း၊ ျပည္ေထာင္စု၏ အက်ဳိးစီးပြားကိုလည္းေကာင္း ကာကြယ္တတ္ရန္၊ ႀကီးပြားေစရန္ လြန္စြာလိုအပ္လွ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ ေတာင္းဆိုေနေသာ ျပည္ေထာင္စုဝင္ ျပည္နယ္မ်ားသည္ မိမိတို႔လူမ်ဳိးကို ပညာေပးျခင္း၊ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ျခင္း၊ ဥပေဒစိုးမိုးေအာင္ ရဲတပ္ဖြဲ႔အင္အားထားရွိျခင္း၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ၾကပ္မတ္ျခင္း၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းမ်ားကို အစဥ္တစိုက္လုပ္သင့္သည္။ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ လုပ္ေနသည္ဟုဆိုေသာ အစိုးရသည္ အပစ္ရပ္တိုင္းရင္းသားမ်ားကို Moral Autonomy ရွိဖို႔၊ Self-determination အတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ဖို႔ အေျခခံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေဆာက္အဦမ်ားကို ယခုကတည္းကပင္ အကူအညီေပးသင့္ၿပီျဖစ္သည္။ ဒါမွသာ စစ္မွန္ေသာ ထာဝရၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို မွန္ကန္စြာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာ ေရာက္သည္။ တန္းတူေရး ရွိမွသာ ျပည္ေထာင္စုမွာ ေနရတာ တန္မည္ (Intrinsic Equality vs. Majority Rule) Ven Ravika (July 5) လူမ်ားစု အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဒီမိုကေရစီဟု ေယဘုယ်အားျဖင့္ သတ္မွတ္ရသည္။ လူမ်ဳိးတိုင္းမွာ အခြင့္အေရး ညီတူညီမွ်ရွိသည္ကို တန္းတူေရးဟု ဆိုရသည္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ က်င့္သုံးေနသည့္ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံတခုမွာ ဒီမိုကေရစီစံႏႈန္းရွိသည့္ လူမ်ဳိးတန္းတူေရး ရွိဖို႔ ညွိရသည္။ သို႔မွသာ ဒီမိုကေရစီအသီးအပြင့္ကို ျပည္သူတိုင္း ခံစားႏိုင္ၿပီး လူမ်ဳိး၊ ဘာသာစကားကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဒုတိယတန္းစား ႏိုင္ငံသားမ်ား မရွိေတာ့သည့္ တန္းတူအခြင့္အေရးကို ရရွိႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ႐ိုး႐ိုးပင္ ေတြးၾကည့္ပါ။ အသင္းအဖြဲ႔တခုတြင္ အသင္းဝင္မ်ားကို ခြဲျခားဆက္ဆံလွ်င္ ေရရွည္သြား၍ မရပါ။ ျပည္ေထာင္စုတခုမွာလည္း အုပ္စုတခုက အျခားအုပ္စုမ်ားကို အႏိုင္က်င့္ေနလွ်င္၊ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးက အျခားလူမ်ဳိးမ်ားကို ႏိုင္ထက္စီးနင္း ျပဳမူေနလွ်င္ ၿပိဳကြဲဖို႔သာ ရွိသည္။ လူမ်ဳိးတိုင္း အတူေန၍ ရေအာင္ မူမ်ား၊ စည္းကမ္းခ်က္မ်ား၊ ဥပေဒမ်ား၊ ေပၚလစီမ်ား၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား ညီတူညီမွ် ခ်မွတ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရပါမည္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္သည္ ယင္းလိုအပ္ခ်က္မ်ား၏ အေျခခံျဖစ္သည္။ ယင္းလိုအပ္ခ်က္မ်ားအေပၚ လႊမ္းမိုးမႈ မရွိရပါ။ တန္းတူေရးဟုဆိုရာ၌ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးက ၾကက္ဆီထမင္း ႀကိဳက္၍ ျပည္ေထာင္စုတဝန္းလုံးမွာ ၾကက္ဆီထမင္း ခ်က္ေစၿပီး ညီတူညီမွ် စားေသာက္ေစသည္ကို ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ပါ။ မိမိတို႔အိမ္မွာ မိမိတို႔ ႀကိဳက္သည့္ ဟင္းရမယ္မ်ားကို မိမိတို႔ ႀကဳိက္သည့္နည္းျဖင့္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ႏိုင္သည္ကို ဆိုလိုသည္။ လူမ်ဳိးတိုင္းမွာ အႀကိဳက္ကိုယ္စီ ရွိၾက၍ တန္ဖိုးမတူၾကပါ။ တန္းတူေရးသည္ ယင္းအႀကိဳက္ႏွင့္ တန္ဖိုးကို အေလးထားသည္။ ယင္းအႀကိဳက္ႏွင့္ တန္ဖိုးကိုလည္း ျပည္ေထာင္စုက သာေစနာေစ ဆရာႀကီး ဝင္လုပ္စရာ မလို။ ဆရာႀကီး ဝင္လုပ္မည့္အစား ယင္းအႀကိဳက္ႏွင့္ တန္ဖိုးမ်ားကို ျပည္ေထာင္စု၏ အေမြအႏွစ္မ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ရသည္။ အႀကိဳက္ႏွင့္ တန္ဖိုး မတူသူမ်ား အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္၍ ရေသာ ဝန္းက်င္တခုကို ညွိႏႈိင္းေပးရသည္။ ဤသည္မွာ ျပည္ေထာင္စု၏အလုပ္ ျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စု၏အလွသည္ အေရာင္အေသြးေပါင္း စုံလင္၏။ တေရာင္တည္း ျခယ္ရန္ မဟုတ္။ ျပည္ေထာင္စု၏ သေကၤတသည္ ၾကယ္တလုံးတည္း မဟုတ္၊ ၾကယ္တာရာအေပါင္း ခေညာင္းသည့္ ည ျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စုကို တေရာင္တည္းျခယ္ ၾကယ္တလုံးတည္း ထားလွ်င္ စိတၱဇဆန္လွ၏။ ရင့္က်က္မႈမရွိ။ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရးကို တန္ဖိုးမထား။ ဗမာမႈျပဳျခင္းသာျဖစ္၏။ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ ရွိခဲ့လွ်င္ ဤစိတ္ေနစိတ္ထားကေန စျပင္ရပါမည္။ ထိုသို႔ ျပင္မွသာ ဗမာလူမ်ဳိး၏ ၾကန္အင္လကၡဏာ အစစ္အမွန္လည္း ေပၚလာစရာရွိသည္။ အျခားလူမ်ဳိးမ်ားလို ျပည္နယ္တခု ရၿပီး တန္းတူေရးအသီးအပြင့္ကို အတူတူ ခံစားႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရအဆက္ဆက္သည္ တန္တူးေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ေရွာင္လႊဲခဲ့ၾကသည္။ ပါလီမာန္ေခတ္တြင္ ျပည္နယ္ျပည္မ ခြဲျခားျခင္းျဖင့္ တန္တူေရးကို ေသးသိမ္ေစခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ တက္လာၿပီးေနာက္ မဆလေခတ္တြင္ တိုင္းႏွင့္ ျပည္နယ္ ၁၄ ကို ဖန္တီးျခင္းျဖင့္ တန္းတူေရးကို ျပက္ရယ္ျပဳခဲ့ျပန္သည္။ နဝတ၊ နအဖ၊ ၾက့ံခိုင္ေရးအစိုးရေခတ္တြင္လည္း ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကယ္တပြင့္ထားျခင္းျဖင့္ တန္းတူေရးကို အသိအမွတ္မျပဳခဲ့ေခ်။ ဤမွားယြင္းေသာ အေတြးအေခၚမ်ားကို မျပင္ေသးသေရြ႕ တန္းတူေရး မရွိႏိုင္၊ တန္းတူေရး မရွိေသးသေရြ႕ ျပည္တြင္းစစ္မီးကို မၿငိမ္းသတ္ႏိုင္၊ ျပည္တြင္းစစ္ မၿငိမ္းေသးသေရြ႕ ျပည္ေထာင္စုႀကီး သာယာဝေျပာေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေပ။ ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာနိုင္ငံ အစိုးရက ျပည္နယ္မ်ားသည္လည္း ျပည္ေထာင္စုငယ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္ဟု ဆိုေလ့ရွိသည္။ ျပည္ေထာင္စုတြင္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေပါင္း ၁၃၅ မ်ဳိး ရွိသည္ဟု ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုေလ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ယင္းလူမ်ဳိးေပါင္း ၁၃၅ မ်ဳိးတို႔၏ တန္းတူအခြင့္အေရးကို မေပးဘဲ ထို ၁၃၅ မ်ဳိး၏ ပင္မလူမ်ဳိး ၈ မ်ဳိးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားခဲ့သည္။ ဗမာ အပါအဝင္ မည္သည့္လူမ်ဳိးမွ မလြတ္လပ္ေတာ့ပါ။ အမွန္တြင္ အမ်ဳိးသားျပည္နယ္ အနည္းဆုံး ၈ ခုတြင္ ယင္းလူမ်ဳိးေပါင္း ၁၃၅ မ်ဳိးတို႔သည္ တန္းတူေရးအျပည့္အဝျဖင့္ ေနထိုင္ႏိုင္မွ်သာလွ်င္ စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စု ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ျပည္ေထာင္စုႀကီးက အလွေသြးႂကြယ္၍ တင့္တယ္ပါမည္။ ဥပမာအားျဖင့္ မြန္ျပည္နယ္တြင္ မြန္၊ ဗမာ၊ ပအိုဝ္း၊ ကရင္၊ ထားဝယ္ႏွင့္ ဧည့္ႏိုင္ငံသား တ႐ုတ္၊ ကုလား အစရွိသည္ျဖင့္ ေနထိုင္ၾကသည္။ ဧည့္ႏိုင္ငံသား တ႐ုတ္ကုလားမ်ားသည္ မြန္ျပည္နယ္သားမ်ား ျဖစ္လာၾကမည္ျဖစ္သည္။ မြန္ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္တြင္ တိုင္းရင္းသားကိုယ္စာလွယ္မ်ား မရရွိႏိုင္ေသာ္လည္း မိမိႀကဳိက္ရာ အမတ္မ်ားကို မဲေပးပိုင္ခြင့္ ရွိမည္ျဖစ္သည္။ ဗမာ အစရွိေသာ က်န္တိုင္းရင္းသားမ်ားမွာ မြန္ျပည္နယ္ပါလီမန္တြင္ အမတ္အျဖစ္ ဝင္ေရာက္အေရြးခံႏိုင္ၾကသည္။ ဤလူမ်ဳိးေပါင္းစုံရွိေသာ မြန္ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္မွ ဥပေဒမ်ား ျပဳကာ မြန္ျပည္နယ္သူျပည္နယ္သားတို႔ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ေသာ မြန္ျပည္နယ္အစိုးရက မြန္ျပည္နယ္ကို စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ရသည္။ မြန္ျပည္နယ္ရွိ မြန္ျပည္နယ္အမတ္မ်ားသည္ ဒီမိုကေရစီေရးႏွင့္ တန္းတူေရးတန္ဖိုးကို သိရွိနားလည္ၿပီျဖစ္၍ ျပည္ေထာင္စုကို တာဝန္ခံရာ၌ ဒီမိုကေရစီေရးႏွင့္တန္းတူေရးကိစၥရပ္မ်ားကို လြယ္လင့္တကူ လိုက္နာက်င့္သုံးႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ ထိုနည္းတူစြာ ဗမာျပည္နယ္သည္ အင္အားအေကာင္းဆုံး ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔ဝင္ ျဖစ္လာမည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ ထိုဗမာျပည္နယ္တြင္လည္း မြန္ျပည္နယ္တြင္ကဲ့သို႔ ဒီမိုကေရစီေရးႏွင့္ လူမ်ဳိးတန္းတူေရးကို အေျခခံရမည္ျဖစ္သည္။ ဗမာျပည္နယ္ပါလီမန္တြင္ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ ပါဝင္မည္ျဖစ္ရာ အေရာင္အေသြး စုံလင္လွ၏။ ဗမာျပည္နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး (သို႔) ဗမာျပည္နယ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ဖူးသူသည္ ျပည္ေထာင္စုသမၼတ ျဖစ္ဖို႔ ရာခိုင္ႏႈန္း မ်ားသည္။ ဗမာျပည္နယ္သည္ အျခားျပည္နယ္မ်ား၏ စံျပျဖစ္လာမည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ ဗမာစာ၊ ဗမာစကား၊ ဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈသည္ သီးသန္႔ရွင္သန္ဖြ႔ံထြားလာမည္ျဖစ္ရာ ဗမာ့တကၠသိုလ္မ်ားသို႔ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံ လာေရာက္ ေလ့လာၾကမည္ျဖစ္သည္။ ဗမာျပည္နယ္သည္ အျခားျပည္နယ္မ်ား၏ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးမ်ားကို သယ္စရာမလိုေတာ့ဘဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖင့္ ေနႏိုင္ၾကမည္ျဖစ္သည္။ အျပစ္ကင္းသည့္ ဗမာမ်ားကို ျပည္ေထာင္စုသားတိုင္း ေလးစားအတုခိုး ဂုဏ္ယူေနၾကပါမည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ျပည္နယ္တိုင္းမွာ Intrinsic Value ေမြးရာပါ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုးကို ျမႇင့္တင္ႏိုင္ၾကသည္။ တိုင္းရင္းသားမ်ား ေတာင္းဆိုေနသည့္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္သည္ ဤ Intrinsic Value ကို အေျခခံသည့္ Intrinsic Equality သေဘာမ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ မိမိကံၾကမၼာကို မိမိကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးခြင့္ရရွိေရးပင္ ျဖစ္သည္။ ျပႆနာမွာ ဤ Intrinsic Value သတ္မွတ္သည့္ေနရာတြင္ တပ္မေတာ္အသိုင္းအဝိုင္း၊ အစိုးရအသိုင္းအဝိုင္း၊ ဒီမိုကေရစီအသိုင္းအဝိုင္းႏွင့္ တိုင္းရင္းသားအသိုင္းအဝိုင္းတို႔ၾကား ကြာဟမႈမ်ား ရွိေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဤေမြးရာပါတန္းတူေရးသည္ ဒီမိုကေရစီစံႏႈန္းႏွင့္ ဆီေလ်ာ္မွသာလွ်င္ ဗဟုဝါဒီမ်ားက လက္ခံႏိုင္ဖြယ္ရာရွိသည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ ပင္လုံထက္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ညီလာခံကို က်င္းပေပးမည္ဟု အစိုးရက ေက်ညာခဲ့ေသာ္လည္း Intrinsic Equality ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္မွ်လိုက္ေလ်ာႏိုင္မည္ကို မည္သည့္အဖြဲ႔ကမွ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ မရွိၾကေသးေခ်။ ဥပမာ Intrinsic Equality ေၾကာင့္ ျပည္ေထာင္စုတြင္ လူဦေရးအမ်ားဆုံးျဖစ္သည့္ ဗမာမ်ား နစ္နာစရာ ရွိသည္။ ကရင္ျပည္နယ္တြင္ လူမ်ားစု ကရင္မ်ား နစ္စနာစရာ ရွိသည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ လူမ်ားစု ကခ်င္မ်ား နစ္နာစရာ ရွိသည္။ ထိုသို႔ မနစ္နာရေအာင္ ဥပေဒျပဳေရးကို Majority Rule အရ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ (သို႔) ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္မွာ ထားရွိသင့္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ဒီမိုကေရစီစံႏႈန္းကို ကာကြယ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ Majority Rule ေၾကာင့္ Intrinsic Values မ်ား ယုတ္ေလ်ာ့မသြားေအာင္၊ ျပည္ေထာင္စုပီသေအာင္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က ျပဳစုခဲ့သည့္ ဥပေဒသည္ ျပည္နယ္မ်ားမွ ဦးေရတူ ေရြးခ်ယ္ေပးသည့္ အထက္လႊတ္ေတာ္ (သို႔) အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားကို ျဖတ္ရသည္။ ျပည္နယ္မ်ားတြင္လည္း အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ျပည္နယ္ကိုယ္စားျပဳလူမ်ဳိးတို႔ ျပဳသမွ် မႏုရေလေအာင္ ျပည္နယ္မ်ား၏ အထက္လႊတ္ေတာ္ကို ျပည္နယ္ရွိ တုိင္းရင္းသားအမတ္မ်ား ဦးေရတူ ထားရွိသင့္သည္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔မွသာ ျပည္နယ္တြင္းရွိ လူမ်ဳိးစုမ်ားအတြက္ တန္းတူေရး ရွိႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ - တရားေသာ ဥပေဒမ်ားကို ျပဌာန္းႏိုင္ခဲ့လွ်င္ ... - ယင္းဥပေဒအတိုင္း ျပည္ေထာင္စုအစိုးရ ျပည္နယ္အစိုးရမ်ားက အုပ္ခ်ဳပ္ၾကလွ်င္ ... - ယင္းဥပေဒအတိုင္း တရားသူႀကီးမ်ားက စီရင္ဆုံးျဖတ္ၾကလွ်င္ ... တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ ရွိၿပီး သာယာဝေျပာသည့္ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံတခုကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ Ven Ravika

ဗ ၊ မ ျပႆနာ

ေန ့သစ္မွ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နာမည္မွာ ဗမာေနရာကို ျမန္မာနဲ႔ အစားထိုးေျပာင္းလဲဖို႔ ေျပာၾကတဲ့ အသံေတြကို ဒီေန႔ေခတ္မွာ အသစ္တဖန္ျပန္ၾကားလာရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဲသလို ေျပာၾကတဲ့အထဲမွာ တိုင္းရင္း သားလူငယ္ေတြလည္း ပါဝင္လာၾကတဲ့အတြက္ ဒီကိစၥဟာ ပိုၿပီး အေလးအနက္ထားရမယ့္ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္လာပါ တယ္။ အဲဒီတိုင္းရင္းသား လူငယ္ေတြထင္ေနတာက ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာဟာ တိုင္းရင္းသားေတြ မပါဘူး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ လုံးဆိုင္ရာဆိုမွ သူတို႔ပါမယ္လို႔ ထင္ေနၾကတာကိုး။ ဒီေတာ့့ အဲသလို မဟုတ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔ထင္တာဟာ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ ေနေၾကာင္း ရွင္းလင္းဖို႔ အေရးတႀကီးလိုအပ္လာပါတယ္။ သမိုင္း အစဥ္အလာ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ABFSU) ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ၁၉၅၁ ခုႏွစ္မွာ စတင္ဖြဲ႔စည္းၿပီး နာမည္ ခံခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ထက္အရင္ေစာတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ (ABSU) ကိုေတာ့ ဒုတိယ ေက်ာင္းသားသပိတ္အၿပီး ၁၉၃၆ ခုႏွစ္မွာ ဖြဲ႔စည္းခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုရာရွစ္၊ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္းတို႔ ေခတ္ပါ။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဗကသနဲ႔ ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ထဲမွာ တိုင္းရင္းသားေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ၾက ပါတယ္။ ရွမ္းေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုတင္ဧ (ပင္လုံ)၊ ရွမ္းေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ကိုခင္ေမာင္ႀကီး (လက္ရွိ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု)၊ ရခိုင္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုသာဘန္း (လက္ရွိ ALD ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္တဲ့ ေၾကးမုံ ဦးသာဘန္း)၊ ကရင္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ေစာေဒးဗစ္သာကေပါ (လက္ရွိ KNU ေခါင္းေဆာင္)၊ကရင္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ပဒိုမန္းရွာလာဖန္း (ကြယ္လြန္သူ KNU ေခါင္းေဆာင္)၊ ခ်င္းေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဆလိုင္းတင္ေမာင္ ဦး (စစ္အစိုးရက ႀကိဳးမိန္႔ေပးသတ္ျဖတ္)၊ မြန္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မင္းစိုးမင္း၊ မင္းအုန္းၿမိဳင္ တို႔ အပါအဝင္ တိုင္း ရင္းသား ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္အမ်ားအျပားဟာ တကသ၊ ဗကသ၊ ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အလံေတြေအာက္မွာ ပါဝင္ လႈပ္ရွားခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ အဲဒီဗကသ၊ ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ သမိုင္းတေလ်ာက္လုံးမွာ ဗ၊မ ျပႆနာကို မၾကားခဲ့ရဖူးပါဘူး။ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာဟာ တိုင္းရင္းသား အက်ဳံးမဝင္ဘူးလို႔ ျငင္းခုန္ ေျပာဆိုမႈမ်ဳိး မေတြ႔ခဲ့ပါဘူး။ ဘယ္တိုင္းရင္းသား ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ကမွ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာဆိုတာ တိုင္းရင္းသားမပါဘူးလို႔ သံသယဝင္ခဲ့ပုံ၊ ေစာဒကတက္ခဲ့ပုံ လည္း မရပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ သမိုင္းဝင္အဖြဲ႔အစည္းေတြထဲမွာလည္း ဗမာနာမည္ခံယူတဲ့ တျခားႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ အဖြဲ႔အစည္းေတြ ရွိၾကပါ တယ္။ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ လူငယ္မ်ားအသင္း၊ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ လူငယ္မ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ ဒို႔ဗမာအစည္း႐ံုး၊ ဗမာ့တပ္မ ေတာ္၊ ဗမာ့လက္႐ံုးတပ္ဖြဲ႔၊ ဒို႔ဗမာရဲတပ္ဖြဲ႔၊ ဒို႔ဗမာ ရွပ္နီတပ္၊ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂိုဏ္း၊ ဒို႔ဗမာ ဆင္းရဲသား အစည္းအ႐ံုး၊ ဗမာႏိုင္ ငံလုံးဆိုင္ရာ ေတာင္သူလယ္သမားအဖြဲ႔၊ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေတာင္သူလယ္သမား အစည္းအ႐ံုး၊ ဗမာျပည္ ေတာင္သူ လယ္သမား ညီညြတ္ေရး အစည္းအ႐ံုး၊ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ အလုပ္သမားမ်ားအစည္းအ႐ံုး၊ ဗမာျပည္ အလုပ္သမား အစည္းအ႐ံုးမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ဗမာျပည္ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီ (ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပုံပါတီ)၊ ဗမာျပည္ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားပါတီ တို႔ဟာ ဗမာနာမည္ခံခဲ့ၾကတဲ့ သမိုင္းဝင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြပါ။ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းအားလုံး ဟာ ဗမာဆိုတာကို တိုင္းရင္းသားအားလုံး အၾကဳံးဝင္တယ္လို႔ မွတ္ယူသုံးစြဲခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆုိင္ရာ လူငယ္မ်ား အစည္းအ႐ံုးလို၊ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ အမ်ဳိးသမီး လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္လို ျမန္မာနာမည္ခံယူတဲ့ အဖြဲ႔အ စည္းမ်ဳိးလည္း မရွိမဟုတ္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးေခတ္ကေန လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ အခ်ိန္အထိ ကာလ တေလ်ာက္မွာ ဗမာနာမည္ခံတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြကသာ အမ်ားစုျဖစ္ပါတယ္။ ဗကသမွာလည္း ျမန္မာနာမည္ခံယူသုံးႏႈန္းခဲ့ဖူးတဲ့ ကာလတိုတခုရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဗကသ ဖြဲ႔စည္းကာစ ကနဦးကာလမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကနဦးကာလမွာ နာမည္သုံးစြဲမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တည္ၿငိမ္မႈမရွိေသးဘဲ စမ္းသပ္သုံးစြဲခဲ့တယ္လို႔ ယူဆဖြယ္ရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၃၆ စတင္ဖြဲ႔စည္းစဥ္ ကေန ၁၉၃၇ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းေလာက္အထိမွာ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာလို႔ သုံးႏႈန္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၃၇ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းကေန ၁၉၃၈ ႏွစ္ဆန္းပိုင္း ေလာက္ကာလအတြင္းထုတ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းတခ်ဳိ႕မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံး ဆိုင္ရာလို႔ သုံးခဲ့တာမ်ဳိးကို ထူးထူးျခားျခား ေတြ႔ရပါတယ္။ (မွတ္ခ်က္ .. ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ လို႔ သုံးတာကို မွတ္တမ္းတခ်ဳိ႕မွာေတြ႔ရေပမဲ့ အတိုေကာက္အားျဖင့္ မကသ လို႔ သုံးတာမ်ဳိးေတာ့ မေတြ႔မိပါ။) တႏွစ္ဝန္း က်င္ေလာက္ၾကာမယ့္ အဲဒီ ကာလတိုတခုမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢလို႔ သုံးစြဲတဲ့ စာရြက္စာတမ္း တခ်ဳိ႕ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ အဲဒီကာလမွာ ျမန္မာဆိုတဲ့ စကားလုံးကို စမ္းသပ္သုံးစြဲခဲ့တယ္လို႔ ယူဆစရာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ ျမန္မာနဲ႔ ဗမာကို ျပတ္ျပတ္သားသား မခြဲျခားဘဲ ၾကဳံသလို အေရာေရာ အေႏွာေႏွာ သုံးစြဲခဲ့တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါ တယ္။ ၁၉၃၈ ကေန ေနာက္ပိုင္း တေလ်ာက္လုံးမွာေတာ့ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ဆိုတဲ့ စကားကိုသာ တသမတ္တည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္သုံးစြဲ သြားခဲ့တာေတြ႔ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ေနာက္ထပ္ၾကားေဖာက္သုံး စြဲတာမ်ဳိး မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဗကသ ဟာ တႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာအမည္ကို စမ္းသပ္ သုံးစြဲၾကည့္ခဲ့ၿပီး၊ သို႔မဟုတ္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မထားဘဲ ေရာေႏွာသုံးစြဲၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အၿပီးအပိုင္ စြန္႔လႊတ္ လိုက္တယ္လို႔ အၾကမ္းဖ်ဥ္းယူဆႏိုင္ပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ အဲသလို တႏွစ္ေလာက္ သုံးၾကည့္ၿပီးေနာက္မွာ ျမန္မာကို အၿပီးအပိုင္ စြန္႔လႊတ္ၿပီး ဗမာနာမည္ကို ခံယူလိုက္ ပါသလဲ။ ေနာက္တခါ အဲဒီေခတ္မွာ အဖြဲ႔အစည္း အမ်ားအျပားဟာ ဗမာကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သုံးခဲ့ပါရက္နဲ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ ဗမာ ဆိုတဲ့စကားလုံးဟာ တိုင္းရင္းသားေတြ ပါမွပါရဲ႕လားဆိုတဲ့ သံသယစကားမ်ဳိးကို (ဒီေန႔ေခတ္လို) တိုင္းရင္းသားေတြဘက္ က မေျပာမဆိုခဲ့ၾကတာပါလဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တိုင္းရင္းသားအားလုံး အပါအဝင္ျဖစ္တဲ့ တႏိုင္ငံလုံးကို ျမန္မာလို႔ မသုံးဘဲ၊ ဗမာဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ပဲ ေခၚေဝၚသုံးစြဲမယ္လို႔ အဲဒီေခတ္က ႏိုင္ငံေရးအရ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးအတြင္းမွာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္ခဲ့လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသလို ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ျပ႒ာန္း သတ္မွတ္ခဲ့ေၾကာင္းကို ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးသမိုင္းမွာ အခုလို အတိအလင္းေဖာ္ျပ ထားပါတယ္။ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး သမိုင္း စာမ်က္ႏွာ ၂၁၅ မွာ….. “သခင္မ်ားက ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ျမန္မာျပည္ဆိုေသာ စကားမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား ေနထိုင္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံဟု အဓိပၸါယ္ ေရာက္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုသည္မွာ ျမန္မာပေဒသရာဇ္မ်ားက ေပးေသာ နာမည္ျဖစ္သည္။ မမွွန္ကန္။ ဗမာႏိုင္ငံသည္ ျမန္မာလူမ်ဳိး တမ်ဳိးတည္းေနထိုင္ေသာ ႏိုင္ငံမဟုတ္။ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကယား၊ ခ်င္း၊ ေတာင္သူ၊ ပအိုး၊ ပေလာင္၊ မြန္၊ ျမန္ မာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း စေသာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ ေနထိုင္ေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ျမန္မာျပည္ဟု မသုံး၊ ဗမာႏိုင္ငံ၊ ဗမာျပည္ဟု သုံးသည္။ သို႔မွသာ ညီညြတ္မွန္ကန္မည္။ ဗမာႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ တိုင္းရင္းသား အားလုံးကို ဗမာဟု ေခၚသည္။” လို႔ ရွင္းလင္း ေရးသားထားပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတာဟာ ျပည္မေန ျမန္ မာလူမ်ဳိးေတြက ပိုင္ဆိုင္တဲ့ႏိုင္ငံလို႔ အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္တဲ့အတြက္ တိုင္းရင္းသားအားလုံးပိုင္ဆိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံကို ျမန္မာ ႏိုင္ငံလို႔မသုံးဘဲ ဗမာႏိုင္ငံလို႔ သုံးမယ္လို႔ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး က သတ္မွတ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးရဲ႕ ရည္ ရြယ္ခ်က္ဟာ ျမန္မာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကို ဆန္႔က်င္ေၾကာင္း အထင္အရွား ျပသ ေနပါတယ္။ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးသမိုင္းဟာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ကြယ္လြန္တဲ့ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္မွာ တႏိုင္ငံလုံးက သခင္ေခါင္း ေဆာင္ေတြ ရန္ကုန္မွာ စုေဝးေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကရာကေနစတင္ၿပီး ၁၉၆၈ ခုႏွစ္အထိကာလအတြင္းမွာ တႏိုင္ငံလုံးက သခင္ေခါင္းေဆာင္ေတြ စုေပါင္းၿပီး ေရးသားခဲ့တဲ့ သမိုင္းစာအုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး သမိုင္းရဲ႕ အဲဒီ စာမ်က္ႏွာ ၂၁၅ မွာပဲ “ျမစ္ႀကီးနားမွ ဒို႔ဗမာတေယာက္ အေစာ္ကားခံရလွ်င္ ေယး၊ ၿမိတ္၊ ထားဝယ္မွ ဒို႔ဗမာမ်ားက ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ နာၾက ပါ” လို႔ ေဟာေျပာခဲ့ၾကေၾကာင္းကိုလည္း အတိအလင္း ေရးသားထားပါတယ္။ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးသမိုင္း စာမ်က္ႏွာ ၁၃၃ မွာေတာ့ ဒီလိုေရးထားပါတယ္။ “ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးဟူရာ၌ ဒို႔ဗမာျပည္ထဲ၌ ရွိေသာ လူမ်ဳိးအားလုံးကို ကိုယ္စားျပဳသည့္ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ေဆာင္ျခင္း အ ထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဒို႔ဗမာဟု ေခၚေဝၚသုံးႏႈန္းျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာဟူေသာစကားမွာ ျမန္သည္၊ မာသည္ဟူေသာ အဓိ ပၸါယ္ကို ေဆာင္ေသာ္လည္း ႏွာသံပါ၍ ေဘာင္က်ဥ္းသည္၊ အားနည္းသည္၊ ရွမ္း၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ပေလာင္၊ ေတာင္သူ၊ ဆလုံ၊ နာဂ၊ ျမန္မာ စေသာ ဗမာတိုင္းရင္းသား အားလုံးကို ျခဳံ၍ ငုံမိေစရန္ ဗမာဟူေသာ စကားလုံး ကို ေရြးသည္၊ အသံထြက္မာေက်ာ၍ သုံးစြဲသည္။ တဖန္ ဘ ကုန္းႏွင့္ ဘမာဟု မေရးဘဲ ဗ လခ်ဳိက္ႏွင့္ ေရးျခင္းမွာလည္း၊ ဘ သည္ ရံဖန္ရံခါ ဖ သံ ထြက္သျဖင့္ စိတ္မခ်ရေသာေၾကာင့္ ဗလခ်ဳိက္ႏွင့္ ဗမာဟုေရးသည္” လို႔ ဖြင့္ဆိုထားပါတယ္။ ျမန္မာ၊ ဗမာ ေဝါဟာရ ဘယ္ကစသလဲ။ ျမန္မာဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို အေစာဆုံးေတြ႔ရတာဟာ ပုဂံေခတ္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ျမန္မာစာပညာရွင္ သမိုင္းပညာ ရွင္ အမ်ားအျပား သေဘာထားကိုက္ညီၾကပါတယ္။ ဆရာသိပၸံစိုးရင္ ရဲ႕ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ မွာ ထုတ္တဲ့ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ သမိုင္း၊ စာမ်က္ႏွာ ၅၆ ကေန ၅၈ အတြင္းမွာ ေဖာ္ျပ ထားတာက ျမန္မာဟူေသာ ေဝါဟာရကို ပထမဦးစြာ အေစာဆုံး သကၠရာဇ္ ၄၅၂ (ေအဒီ ၁၁၉၀) ပုဂံျမိဳ႔ ေတာင္ဂူနီေက်ာက္စာတြင္ စတင္ ေတြ႔ရပါသည္။ ထိုသကၠရာဇ္ထက္ အႏွစ္ ၉၀ ခန္႔ ေစာေသာ က်န္စစ္မင္းႀကီး၏ နန္းတည္မြန္ေက်ာက္စာ (၁၁၀၂ ေအဒီ) တြင္ ျမန္မာကို “မိရမာ” ဟူ၍ ေရးထိုးထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ေအဒီ ၁၃၄၂ ခုႏွစ္တြင္ ေရးထိုးသည့္ ျမန္မာ ေက်ာက္စာတြင္ “ျမံမာ” ဟူ၍ ေရးထိုးထားသည္ကို အေစာဆုံးေတြ႔ရ၏။ ထို႔ေနာက္ ေက်ာက္စာမ်ားႏွင့္ မင္စာမ်ားတြင္ “ျမန္မာ” “ျမံမာ” “ျမမၼာ” ဟူ၍ ေရးထိုးလာၾကသည္ကို ေတြ႔ရွိရျပန္သည္။ တ႐ုတ္ရာဇဝင္ မွတ္တမ္းမ်ားအလိုအားျဖင့္ ေရွးက ျမန္မာႏိုင္ငံကို “ေစာပိုး” ဟူ၍ ေခၚဆိုၾက၍ တ႐ုတ္ဟန္မင္းမ်ား လက္ ထက္ (ဘီစီ ၂၀၂- ေအဒီ ၂၆၃) တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို “တန္” ဟူ၍ ေခၚဆိုလ်က္ တ႐ုတ္တန္မင္းမ်ား လက္ထက္ (ေအဒီ ၆၁၈ – ၉၀၇ ) တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို “ပိေယာ (ပ်ဴ)” ဟုေခၚဆိုၾကသည္။ ဆြန္မင္းမ်ားလက္ထက္ (ေအဒီ ၉၆၀) တြင္ “မိယင္” ဟုေခၚဆိုသည္ဟု သိရွိရပါသည္။ ထိုမင္းတို႔လက္ထက္မွ “မိယင္” တို႔သည္ တ႐ုတ္တို႔ႏွင့္ ဆက္ဆံ သြားလာမႈ မ်ား စတင္ျပဳလုပ္ၾကသည္ဟု ဆို၏။ “မိယင္” ဆိုေသာ အမည္မွာ “ျမန္မာ” ဆိုေသာ အမည္ကို အဖ်ားဆြတ္၍ ေခၚဆို ေရးမွတ္ျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္ဟု သုေတသီမ်ားက ယူဆၾကသည္။ တနည္းအာျဖင့္ဆိုေသာ္ တ႐ုတ္မင္းတို႔က ေအဒီ ၆၁၈ – ၉၀၇ ခုႏွစ္အထိ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ပ်ဴဟူ၍သာ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့သည္။ “ျမန္မာ” ဟူ၍ ထင္ေပၚျခင္းရွိဟန္မတူေသးေပ။ ျမန္မာတို႔ကို အသိအမွတ္ျပဳလာသည္မွာ ေအဒီ ၉၆၀ ခုႏွစ္ခန္႔မွ အစျပဳသည္ဟု ယူဆရပါသည္။ ျမန္မာ့ ေရွးေဟာင္း သမိုင္း အဆိုအရလည္း ပုဂံကို သကၠရာဇ္ ၂၁၁ (ေအဒီ ၈၄၉) ခုႏွစ္တြင္ တည္သည္ဟု ဆိုထားသျဖင့္ ယုတၱိရွိသည္ဟု ဆုိရေပမည္။ ဒီေတာ့ ျမန္မာဆိုတဲ့စကားဟာ ပုဂံေခတ္ကတည္းက ေပၚလာခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္းထင္ရွားပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေခၚတဲ့ ျမန္မာဟာလည္း အခုျပည္မမွာ ေနၾကတဲ့ လူမ်ဳိးကိုသာ ေခၚၾကတာျဖစ္ၿပီး၊ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ကယား ဆိုတဲ့ လူမ်ဳိးေတြမပါေၾကာင္း ထင္ရွားပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဗမာဆိုတဲ့စကားကေရာ ဘယ္တုန္းကေပၚလာတဲ့စကားပါလဲ။ ထူးျခားတာက ဗမာဆိုတဲ့ စကားကို ေက်ာက္စာ ေတြမွာ အေထာက္အထားနဲ႔ မေတြ႔ရတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဗမာဆိုတဲ့ စကားရဲ႕ မူလရင္းျမစ္ကေရာ ဘာပါလဲ။ ျမန္မာဆိုတဲ့ စကားကေရာ မူလရင္းျမစ္ကဘာပါလဲ။ ဗမာ၊ ျမန္မာဆိုတဲ့ စကားရဲ႕ မူလရင္းျမစ္ကို ေလ့လာ ဆန္းစစ္တဲ့အခါ ဆရာအမ်ဳိးမ်ဳိးက အယူအဆအမ်ဳိးမ်ဳိး တင္ျပၾကပါ တယ္။ ၁၉၃၃ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ သုေတသနအသင္းဂ်ာနယ္ JBRS အတြဲ ၂၃ ၊ အမွတ္ ၂ မွာ ဆရာ ဦးေက်ာ္ထြန္း က အယူကြဲ၊ မူကြဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေဖာ္ျပၿပီး ျမန္မာဆိုတဲ့စကားလုံးေရာ၊ ဗမာဆိုတဲ့ စကားလုံးေရာဟာ ျဗဟၼာ ဆိုတဲ့ ပါဠိစကားလုံးကဆင္းသက္လာတဲ့ ေဝါဟာရျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးဟာ အယူအ ဆကြဲမ်ဳိးစုံ၊ Argument မ်ဳိးစုံကို ေဖာ္ျပၿပီး သုံးသပ္ထားတဲ့ ေတာ္ေတာ္ျပည့္စုံတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။ (အေသး စိတ္သိလိုသူေတြ ဆရာ ဦးေက်ာ္ထြန္းရဲ႕ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္႐ႈၾကပါ။ ရွာေဖြမရသူမ်ား ဗကသနဲ႔ ဆက္သြယ္ ေတာင္းခံ ႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာဦး ေက်ာ္ထြန္းရဲ႕ အယူအဆကို ဒီေန႔ေခတ္ ျမန္မာဘာသာ ေဗဒပညာရွင္အမ်ားစုက ေထာက္ခံၾကပါ တယ္။) ျဗဟၼာ ဆိုတဲ့ စကားကေန ျဗမၼာ၊ ျဗမၼာကေန ျမမၼာ၊ ျမမၼာကေန ျမန္မာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာတယ္လို႔ ဆရာ ဦးေက်ာ္ထြန္း က ဆိုပါတယ္။ ဗမာဆုိတဲ့စကားလုံးဟာလည္း ျဗဟၼာဆိုတဲ့စကားကေန ဗမၼာ၊ ဗမၼာကေန ဗမာျဖစ္လာတယ္လို႔ ဆိုပါ တယ္။ အိႏၵိယမွာလည္း က်ေနာ္တို႔ကို ျဗဟၼာ (အသံထြက္အားျဖင့္ တခ်ဳိ႕က ဗရမာ) လို႔ ေခၚပါတယ္။ အိႏၵိယကုလားေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ဗရမာ ေခၚတာကို ၾကားၾကတဲ့အတြက္ အဂၤလိပ္က ဗမာကိုေခၚတဲ့အခါ Burma လို႔ R ထည့္ေပါင္းခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ဗမာေတြေခၚတဲ့ အသံကိုသာ အရင္ၾကားရင္ Bamar သို႔မဟုတ္ Bama လို႔ေခၚေကာင္းေခၚႏိုင္ ပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံကလည္း က်ေနာ္တို႔ကို ဖမာလို႔ ေခၚပါတယ္။ ဘမာကေန ဖမာ အျဖစ္ အသံ ေျပာင္းသြားတာ ျဖစ္ႏိုင္ ပါတယ္။ ဒါျဖင့္ ေက်ာက္စာေတြမွာ ျမမၼာ၊ ျမံမာ၊ ျမန္မာဆိုတဲ့စကားလုံးေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြ႔ရၿပီး ဗမာဆိုတဲ့စကားကို မေတြ႔ၾက ရတာက ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔စာေပမွာ အေရးနဲ႔ အဖတ္ ကြာျခားေနတတ္တဲ့ “ေရးေတာ့အမွန္ ဖတ္ေတာ့အသံ” ထုံးစံ ထြန္းကားခဲ့ေလေတာ့ ျမန္မာနဲ႔ ဗမာဟာလည္း အေရးနဲ႔ အဖတ္ကြဲျပားခဲ့တာ ျဖစ္ပုံရတယ္လို႔ ပညာရွင္မ်ားက ယူဆ ၾကပါတယ္။ ေရးတဲ့ အခါမွာ ျမန္မာလို႔ပဲ ေရးခဲ့ၾကၿပီး ေျပာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဗမာလို႔ပဲ ေျပာခဲ့၊ တြင္က်ယ္ခဲ့ၾကမယ္လို႔ ပညာရွင္မ်ားက ယူဆၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေက်ာက္စာ အေထာက္အထား မေတြ႔ရတဲ့ အတြက္ ဗမာဆိုတဲ့ စကား လုံးဟာ ေပၚတာ သိပ္မၾကာေသးဘူးလို႔ ယူဆၾကတာမ်ဳိးရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာ၊ ဗမာဟာ ရင္းျမစ္တခုတည္းကေန လာရိုးမွန္ရင္ ျမန္မာက ေရွးပေဝသဏီကတည္းက ေပၚခဲ့ၿပီး ဗမာက မေန႔တေန႔ကမွ (ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္းေလာက္ မွ) ေပၚတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ ေတာ္ေတာ္ နည္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာက္စာ၊ ေရွးစာအေထာက္အထား မေတြ႔ရတဲ့ အ တြက္ ဗမာဟာ ေနာက္မွေပၚတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆထက္ ဗမာဟာ ေျပာစကားမို႔သာ ေက်ာက္စာ၊ ေရွးစာမွာမေတြ႔ရတာ ဆိုတဲ့အခ်က္က ပိုၿပီး ျဖစ္ႏိုင္ေျခမ်ားပါတယ္။ အေျပာနဲ႔ အေရးဆိုတာဟာ အေျပာက ပိုေရွးက်တာမို႔ ဗမာကေတာင္ ျမန္ မာထက္ ေစာခ်င္ေစာႏိုင္ပါေသးတယ္။ အေျပာကပိုေရွးက်တဲ့အတြက္ ဗမာကပိုေစာႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆမ်ဳိးကို ေတာ့ ဆရာေမာင္သာႏိုးက ယူဆေၾကာင္း ဘီဘီစီ အလကၤာပုလဲပန္း အစီအစဥ္မွာ ေျပာထားပါတယ္။ ပါဠိအဘိဓါန္ကို နိႆယ ျပန္ဆိုခဲ့တဲ့ က်မ္းတတ္ပုဂၢိဳလ္ အေက်ာ္အေမာ္တဦး ျဖစ္သူ ေတာင္ေပါက္ဆရာေတာ္ ဦးစကၡပါလ ကလည္း ဗမာကသာ အမွန္၊ ဗမာကသာ သင့္ေတာ္တဲ့ အသုံးအႏႈန္းလို႔ယူၿပီး သူ႔တသက္လုံးဗမာဆိုတဲ့ မူတမ်ဳိးတည္းကိုသာ သုံး ႏႈန္းခဲ့ဖူးတာလည္း ရွိပါတယ္။ အထက္အညာေဒသနဲ႔ ဗမာလူမ်ဳိးေတြေနထိုင္တဲ့ ေက်းလက္ေတာရြာေတြကို သြားၾကည့္ရင္ ဒီအယူအဆမွန္ႏိုင္ေၾကာင္း ပိုမို သိျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ေက်းလက္ေတြမွာ ျမန္မာလို႔ ေခၚေဝၚသုံးႏႈန္းတာသိပ္နည္းပါတယ္။ ဗမာလို႔သာ ေခၚေဝၚ သုံးႏႈန္း ၾကပါတယ္။ (အညာေက်းလက္ေဒသေတြဟာ ဗမာစကား မပ်က္စီးေသး (corrupt အျဖစ္နည္းပါးေသး) တဲ့ အရပ္ေဒသ ေတြအျဖစ္ ဘာသာစကား ပညာရွင္အမ်ားက လက္ခံထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။) တကယ္ေတာ့ ေရွးပေဒသရာဇ္ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ စာတတ္ေပတတ္ဆိုတာကလည္း ပေဒသရာဇ္ အႏြယ္ေတြ၊ မွဴး မ်ဳိး မတ္မ်ဳိးေတြကသာ မ်ားပါတယ္။ သူတို႔ပေဒသရာဇ္ေတြက သာမန္ အရပ္စကား အရပ္ဟန္နဲ႔ ေျပာတာကို ေတာဆန္ တယ္ထင္ၿပီး စာသံေပသံနဲ႔ ဟန္လုပ္ေျပာ တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္တေလ်ာက္မွာ ျမန္မာဆိုတဲ့ စကားကို ထီးရိပ္နန္းရိပ္၊ ပေဒသရာဇ္ အရိပ္နင္းတဲ့သူေတြကသာ အသုံးပိုမ်ားၾကၿပီး ရပ္ထဲရြာထဲက သာမန္လက္လုပ္ လက္စားေတြကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဗမာလို႔သာ ေခၚၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးက “ျမန္မာ” ဟာ ပေဒသရာဇ္ေတြေပးတဲ့ နာမည္လို႔ ဆိုတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒို႔ဗမာ သခင္ေတြဟာ ပေဒသရာဇ္ေခတ္နဲ႔ သိပ္အေဝးႀကီး အလွမ္းမကြာလွေသးတဲ့အတြက္ ဒီအခ်က္ကို ေကာင္းေကာင္းသ ေဘာေပါက္ပါတယ္။ တျခားတိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစု ေတြကို တိုက္ခိုက္ဖ်က္ဆီးၿပီး ႏွိပ္စက္ကလူျပဳတာဟာလည္း ပေဒသ ရာဇ္ေတြသာျဖစ္ၿပီး သာမန္အရပ္သားေတြ မပါဝင္တဲ့အတြက္ “ျမန္မာ” ဆိုတဲ့ ပေဒသရာဇ္နာမည္ဟာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုေတြနဲ႔ ရန္ၿငိဳးရန္စရွိၿပီး၊ “ဗမာ” ဆိုတဲ့နာမည္ဟာ တိုင္းရင္းသားနဲ႔ ရန္ၿငိဳးအစဥ္အလာ မရွိဘူးလို႔ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ ႐ံုးက ယူဆခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မူလ ရင္းျမစ္ကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာေရာ၊ ဗမာပါ တိုင္းရင္းသားနဲ႔ မဆိုင္၊ ျပည္မေနလူမ်ဳိးနဲ႔သာ သက္ ဆိုင္တယ္လို႔ ဆိုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ “ဗမာ” ဆိုတဲ့စကားဟာ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ရွမ္း၊ ရခိုင္၊ မြန္၊ ကယား၊ ပအိုး၊ ပေလာင္ စတဲ့ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစု အားလုံး ပါဝင္တယ္ဆုိတဲ့ အယူအဆဟာ ဘယ္တုန္းက စျဖစ္လာတာပါလဲ။ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးက စျဖစ္လာတာပါ။ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး သမိုင္း စာမ်က္ႏွာ ၂၁၅ မွာ ဒီလိုဆိုထားပါတယ္။ “ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးသည္ မူလတည္ေထာင္ စဥ္မွစ၍ သမိုင္းတေလွ်ာက္လုံး လူမ်ဳိးစုအားလုံး၏ ညီညြတ္ေရးကို အေလး ေပးခဲ့ေၾကာင္း၊ “တို႔” ဟူေသာ စကား၊ “ဗမာ” ဟူေသာ စကား၊ “ ဗမာႏိုင္ငံ၊ ဗမာျပည္” ဟူေသာ စကားတို႔ကို တီထြင္၍ တိုင္းရင္းသား စစ္စစ္ဟူေသာ အမည္နာမ တပ္ဆင္ခဲ့ျခင္းျဖင့္ သိသာထင္ရွားေပသည္။” လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တီထြင္၍ ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို အထူးသတိျပဳဖို႔လိုမယ္ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာ ပေဒသရာဇ္ေတြသုံးတဲ့ ျမန္မာဆို တဲ့စကားလုံးကို တႏိုင္ငံလုံးအတြက္သုံးရင္ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒ သေဘာ သက္ဝင္မွာ စိုးလို႔ “ဗမာႏိုင္ငံ” ဆိုတဲ့အသုံးကို ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးက တီထြင္သုံးစြဲခဲ့တယ္လို႔ ဆိုလိုတာျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးက တီထြင္ တယ္လို႔ေတာ့ ဆိုလိုတာ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဗမာဆိုတာ တႏိုင္ငံလုံး တိုင္းရင္းသားအားလုံး အပါအဝင္ဆိုတာ ဟာ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးက ျပ႒ာန္းးခဲ့တဲ့ “ျပ႒ာန္းး အသုံးအႏႈန္း” ျဖစ္ပါတယ္။ ျပ႒ာန္းးျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာလည္း ေခတ္အဆက္ဆက္ ပေဒသရာဇ္မ်ားသုံးစြဲခဲ့ၿပီး ပုဂံေခတ္ကတည္းက ျပည္မေနလူမ်ဳိးနဲ႔ ယွဥ္တြဲ ထင္ရွားလာတဲ့ ျမန္မာ ဆိုတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကို သုံးျခင္းအားျဖင့္ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒ၊ မဟာျမန္မာဝါဒ က်င့္သုံးရာ မက်ေစခ်င္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဗမာႏိုင္ငံ၊ ဗမာျပည္ဆိုတဲ့ စကားဟာ စတင္သုံးႏႈန္းလာကတည္းက ျမန္မာလူမ်ဳိးႀကီး လႊမ္းမိုးေရး ဝါဒကို ဆန္႔ က်င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္၊ လူမ်ဳိးစုအားလုံး ညီညြတ္ေရးကို ေရွ႔႐ႈတဲ့ စိိတ္ဓါတ္နဲ႔ ေပၚေပါက္လာတယ္လို႔ အတိအက် မွတ္ယူႏိုင္ ပါတယ္။ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးရဲ႕ အဲဒီမူကိုပဲ အထက္မွာ ဗမာနာမည္သုံးခဲ့ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြက လက္ခံက်င့္သုံးၾက တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသလို လက္ခံက်င့္သုံးၾကတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြထဲမွာ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (ဗကသ) နဲ႔ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ဗကသမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္) တို႔လည္း အပါအဝင္ျဖစ္တယ္ လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဗမာ၊ ျမန္မာ ေရာေထြးသုံးစြဲလာၾကျခင္း နယ္ခ်ဲ႕ေတာ္လွန္ေရး ကာလတေလ်ာက္လုံးမွာ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးရဲ႕ “ဗမာသည္ တိုင္းရင္းသားအပါအဝင္ တႏိုင္ငံလုံး” မူကို စြဲစြဲျမဲျမဲ က်င့္သုံးလာၾကေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ အထူးသျဖင့္ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ဗမာနဲ႔ ျမန္မာကို အေလးအနက္ မစဥ္းစားဘဲ အေရာေရာ အေႏွာေႏွာ သုံးစြဲလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗမာဆိုတဲ့စကားကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ၿပီး ျမန္မာ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒ ျပန္လည္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ အသက္သြင္းခ်င္တဲ့အတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ေျပာင္းလဲ သုံးစြဲ လာၾကတယ္ လို႔ေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္း မတိုင္ခင္ကာလေတြမွာ သက္ေသ အေထာက္အထား မေတြ႔ရပါ ဘူး။ ျမန္မာဆိုတဲ့ နာမည္ကို သိသိသာသာ ျပန္လည္သုံးစြဲလာတာက ၁၉၄၇ ခုအေျခခံဥပေဒမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒေရး ဆြဲရာမွာ ႏိုင္ငံရဲ႕ နာမည္ကို အေလးအနက္စဥ္းစားခဲ့ပုံမရပါဘူး။ အျငင္းပြားမႈ တစုံတရာ ရွိခဲ့ေၾကာင္း လည္း အေထာက္အထား မေတြ႔ရသလို အေလးအနက္ ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ အေထာက္အထားမ်ဳိးလည္း မေတြ႔ရပါဘူး။ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး မူကိုလည္း ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ပုံရပါတယ္။ အဂၤလိပ္ အေမြခံၿပီး အဂၤလိပ္ သုံးလက္စနာမည္ကိုပဲ လြယ္ လြယ္ဆက္ခံ မွည့္ေခၚလိုက္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္ အေမြခံၿပီး အလြယ္သုံးလုိက္တယ္လို႔ ေျပာသလဲ ဆိုေတာ့ ၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၂၂၂ မွာ အခုလို ေရးသားထားတဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ဟူေသာ စကားရပ္တို႔သည္ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ စီရင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ဥပ ေဒ၌ ပါရွိေသာ အဓိပၸါယ္မ်ဳိးကိုေဆာင္သည္။ အဂၤလိပ္ေခတ္တေခတ္လုံးမွာ အဂၤလိပ္အစိုးရက Burma ျမန္မာျပည္လို႔ ကို႔လို႔ကန္႔လန္႔သုံးခဲ့တဲ့ အသုံးကို ၁၉၄၇ အေျခ ခံဥပေဒက လြယ္လြယ္ပဲ အေမြခံခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ဟာလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ Burma ျဖစ္လာခဲ့ပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ျမန္မာ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကို အသက္သြင္းခ်င္တဲ့ အတြက္ တမင္သက္သက္လုပ္ခဲ့ သလားဆိုတာကို ေတာ့ သက္ေသအေထာက္အထားျပသစရာ မရွိပါဘူး။ သေဘာရိုးနဲ႔ပဲ အဂၤလိပ္အေမြကို အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ဆက္ခံလိုက္ တယ္လို႔ ထင္ရပါတယ္။ အဲဒီကေနေနာက္ပိုင္း ဖဆပလ ေခတ္တေလ်ာက္လုံးမွာလည္း ဗမာ၊ ျမန္မာေဝါဟာရ ကို ႏိုင္ငံေရးလက္နက္တခုအေနနဲ႔ ထုတ္သုံးတာ မေတြ႔ရေသးပါဘူး။ ျမန္မာနဲ႔ ဗမာကို မူမရွိဘဲ အုတ္အေရာေရာ၊ ေက်ာက္အေရာေရာ ေရာေႏွာသုံးစြဲခဲ့တာ မ်ဳိးကိုပဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဗမာကေန ျမန္မာကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ လကၡဏာတခ်ဳိ႕ ေတြ႔ရပါတယ္။ အထင္ရွားဆုံး ဥပမာကေတာ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကို ျမန္မာ့တပ္မေတာ္အျဖစ္ မသိမသာ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္တာကို ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢကိုလည္း ဖ်က္ဆီးလိုက္ပါတယ္။ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ဟာ သူ႔ဘဝတေလ်ာက္လုံး ေက်ာင္းသားသမဂၢမွာ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ဖူးတဲ့ သမိုင္းအစဥ္အလာ မရွိသူမို႔ တကသ၊ ဗကသ ေတြ အေပၚမွာ ဝန္တိုစိတ္ရွိပါတယ္။ ဗကသရဲ႕ ႀကီးမားတဲ့ အစဥ္အလာကိုလည္း ေဖ်ာက္ဖ်က္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိပါတယ္။ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးမွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ဖူးသူ မဟုတ္ပါဘူး။ သခင္႐ႈေမာင္နာမည္ဟာလည္း ဂ်ပန္သြားကာနီးက်မွ အေရးေပၚေကာက္တပ္လိုက္တဲ့ သခင္နာမည္မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ဂ်ပန္ကို လိုက္ပါ သြားခြင့္ရတာကလည္း သူ႔ရဲ႕ဦးေလးျဖစ္သူ သခင္ညီ မက်န္းမာလို႔ လူစားထိုး လုိက္ပါခဲ့ရတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ကိုကို ေမာင္ႀကီးေရးတဲ့ တရံေရာအခါတြင္ ၾကည့္ပါ) သူမပါခဲ့တဲ့ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးရဲ႕ အစဥ္အလာကိုလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ဟာ လိုလားႏွစ္သက္မႈ မရွိပါဘူး။ ဒီလုိအေျခအေနမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ ဗမာအစား၊ ျမန္မာကို တျဖည္းျဖည္း အစား ထိုးလာပါတယ္။ ဗမာနာမည္နဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြကိုလည္း ေမွးမွိန္ေအာင္လုပ္ပါတယ္။ တျခားတဘက္မွာလည္း ျမန္မာ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကို တျဖည္းျဖည္း က်င့္သုံးလာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗမာအစား ျမန္မာကိုအစားထိုး ေျပာင္းလဲလိုက္ေၾကာင္း ေတာ့ တရားဝင္ နာမည္တပ္ေၾကညာတာမ်ဳိးလုပ္တဲ့အထိ အတင့္မရဲခဲ့ပါဘူး။ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးသမိုင္းကို ၁၉၇၆ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ေဝတဲ့အခါ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးသမိုင္းမွာပါတဲ့ ဗမာ၊ ျမန္မာ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ဟာ မဆလရဲ႕ “ျမန္မာ” နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီးဆန္႔က်င္ေၾကာင္း ေပၚလြင္လာပါ တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးသမိုင္း စာအုပ္ထဲက ဗမာ၊ ျမန္မာ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ပါတဲ့ စာမ်က္ႏွာ ၂၁၅ မွာ ေအာက္ေျခမွတ္စု အျဖစ္နဲ႔ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ အဓိပၸါယ္ရွင္းလင္းခ်က္ စာတမ္း စာမ်က္ႏွာ ၁၈ မွာပါတဲ့ စာပိုဒ္ကို ထည့္သြင္းခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွတ္စုက.. “ျပည္ေထာင္စု ဆိုရွယ္လစ္ သမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ဟုေခၚထားျခင္းမွာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုံတို႔ စုေပါင္းေနထိုင္သည့္ ျပည္နယ္ႏွင့္ တိုင္းမ်ား ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း သမိုင္းအစဥ္တေလွ်ာက္ ေျမႇာ္မွန္းခဲ့ၾကသည့္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို ျမဲျမံခိုင္မာစြာ တည္ေဆာက္က်င့္သုံးသြားမည့္ ႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘုရင္စနစ္ျဖင့္ အုပ္စိုးေသာ ႏိုင္ငံ မဟုတ္ဘဲ၊ လုပ္သားျပည္သူတို႔ အာဏာပိုင္စိုးေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားကို သိမ္းက်ဳံးေပါင္း႐ံုး၍ ေခၚဆိုသည့္ ျမန္မာဟူေသာ လူမ်ဳိးမ်ား မွီတင္းေနထိုင္ရာ ႏိုင္ငံေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္ထင္ရွားေစရန္ျဖစ္သည္” ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအားလုံးကိုယ္စားျပဳျပ႒ာန္းးထားတဲ့ ဗမာစကားလုံးအစား၊ျမန္မာလူမ်ဳိးႀကီးစိုးေရး ကိုသာ လိုလားေၾကာင္း ထင္ရွားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာ့ေၾကာင့္ ျမန္မာကို တုိင္းရင္းသားအားလုံးကိုယ္စားျပဳ သုံးစြဲသင့္ ေၾကာင္းကိုေတာ့ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ရွင္းမျပႏိုင္တာကိုလည္း ထင္းထင္းႀကီး ျမင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ ဗမာနဲ႔ ျမန္မာကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေျပာင္းျပန္ မလွန္ရဲေသး တာကိုလည္း သတိျပဳရင္ ေတြ႔ႏိုင္ ပါတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ေတာ္လွန္ေရး သမိုင္းကာလနဲ႔ သိပ္အလွမ္းမကြာေသးတဲ့အတြက္၊ သိမွီသူေတြ သိပ္မ်ားေသးတဲ့အတြက္ မလွန္ရဲေသးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာနဲ႔ ျမန္မာကို အဓိပၸါယ္အတိအက် ခြဲျခားျပ႒ာန္းး သတ္မွတ္တာမ်ဳိး မလုပ္ဘဲ သူ႔သက္ တမ္းတေလ်ာက္မွာ မသိမသာဘဲ ဆက္လက္ ေရာေထြးသုံးစြဲသြားခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး ပေယာဂ ဝင္လာျခင္း တကယ္တန္း ဗမာနဲ႔ ျမန္မာကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းႀကီး ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္႐ုံသာမက ဗ၊ မ အေျပာင္းအလဲကို ႏိုင္ငံ ေရးလက္နက္အျဖစ္ အသုံးခ်ခဲ့သူကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းရဲ႕ လူယုံတပည့္ေက်ာ္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အ ခြင့္အေရး ေပၚလာလို႔လည္း ထုတ္သုံးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခြင့္အေရး ေပၚလာပုံက ဒီလိုပါ။ ၁၉၈၈ မတ္လမွာ ဖုန္းေမာ္ အေရးအခင္းေပၚလာေတာ့ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားခဲ့သူ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ အခုပါတီေထာင္ ထားတဲ့ ကိုေအးလြင္တို႔၊ ေျမလတ္ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ ကိုေက်ာ္ႏိုင္မင္းတို႔ ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ မတ္လ ၁၆ ရက္ တံတားနီ အေရးအခင္းမွာ ကိုေဌးႂကြယ္၊ ကိုလွမ်ဳိးေနာင္၊ ကိုေအာင္မ်ဳိးတင့္ ၊ ကိုညိဳထြန္း၊ ကိုတင္ေအး စတဲ့ သူ ေတြပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ မတ္လ ၁၇ ရက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲဲမွာ စစ္တပ္က ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းဝိုင္း ပိတ္ဆို႔ၿပီး ႐ိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးတဲ့အထဲမွာ ကိုမင္းေဇယ် ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာရရင္ မတ္လ လႈပ္ရွားမႈမွာ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ သူတခ်ဳိ႕ဟာ ေစာေစာစီးစီး အဖမ္းခံခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဇြန္လ ေျမနီကုန္းလႈပ္ရွားမႈမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္၊ မင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ မိုးသီးဇြန္၊ ေအာင္ဒင္တို႔ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ၾက ပါတယ္။ မတ္လမွာ အဖမ္းမခံရဘဲ လြတ္ေနေသးတဲ့ ညိဳထြန္းလည္း အဲဒီ အဖြဲ႔နဲ႔အတူ ပါလာပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ဒုတိယ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္အသုတ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႔မွာ အဖမ္းခံထားရတဲ့ ကိုမင္းေဇယ်၊ ကိုေဌးႂကြယ္၊ ကိုလွမ်ဳိးေနာင္၊ ကိုေက်ာ္ႏိုင္မင္း၊ ကိုေအးလြင္ စတဲ့ ပထမအုပ္စု ျပန္လြတ္လာၾကပါတယ္။ မႏၲေလးေဆာင္မွာ ႐ံုးခန္းဖြင့္ပါတယ္။ မတ္လ ၂၈ ရက္ သမဂၢရင္ျပင္မွာ ဗမာ ႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဗကသ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ျပန္လည္ ဖြဲ႔စည္းတဲ့အခါ ကိုမင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ ကိုေအာင္ဒင္၊ ကိုမိုးသီးဇြန္တို႔ဟာ အလုပ္အမႈေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာၾကၿပီး ကိုမင္းေဇယ်၊ ကိုေဌးႂကြယ္၊ ကိုလွမ်ဳိးေနာင္၊ ကိုေက်ာ္ႏိုင္မင္း၊ ကိုေအးလြင္ စတဲ့ ပထမအသုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို အေျခအေနအေပၚမွာ သေဘာထားကြဲလြဲၾကၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား ဖြဲ႔စည္းေရးေကာ္မတီ မကသဖ ဟာ ျမန္မာႏိုင္ ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ မကသ ရဲ႕ ေရွ႕ေျပးျဖစ္လာပါတယ္။ ဇြန္လအုပ္စုေတြဟာ ဗကသ ျဖစ္လာၿပီး၊ မတ္လ အုပ္စုထဲက တခ်ဳိ႕ဟာ မကသ ျဖစ္လာပါတယ္။ ေနရပ္အရ ေျပာရရင္လည္း ဇြန္လအုပ္စု အမ်ားစုဟာ သကၤန္းကၽြန္း၊ ေတာင္ဥကၠလာဘက္မွာ ေနၾကၿပီး မတ္လ အုပ္စု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စမ္းေခ်ာင္းဘက္မွာ ေနၾကပါတယ္။ သူ႔အုပ္စု ေလးနဲ႔သူ သီးျခားလိုလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ ဒီလိုသေဘာထားကြဲျပားေနတာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က ႏိုင္ငံေရးလက္နက္အျဖစ္ အခြင့္အေရး ယူ အသုံးခ်ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ပုိကြကြဲေအာင္လုပ္ပါေတာ့တယ္။ တႏိုင္ငံလုံးက ေက်ာင္းသားထုႀကီးပါ ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြား ေအာင္အထိ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးႀကီးမားမားထားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ မလိမၼာခဲ့ရင္ ေက်ာင္းသားထုႀကီးၾကားမွာ ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္ရပ္ေတြေတာင္ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့အထိ အႏၲရာယ္ႀကီးႏိုင္တဲ့ ဧရာမ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၾကံမႈႀကီးတခုပါ။ (အခု ၂၀၁၂ ခုထဲမွာ အလားတူ ေနာက္ထပ္လုပ္ၾကံမႈမ်ဳိးအတြက္ ေျခလွမ္းျပင္လာတာကိုလည္း ေတြ႔ေနရၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။) အဲဒီတုန္းက လုပ္ၾကံပုံက ဒီလိုပါ။ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီး သူတို႔ အာဏာ မခိုင္မာေသးခင္၊ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ျပည္သူလူ ထုေတြ ေနာက္တခါ အုံႂကြဆန္႔က်င္လာမွာကို ေၾကာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ကာလမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ဟာ ေက်ာင္းသားေခါင္း ေဆာင္ေတြကို ေခၚၿပီးေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ပထမ အဆင့္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕တပည့္ ဗိုလ္မွဴးလွသန္းက ေက်ာင္းသားေခါင္း ေဆာင္ေတြကိုေတြ႔ဆုံၿပီး ေက်ာင္းသားသမဂၢ တရားဝင္တည္ေထာင္ခြင့္ ေပးမယ္လို႔ ကမ္းလွမ္းခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ေတြဘက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ကို မယုံၾကည္တဲ့အတြက္ အဲဒီေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို ရာဇဝတ္ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ သည္မွတပါး တျခားျပစ္မႈနဲ႔ ဖမ္းဆီးအေရးယူတာမ်ဳိး မလုပ္ပါဘူးလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ ကိုယ္တိုင္ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးခဲ့ပါ တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြအားလုံးရဲ႕ နာမည္ပါဝင္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ ကိုယ္တိုင္ လက္မွတ္ေရးထိုးထားတဲ့ စာမူရင္းကို သုံးေစာင္လက္မွတ္ေရးထိုးေပးတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြခြဲၿပီး သိမ္းဆည္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔နဲ႔ သြားေရာက္ေတြ႔ဆုံခဲ့ၾကသူေတြထဲမွာ ကိုမင္းေဇယ်၊ ကိုေဌးႂကြယ္၊ ကိုဝင္းႂကြယ္၊ ကိုေက်ာ္ႏိုင္မင္း၊ ကိုညိဳထြန္း၊ ကိုလွမ်ဳိးေနာင္၊ မခင္ဥမၼာ၊ ကိုေအးလြင္၊ မခင္မာေဝ၊ ကိုေဇာ္မင္း တို႔ အပါအဝင္ ေက်ာင္း သားေပါင္း ၂၈ ေယာက္ လို႔ထင္ပါတယ္၊ သြားေတြ႔ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကိုမင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ ကိုမိုးသီး၊ ကိုေအာင္ဒင္တို႔က သြားမေတြ႔ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က မကသ နာမည္နဲ႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႔စည္းဖို႔ ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ေနရာနဲ႔ ေထာက္ပံ့မႈတခ်ဳိ႕ ေပးခဲ့ပါ တယ္။ ဗကသကို တရားဝင္ အသိအမွတ္မျပဳဘဲ၊ မကသကိုသာ တရားဝင္ အသိအမွတ္ျပဳလုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေက်ာင္းသားအုပ္စု ႏွစ္အုပ္စုကို ပိုၿပီးကြဲေအာင္ သပ္လွ်ဳိလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ မကသေတြ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ေပါင္း သလား။ ေထာက္လွမ္းေရးကို ဒူးေထာက္ခဲ့သလား။ ေထာက္လွမ္းေရးက ဘာ့ေၾကာင့္ သူတို႔ကို ေထာက္ပံ့သလဲ။ စ သည္ျဖင့္ သံသယေတြလည္း ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္တာပါ။ အေကာက္ဉာဏ္သုံးၿပီး အဖြဲ႔အစည္းေတြၾကားထဲဝင္ သပ္လွ်ဳိၿဖိဳခြဲတဲ့ေနရာမွာ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ညြန္႔ဟာ အကြဲပိုႀကီးေအာင္ အားျဖည့္တဲ့အေနနဲ႔ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေမလမွာ ႏိုင္ငံေရးလက္နက္ကို ထုတ္သုံးပါတယ္။ ျပည္ မေနလူမ်ဳိးကို ဗမာလို႔ေခၚရမယ္၊ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကယား၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ခ်င္း စတဲ့ တိုင္းရင္းသားအားလုံး အပါအဝင္ တႏိုင္ငံလုံးေန လူေတြအားလုံးကိုေတာ့ ျမန္မာလို႔ ေခၚရမယ္လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ညြန္႔က အမိန္႔ထုတ္ၿပီး အစဥ္အလာကို ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလို ေျပာင္းျပန္လွန္သလဲ။ အေျဖကရွင္းရွင္းေလးပါ။ ၁။ ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲမွာ အကြဲအျပဲကို ႀကီးသထက္ႀကီးေအာင္ လုပ္တာပါ။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြၾကား မွာ ကြဲဖို႔ဆိုတာထက္ ေက်ာင္းသားထုႀကီးပါ ႏွစ္ျခမ္းကြဲေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးႀကီးမားမားထားၿပီး လုပ္တာပါ။ ၂။ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ ဒို႔ဗမာအစည္း႐ံုးတို႔ရဲ႕ အစဥ္အလာကို က်ဥ္းေျမာင္း ေသးသိမ္ သြားေအာင္ လုပ္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ တိုင္းရင္းသားနဲ႔မဆိုင္သေယာင္ ျဖစ္သြားေအာင္လုပ္တာပါ။ အဲဒီတုန္းက “ဗ” မွန္သမွ်ကို အကုန္ “မ” နဲ႔ အစားထိုး ေျပာင္းလဲေရးကို စစ္ဆင္ေရး တခုလိုလုပ္လိုက္တာဟာ ေတာ္ ေတာ္ မ်က္စိေနာက္စရာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ “ဗ” မွန္သမွ်ကို “မ” နဲ႔ လိုက္အစားထိုးလို႔ ဗကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ညိဳထြန္းက မခံႏိုင္ျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ခင္ညြန္႔လုပ္ပုံနဲ႔ေတာ့ ဗုဒၶေတာင္ မုဒၶ ေျပာင္းရေတာ့မလို ျဖစ္ေနၿပီလုိ႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က စကားလုံးနည္းနည္း ျဖတ္ညႇပ္ကပ္လုပ္၊ လိုရာဆြဲၿပီး ဗုဒၶကို မုဒၶဟုေခၚသူ ညိဳထြန္း ဆိုၿပီး သတင္းစာ ထဲမွာ ေခါင္းစီးစာလုံးမဲႀကီးနဲ႔ ေဖာ္ျပခဲ့ပါေသးတယ္။ တကယ္တမ္းေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မကသ ေတြဟာလည္း ေက်ာင္းသားထုကို သစၥာေဖာက္သူေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေပၚလြင္ထင္ရွားလာပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ဟာ သူကိုယ္တိုင္ စာရြက္စာတမ္းနဲ႔ လက္မွတ္ထိုးေပးထားတဲ့ ကတိကို ဖ်က္ၿပီး သူမဖမ္းဘူးလို႔ အာမခံထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအားလုံးကို သိမ္းက်ဳံးဖမ္းဆီးခဲ့ပါတယ္။ မကသ ေခါင္းေဆာင္ ေတြဟာ ေရွ႕ဆုံးက အဖမ္းခံၾကရပါတယ္။ ဗကသ ေတြလည္း အဖမ္းခံရပါတယ္။ ညႇဥ္းပမ္းႏွိပ္စက္မႈအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ခံရပါ တယ္။ စစ္ဗိုလ္ဆိုတာ ေပးထားတဲ့ ကတိဘယ္ေတာ့မွ မဖ်က္ဘူးလို႔ ဒီေန႔ စစ္ဗိုလ္ေတြ အေျပာႀကီးေနၾကေပမဲ့ စစ္ဗိုလ္ ေတြဟာ သူတို႔ေပးထားတဲ့ကတိကို ဖ်က္ခဲ့ၾကတာဟာ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားလွပါတယ္။ စာေပစိစစ္ေရးကလည္း ဗမာျမန္မာကို ေစာင့္ၿပီး စိစစ္ေရးလုပ္ပါတယ္။ ထုတ္ေဝၿပီးသားျဖစ္တဲ့ ဆရာ ေမာင္သာႏိုးရဲ႕ ဗမာစာ၊ ဗမာစကား စာအုပ္ေတာင္မွ ေနာက္တႀကိမ္ထုတ္ေတာ့ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကားလို႔ ေျပာင္းခိုင္းပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အာဏာသုံးၿပီး သူတို႔ျပ႒ာန္းးခ်က္ကို လူေတြစြဲသြားေအာင္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္အစိတ္က်င့္သုံးခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ဒီေန႔ေခတ္ တိုင္းရင္းသားလူငယ္ေလးေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕ ေျပာင္းျပန္ျပ႒ာန္းးခ်က္ကိုပဲ အမွန္လို႔ ထင္လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ေမြးကတည္းက ဒီအတိုင္းေတြ႔လာရတာကိုး။ စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ အဖြဲ႔အစည္း မဟုတ္ဘဲ၊ ျပည္မေနလူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္းကိုသာ ကိုယ္စားျပဳတဲ့ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းလို႔ တိုင္းရင္းသားေတြ အထင္မွားေအာင္ သပ္လွ်ဳိခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါတြင္မကဘဲ ေနာင္ေခတ္အဆက္ ဆက္မွာ ဗ၊ မ ျပႆနာအေမြဆိုးကို လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေဆာင္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲမွာ အကြဲေၾကာင္း ဆက္ တိုက္ေပၚေနေအာင္ ရည္ရြယ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျခဳံငုံၿပီး ေျပာရရင္ “ဗမာသည္ တႏိုင္ငံလုံး” မူဟာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကိုဆန္႔က်င္တဲ့ အေျခခံေပၚမွာ စတင္သုံးစြဲလာတဲ့ မူ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ဂုဏ္ေရာင္ထြန္းေျပာင္ခဲ့တဲ့ သမိုင္းတန္ဖိုးကိုလည္း ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ “ျမန္မာသည္ တႏိုင္ငံလုံး” မူကေတာ့ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ ေသြးခြဲသပ္လွ်ဳိခဲ့တဲ့ သမိုင္းကို ကိုယ္စားျပဳပါ တယ္။ “ဗမာသည္ တႏိုင္ငံလုံး” မူဟာ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးမူ ျဖစ္ပါတယ္။ “ျမန္မာသည္ တႏိုင္ငံလုံး” မူ ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ ညြန္႔ မူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ နာမည္သည္ပင္ စစ္အာဏာရွင္ အေငြ႔အသက္၊ ပေဒသရာဇ္ အေငြ႔အသက္လႊမ္းျခဳံေနတဲ့ ျမန္မာ ဆိုတဲ့ နာမည္အစား၊ ဗမာဆိုတဲ့ နာမည္ကိုယူသင့္ပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စု ဗမာႏိုင္ငံေတာ္ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ လူမ်ဳးိစုံေသြး စည္းညီညြတ္ေရး အစဥ္အလာနဲ႔ မွည့္ေခၚထားတဲ့ ဗမာကသာ အသင့္ေတာ္ဆုံးျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လို ေရးရင္လည္း Bamar သို႔မဟုတ္ Bama လို႔သာ ေရးသင့္ပါတယ္။ ဗမာဆိုတဲ့ နာမည္ေရာ၊ ျမန္မာဆိုတဲ့နာမည္ေရာဟာ ရင္းျမစ္ကိုၾကည့္ရင္ ျပည္မေနလူမ်ဳိးစုနဲ႔သာ သက္ဆိုင္တဲ့အတြက္ နာမည္ႏွစ္မ်ဳိးလုံးကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုတဲ့ အျမင္မ်ဳိးလည္း တိုင္းရင္းသားေတြၾကားမွာ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၁၉၉၀ ဝန္းက်င္ ကစ ၿပီး ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္အထိ မာနယ္ပေလာ အားေကာင္းစဥ္ကာလတုန္းက ဒီမိုကရက္တစ္ မဟာမိတ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ DAB ကဦးစီး က်င္းပတဲ့ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔စည္းပုံ ျပန္လည္ေရးဆြဲေရး အစည္းအေဝးေတြထဲမွာ ႏိုင္ငံအမည္ ျပင္ ဆင္ေျပာင္းလဲေရး ေဆြးေႏြးပြဲ တခုပါဝင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျမန္မာေရာ၊ ဗမာပါ မပါေအာင္ ေရွာင္ၿပီး ေရႊျပည္ဗိမာန္၊ ေရႊႏိုင္ငံ၊ သံလြင္ဧရာ၊ ေဇယ်ာသီရိ ဆိုၿပီး နာမည္အမ်ဳိး မ်ဳိး စမ္းေပးၾကည့္ဖူးပါတယ္။ သူတို႔ေပးတဲ့ နာမည္ေတြကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မႀကိဳက္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ နာမည္ေတြက သေဘၤာနာမည္လိုလို၊ ကားဂိတ္နာမည္ေတြလိုလို အမ်ားစိတ္ထဲမွာ ရယ္စရာေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ႀကိဳက္ႏိုင္တယ္ဆိုေစဦးေတာ့၊ အဲဒီနာမည္ေတြဟာလည္း ျမန္မာဘာသာနဲ႔ ေပးထားတဲ့ နာမည္ေတြ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း တရားဝင္ႏိုင္ငံနာမည္ ဆိုတာဟာ အသံထြက္ တမ်ဳိးတည္းပဲ ျဖစ္ သင့္တယ္မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ဘာသာစကားတမ်ဳိးတည္းနဲ႔ပဲ ေပးရေတာ့မွာပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာအရိပ္နဲ႔ လြတ္ေအာင္ ခ်င္းစာ၊ ရွမ္းစာ၊ မြန္စာ၊ ကခ်င္စာနဲ႔ နာမည္ေပးမယ္ဆိုရင္ေရာ၊ တိုင္းရင္းသားအားလုံးကို ကိုယ္စားျပဳႏိုင္မွာပါလား။ ဒါမွ မဟုတ္ အဂၤလိပ္လို ေပးဦးမလား။ ဒါဆိုရင္ ပိုေတာင္ ဆိုးပါဦးမယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေလာက္အထိ အသစ္ထြင္ဖို႔ စဥ္းစားခ်က္ ဟာ နာမည္ဆိုတဲ့ ပညတ္အေပၚ အယူသီးလြန္းရာက်တဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ပညတ္က အဓိကမဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရး သေဘာထား၊ ႏိုင္ငံေရး ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ထားရွိတဲ့ ေစတနာကသာ အဓိကျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ဳိးစုစည္းလုံးညီညြတ္ ေရးကို ရည္ရြယ္ၿပီး တီထြင္သုံးစြဲထားတဲ့ သမိုင္း အစဥ္အလာေကာင္းတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံဆိုတဲ့ စကားလုံးဟာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုအားလုံး အပါအဝင္ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ေခၚဆိုထိုက္တဲ့ အသင့္ေတာ္ဆုံးနာမည္ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ တျခားႏိုင္ငံေတြရဲ႕ နမူနာကိုလည္း ၾကည့္ပါ။ ဂ်ာမနီမွာ ဂ်ာမန္လူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္းေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစု ဂ်ာမန္ေတြရဲ႕ နာမည္ကိုပဲ ႏုိင္ငံ နာမည္ ေပးထားပါတယ္။ ႐ုရွားမွာလည္း ႐ုရွားလူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္း ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစုံေနထိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ မတိုင္ခင္နဲ႔ ဆိုဗီယက္လြန္ကာ လမွာ သူ႔ႏိုင္ငံနာမည္ကို ႐ုရွားလို႔ ေပးထားတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွ ျပႆနာအႀကီးအက်ယ္ မတက္ပါဘူး။ ထို္င္းႏိုင္ငံ၊ မေလးရွား၊ အင္ဒိုနီးရွားတို႔ဟာလည္း အလားတူ ေနာက္ထပ္ဥပမာေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ သူတို႔မွာလည္း သ မိုင္းမွာ အသာရခဲ့တဲ့ လူမ်ဳိး၊ အေရအတြက္မ်ားတဲ့ လူမ်ဳိးရဲ႕ နာမည္က ႀကီးစိုးသြားတာပါ။ ဒါမ်ဳိးဟာ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ တင္မဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံအမ်ားအျပားမွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ သမိုင္းထဲက ထြက္ေပၚလာတဲ့ ရလဒ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ ဒီေတာ့ သူတို႔မွာ ျပႆနာမတက္ဘဲ က်ေနာ္တို႔မွာ ျပႆနာတက္တာက ဘာ့ေၾကာင့္ပါလဲ။ အဓိကက လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရး ေၾကာင့္ပါ။ မ်က္ေမွာက္ကာလမွာ လူမ်ဳိးစုေတြအေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ အစိုးရက လူမ်ဳိးေရးဖိႏွိပ္မႈေတြ လုပ္ထားလို႔ပါ။ အ ႏွစ္သာရ ျဖစ္တဲ့ အဲဒီႏိုင္ငံေရးကို ေျပာင္းလဲႏိုင္ဖို႔က လိုရင္းပါ။ နာမည္အေနနဲ႔ကေတာ့ ေစာေစာက ေျပာသလို ရည္ရြယ္ ခ်က္ေကာင္း၊ သမိုင္းအစဥ္အလာေကာင္းတဲ့ ဗမာဆိုတဲ့ နာမည္ကို ခံယူသင့္ပါတယ္။ လူမ်ဳိးစုအေပၚမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေစတနာလည္း မေကာင္း၊ သမိုင္းအစဥ္အလာလည္း မေကာင္းတဲ့ ပေဒသရာဇ္နဲ႔ စစ္အာဏာရွင္ေတြသုံးတဲ့ “ျမန္မာဟာ လူမ်ဳိးအားလုံး အၾကဳံးဝင္တယ္” ဆိုတဲ့မူဟာ မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာ နာမည္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔လည္း “ဗမာ” နာမည္ကို ရဲရဲရင့္ရင့္၊ လိပ္ျပာသန္႔ သန္႔နဲ႔ ခံယူဖို႔ လိုပါတယ္။ အခုလို “ဗ” နာမည္ ရဲရဲ ခံယူဖို႔လိုအပ္တယ္လို႔ ေျပာတာဟာ “ဗ” နဲ႔ “မ” ကြဲျပားခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုမင္း ကိုႏိုင္တို႔နဲ႔ ကိုမင္းေဇယ်တို႔ ၾကားမွာရွိခဲ့တဲ့ ျပႆနာေဟာင္းကို အစျပန္ေဖာ္တာ မဟုတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ အတိအလင္း ေျပာၾကားခ်င္ပါတယ္။ ျပႆနာ အစျပန္ေဖာ္တာမဟုတ္သလို ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔ဘက္ကို ဘက္လိုက္တာလည္း မဟုတ္ ဘူး။ အားလုံး အတူတကြ တိုင္းျပည္အေရး ေဆာင္ရြက္ၾကသူေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့အတြက္ ဘယ္သူ႔ဘက္မွလည္း လိုက္စရာ မလိုပါဘူး။ “ဗ” နာမည္ခံယူတာဟာ ျပႆနာကို အစေဖာ္တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ျပႆနာကို အဆုံးသတ္တာျဖစ္ပါတယ္။ေနာက္ ေနာင္ မ်ဳိးဆက္ေတြလက္ထဲမွာ ဒီျပႆနာပါမလာေတာ့ေအာင္ အဆုံးသတ္တာပါ။ ကြဲ အေမြကို လက္ဆင့္မကမ္းခ်င္လို႔ ဒီမွာ အဆုံးသတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ့ထက္ ပိုအေရးႀကီးတဲ့ စကားကို ဆိုရရင္ ဗ၊မ ျပႆနာရဲ႕ အဓိက ႏိုင္ငံေရး ဝိေရာဓိဟာ ၈၈ ေနာက္ပိုင္း ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ဗကသ၊ မကသ အုပ္စုႏွစ္စုၾကားက ဝိေရာဓိက အဓိက မဟုတ္ဘူး။ ဗကသ၊ မကသ ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒီျပႆနာ စခဲ့ တာျဖစ္ေပမဲ့ တကယ့္ ဝိေရာဓိ တကယ့္ ပဋိပကၡက ဒီ့ထက္ပိုႀကီးက်ယ္ပါတယ္။ တကယ့္အဓိက ဝိေရာဓိက စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ “မ” နဲ႔ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးရဲ႕ “ဗ”၊ ကိုေအာင္ဆန္း၊ကုိဗဟိန္းတို႔ရဲ႕ “ဗ” ၾကားက ဝိေရာဓိ၊ စစ္အာဏာရွင္ကိုယ္စားျပဳ “မ” နဲ႔ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစုံကိုယ္စားျပဳ “ဗ” ၾကားက ဝိေရာဓိေတြ ကသာ တကယ့္ဝိေရာဓိ၊ တကယ့္ ပဋိပကၡျဖစ္ပါတယ္။ ဗကသနာမည္ ခံယူဖို႔လိုအပ္တယ္လို႔ ေျပာတာဟာ ၁။ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္းတို႔ခံယူခဲ့တဲ့ သမိုင္းအစဥ္အလာ၊ေက်ာင္းသားထုႀကီးတခုလုံးက မ်ဳိးဆက္အဆင့္ဆင့္ လက္ ဆင့္ကမ္း ခံယူခဲ့တဲ့ သမိုင္းအစဥ္အလာကို ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္လို႔၊ ၂။ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးက အတိအလင္း ေၾကညာျပ႒ာန္းးထားတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ကို ခိုင္လုံတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲ ဆန္႔က်င္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္လို႔၊ ၃။ စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕ သမိုင္းကို ေျပာင္းျပန္လွန္တဲ့လုပ္ရပ္ကို မေထာက္ခံႏိုင္လို႔၊ ၄။ စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕ ျမန္မာ မဟာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကို လက္မခံႏိုင္လို႔၊ ၅။ ဗကသ ကို တမင္သက္သက္ က်ဥ္းေျမာင္းေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ လုပ္ေဆာင္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕ ဦးခ်ဳိးတဲ့ လုပ္ရပ္ကို ဒူးေထာက္လက္ခံတာမ်ဳိး မလုပ္ႏိုင္လို႔ ဆိုတဲ့ အခ်က္ငါးခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာ၊ ျမန္မာျပႆနာဟာ ျပည္ေထာင္စုႀကီး တခုလုံးနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗကသမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဆိုတာဟာ လည္း ေက်ာင္းသားထုႀကီး တခုလုံးနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ နာမည္ပါ။ သမိုင္းအစဥ္အလာႀကီးမားလွတဲ့ ဒီနာမည္ အေပၚမွာ ေက်နပ္ မႈမရွိဘူးဆိုရင္ျဖင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စည္း႐ံုးေျပာဆိုခြင့္ရတဲ့ အေျခအေနတခုေအာက္မွာ စာေပပညာရွင္၊ သမိုင္းပညာ ရွင္ေတြ၊ ဝါရင့္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ အေၾကအလည္ ပါဝင္ေဆြးေႏြးၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းသားထုညီလာခံႀကီးေခၚယူ ၿပီး၊ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းသား အားလုံးဆႏၵခံယူပြဲႀကီးလုပ္ၿပီးမွသာ ေျပာင္းလဲသင့္ပါတယ္။ ဗကသ နာမည္ကို ကိုယ့္သ ေဘာနဲ႔ကိုယ္ လြယ္လြယ္ေျပာင္းဖို႔ဆိုတာဟာ မၾကံေကာင္း မစည္ရာ ကိစၥႀကီးပါ။ သိန္းေဇာ္ျမင့္ ကိုးကား ၁။ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးသမိုင္း ၂။ သိပၸံစိုးရင္ရဲ႕ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ သမိုင္း ၃။ ဦးေက်ာ္ထြန္းရဲ႕ ျမန္မာဟူေသာ စကားျဖစ္လာရင္း မူလအေၾကာင္း။ ျမန္မာႏိုင္ငံ သုေတသန အသင္းဂ်ာနယ္။ အတြဲ ၂၃၊ အမွတ္ ၂။ ၄။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ ၅။ ဘီဘီစီ အလကၤာပုလဲပန္း အမွတ္ ၃။ ဗမာ၊ ျမန္မာျပႆနာ။ ၆။ ကိုကိုေမာင္ႀကီးရဲ႕ တရံေရာအခါ

ၾကက္သြန္ျဖဴ အစြမ္း

ၾကက္သြန္ျဖဴ အစြမ္း Wednesday, July 04, 2012 အိမ့္သံစဥ္ No comments အဆီက်ေစသျဖင့္ ေန႔စဥ္မွန္မွန္စားသုံးပါက ေသြးတုိး ေရာဂါမျဖစ္ေစရန္ႏွင့္ ျဖစ္ပြားေနေသာ ေသြးတုိးေရာဂါကုိ ေပ်ာက္ေစပါတယ္။အစားစားေနစဥ္ အတူ စားသုံး၍ ျဖစ္ေစ၊ အစာစားၿပီး ေဆးအျဖစ္ အမႈန္႔ျပဳ စားသုံးလွ်င္ အစာေၾက၍ ေလသက္ေစႏုိင္သည္။ ကေလးမ်ား ေလဆန္နာ ျဖစ္လွ်င္ ၾကက္သြန္ျဖဴ ဥတစ္လုံးကို မီးဖုတ္ေကၽြး ပါက ေပ်ာက္ကင္းေစပါတယ္။ အဆုတ္ႏွင့္ ဆုိင္ေသာ အဆုတ္ အေအးမိ၊ အဆုတ္ပြေသာ ေရာဂါမ်ား ေပ်ာက္ကင္း ေစႏုိင္သည္။ အေအးမိျခင္းႏွင့္ တုတ္ေကြး ဖ်ားမ်ားကုိလည္း ေပ်ာက္ေစၿပီး ၾကက္သြန္ျဖဴကုိ အဆီထုတ္၍ တုိက္ေကၽြးပါက သလိပ္ရႊင္ေစ၊ ေခ်ာင္းဆုိး သလိပ္ကပ္ျခင္း တုိ႔ကုိ ေပ်ာက္ကင္းေစပါသတ့ဲ။ ေရာဂါပုိးမ်ား ေသေစႏုိင္ သျဖင့္ ျမစ္ေျခာက္နာ (ေခၚ) အဆုတ္နာ (တီဘီ) ေရာဂါ ရွင္မ်ားကိုလဲ တုိက္ေကၽြးႏုိင္ပါတယ္။ လိမ္းေဆး အဆီအျဖစ္ ႏွမ္းဆီႏွင့္ ေလးညွင္းတုိ႔ႏွင့္ ေရာစပ္၍ က်ိဳခ်က္ၿပီး လိမ္းလွ်င္ ကုိယ္လက္ အကုိက္အခဲႏွင့္ နားကုိက္၊ နားျပည္ယုိျခင္းကို သက္သာ ေပ်ာက္ကင္း ႏုိင္သည္။ ႏွလုံးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေရာဂါ ေ၀ဒနာ ရွင္မ်ားအတြက္ ေဆးအေနနဲ႔ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အစာအဟာရ အျဖစ္ႏွင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း မွန္မွန္ စားသုံးပါက ျဖစ္ပြားမႈႏႈန္း ေႏွးေကြးၿပီး တျဖည္းျဖည္း သက္သာ ေစႏုိင္သည္။ ၾကာရွည္ စားသုံးလွ်င္ ဆံပင္ကုိ နက္ေစ၍ သုတ္ကုိ ပြားေစသည္။ ျမစ္ပြားနာ (ေခၚ) ကင္ဆာ ေရာဂါ ျဖစ္ပြားမႈႏႈန္း နည္းေစရန္ အတြက္ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္ စားသုံးႏုိင္သည္။ ၾကက္သြန္ျဖဴ ဥတစ္လုံးကုိ ေၾကးခ်ိတ္ျဖင့္ ေဖာက္၍ ပ်ားရည္တြင္ စိမ္ထားၿပီး စားသုံးပါက အိပ္ေပ်ာ္ စား၀င္ အင္အား ျပည့္ၿဖိဳး ေစႏုိင္ပါသည္။ ေသြးတြင္းတြင္ ရွိေသာ cholesterol ကုိ က်ေစသျဖင့္ ေသြးေၾကာက်ဥ္း၊ ႏွလုံးေရာဂါ မ်ားအတြက္ လြန္စြာ သင့္ေတာ္သည္။ By Mg Mandalay Posted in: က်န္းမာေရး

ျမန္မာလား၊ ဗမာလားနဲ႔ တိုင္းရင္းသား ျပႆနာ

ၿငိမ္းခ်မ္းေအး| July 2, 2012 | Hits: 1,536 4 | | Share on facebook Share on twitter Share on email Share on print ေရြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္က အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) ကို သတိေပးတဲ့ သတင္းနဲ႔အတူ အခုျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ႏိုင္ငံအေခၚအေဝၚ ေဝါဟာရ အျငင္းပြားမႈမွာ ႏိုင္ငံေရးသေဘာ အဓိက အေလးနက္ထား စဥ္းစားရမယ့္ အခ်က္က တိုင္းျပည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ စြဲကပ္ေနတဲ့ တိုင္းရင္းသား ျပႆနာနဲ႔ သက္ဆိုင္တယ္။ အေၾကာင္းက ႏိုင္ငံကို ေခၚေဝၚ ညႊန္းဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္ ျမန္မာ မူကြဲႏွစ္မ်ိဳးစလံုး၊ “ျမန္မာ (Myanmar) နဲ႔ ဗမာ (Burma)” ဟာ ႏိုင္ငံမွာ ေရွး ဓားမဦးခ် အေျခခ် မီွတင္းေနထိုင္ေနတဲ့၊ ျမန္မာ မဟုတ္တဲ့ တျခား တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မႈ အားနည္းေနလို႔ျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ဦး ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီေခတ္၊ စစ္တပ္ႀကီးစိုးတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၊ မဆလ တပါတီ အာဏာရွင္ ေခတ္ေတြမွာ ေခၚေဝၚခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံနာမည္ ျမန္မာလို “ျမန္မာ” အဂၤလိပ္လို “Burma” နဲ႔ နဝတ၊ နအဖ စစ္အစိုးရေခတ္ လက္ရွိအခ်ိန္အထိ က်င့္သံုးတဲ့ ျမန္မာလို “ျမန္မာ”၊ အဂၤလိပ္လို “Myanmar” ႏွစ္ခုစလံုးဟာ ႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳး တမ်ိဳးတည္း ကိုသာ အဓိက ညႊန္းဆိုႏိုင္တဲ့အတြက္ ပေဒသရာဇ္ ေခတ္လို အင္အားႀကီး၊ အေရအတြက္မ်ားသူ ဦးေဆာင္ ခ်ယ္လွယ္စတမ္း လူမ်ိဳးႀကီးဝါဒ သေဘာ၊ တိုင္းျပည္ကို ျမန္မာလူမ်ိဳး တစုတည္းကသာ ပိုင္သလို ျဖစ္ေနလို႔ ျဖစ္တယ္။ မူကြဲ ႏွစ္ခုစလုံးရဲ႕ ႏိုင္ငံနာမည္ ျမန္မာလိုအခၚ “ျမန္မာ” ဟာ ျမန္မာ မဟုတ္တဲ့ တိုင္းရင္းသား အားလံုးနဲ႔ သမိုင္း အစဥ္အဆက္ ဘယ္လိုမွ ဆက္ႏႊယ္မႈ မရွိခဲ့ဘူး။ ၿဗိတိသွ် ကိုလိုနီ မျဖစ္ခင္အထိ ႏိုင္ငံနယ္နိမိတ္ အတြင္း ေနထိုင္ေနတဲ့ ျမန္မာ အပါအဝင္ တိုင္းရင္းသား ေတြဟာ အျပန္အလွန္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ အင္ပါယာ ခ်ဲ႕ထြင္မႈသေဘာအရ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ရတဲ့ ကာလေတြ ရွိေသာ္ျငားလည္း တကယ့္ သေဘာအေနနဲ႔က သီးသန္႔ ပေဒသရာဇ္ ႏိုင္ငံေလးမ်ား အသြင္၊ ကိုယ့္ထီး ကိုယ့္နန္း နဲ႔ ေနခဲ့ၾကတဲ့ အတြက္ “ျမန္မာႏိုင္ငံ” ဆိုတဲ့ အေခၚဟာ တျခား တိုင္းရင္းသားအားလံုးနဲ႔ ပတ္သက္စရာ အေၾကာင္းလည္း မရွိဘူး။ ဥပမာ -ပေဒသရာဇ္ေခတ္ တေလွ်ာက္ ျမန္မာက အင္အားသာတဲ့ အခ်ိန္မွာ မြန္ႏိုင္ငံဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ လက္ေအာက္မွာ ေရာက္ေနၿပီး မြန္အင္အားသာတဲ့ အခါမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ မြန္ႏိုင္ငံလက္ေအာက္မွာ ေရာက္ေနျခင္း သေဘာျဖစ္တယ္။ ျမန္မာစကား အေရးနဲ႔အေျပာ ႏွစ္ခုစလံုးမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးကို ေခၚတဲ့ အေခၚအေဝၚဟာ “ျမန္မာ” နဲ႔ “ဗမာ” ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးစလံုး ေရာ ေရာေနတယ္။ ေယဘုယ် အားျဖင့္ “ျမန္မာ” ကို အေရးမွာ သံုးေလ့ရွိၿပီး အေျပာမွာေတာ့ “ဗမာ” လို႔ သံုးၾကတယ္။ ဒါဟာ တျခားေသာ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ဘာသာစကား မ်ားမွာလည္း ေတြ႕ႏိုင္တဲ့ အေရးနဲ႔ အဖတ္ အဓိပၸာယ္တူ စကားလံုးတခ်ိဳ႕ ကြဲေနျခင္း ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာ စာေပ ေပၚထြန္းခ်ိန္ကစၿပီး လူမ်ိဳးအေခၚ “ျမန္မာ” “ဗမာ” အသံုးဟာ ေရာေထြးေနတယ္၊ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးကို လူမ်ိဳးအမည္နဲ႔ သံုးတဲ့ အေထာက္အထားေတြ ရွိခဲ့တယ္။ သို႔ေသာ္ “ျမန္မာ” က မူလ ျဖစ္တယ္။ ခုအေခၚ ျမန္မာ (ဗမာ) ျဖစ္လာမယ့္ သူေတြဟာ လက္ရွိႏိုင္ငံ နယ္နိမိတ္ အေရွ႕ဘက္ ေတာင္ေပၚေဒသကေန အလယ္ပိုင္း ေျမျပန္႔ကို ၉ ရာစုမွာ ဝင္တယ္၊ ပုဂံမွာ အေျချပဳတယ္။ သူတို႔ကို ေျမျပန္႔မွာ ေရွးဦး ရွိေနၿပီး ျဖစ္တဲ့ မြန္ေတြက “မရမာ၊ မိုင္းရ္မာ” (Mirma/Mranma) လို႔ ေခၚတယ္။ ဒီအခ်က္ ကို လက္ရွိအခ်ိန္အထိ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ အထဲမွ ေရွးအက်ဆံုး မြန္ဘာသာနဲ႔ ေရးထားတဲ့ မြန္ေက်ာက္စာ (၁၁၀၂) မွာ ေတြ႕ႏိုင္တယ္။ ေရွး ျမန္မာေတြ အလယ္ပိုင္းကို အေျခခ် ေနထိုင္ၿပီးေနာက္ ပ်ဴ၊ မြန္ေတြ ဆီကတဆင့္ အိႏၵိယ အကၡရာကို အေျခခံတဲ့ စာေပကို ရလို႔ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မွတ္တမ္းေတြ ေရးလာ ႏိုင္ရာမွာလည္း သူတို႔လူမ်ိဳးနာမည္ကို မြန္ေတြ ေခၚတဲ့နာမည္အတိုင္းပဲ သံုးတယ္။ ဒါကို လက္ရွိ ရွာေဖြေတြ႕ရွိလို႔ရတဲ့ အထဲက နာမည္ အေခၚနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ေရွးအက်ဆံုး ျမန္မာဘာသာနဲ႔ ေရးထိုးထားတဲ့ ျမန္မာေက်ာက္စာ (၁၁၉၀) မွာ ေတြ႕ႏိုင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာဘာသာ စကားမွာ “ရ (Ra)” သံ ထည့္ရြတ္တာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ အတြက္ “မရမာ၊ မိုင္းရ္မာ” (Mirma/Mranma) ကေန “ျမမၼာ၊ ျမန္မာ” (Myanmar) ဆိုၿပီး လက္ရွိသိတဲ့ လူမ်ိဳးနာမည္ “ျမန္မာ” အျဖစ္ ေျပာင္းသြားတယ္။ (စကားခ်ပ္ – ျမန္မာ စကားနဲ႔ ဘာသေဗဒ သေဘာတူတဲ့ ရခိုင္၊ ထားဝယ္နဲ႔ ေယာ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အသံုးမွာ မ်က္ေမွာက္ ေခတ္အထိ “ရ (Ra )” သံ ထည့္ရြက္ေနဆဲဆိုတာ သတိျပဳပါ) ေရွးျမန္မာေတြဟာ ပ်ဴ၊ မြန္၊ အိႏၵိယ တို႔ဆီက ယဥ္ေက်းမႈ၊ စာေပ တင္သာမက ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ ဘာသာတရားပါ ရရွိခဲ့တဲ့အတြက္ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ဆက္ႏႊယ္တဲ့ “ျဗဟၼာ” က ဆင္းသက္တဲ့ သေဘာ “ျဗဟၼာ” လူမ်ိဳး၊ တဆင့္ “ဗမာ” လူမ်ိဳး ဆိုၿပီး လူမ်ိဳး နာမည္ အသစ္ မူကြဲ တမ်ိဳးအေနနဲ႔လည္း ထပ္ေပၚလာတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာေလာဆယ္ ေတြ႕ရွိရတဲ့ သမိုင္း ေက်ာက္စာ အေထာက္အထား၊ သုေတသန အရ စဝင္လာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတို႔ကို အထက္မွာ ဆိုခဲ့သလို “ျမန္မာ” လို႔သာ ေခၚတဲ့အတြက္ လူမ်ိဳးနာမည္ အေနနဲ႔ “ျမန္မာ” က မူလ၊ “ဗမာ” က ဆင့္ပြားျဖစ္တယ္ဆိုတာ ထင္ရွားတယ္။ ေရွးျမန္မာေတြ ေျမျပန္႔ကို စဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံမရွိေသးဘူး ဆိုတာကို သတိျပဳေစခ်င္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း အင္အား ႀကီးမားလာၿပီး ပုဂံ ပေဒသရာဇ္ လက္နက္ ႏိုင္ငံေတာ္ အင္ပါယာကို ခ်ဲ႕ထြင္ရင္းနဲ႔ ပုဂံလက္နက္ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး၊ တနည္း အားျဖင့္ ပထမ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ေပၚလာတယ္။ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ ေက်ာက္စာ မွတ္တမ္းေတြအရ ႏိုင္ငံကို “ျမန္မာျပည္” လို႔ တိုက္ရိုက္တပ္ေခၚတာကို နရပတိစည္သူ/ ဒုတိယ စည္သူ (၁၁၆၅-၁၂၁၁) ရဲ႕ ေျမး၊ ေဇယ်သိခၤ ေခၚ နားေတာင္းမ်ားမင္း (ထီးလိုမင္းလိုမင္း) ရဲ႕သား၊ က်စြာမင္း (၁၂၃၄-၁၂၅၀) လက္ထက္က ျမန္မာဘာသာနဲ႔ ေရးထိုးတဲ့ ေက်ာက္စာ မွတ္တမ္း (တြဲလ်က္ ဓာတ္ပံုပါ) မွာ အထင္အရွား ေတြ႕ႏိုင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေခတ္ေတြမွာလည္း ႏိုင္ငံနာမည္ကို ဒီသေဘာမ်ိဳးပဲ ေခၚခဲ့တယ္။ ဥပမာ – ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ မင္းတုန္းမင္း (၁၈၀၈-၁၈၇၈) က သူဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ ဘုရင္ဆိုၿပီး ညႊန္းဆိုခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မင္းဆက္ ျမန္မာကုန္းေဘာင္ အင္ပါယာဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳး တမ်ိဳးတည္း ေနထိုင္တဲ့ ေနရာေတြထက္ ေက်ာ္လြန္ၿပီးျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဒီအေခၚဟာ တျခား တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကို ထိခိုက္တဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးႀကီးဝါဒ သေဘာ ပေဒသရာဇ္အေခၚ သက္သက္သာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေခတ္အေျခအေန၊ စနစ္နဲ႔ အေတြးအေခၚ အရ ႏိုင္ငံနာမည္ကို လူအမ်ားစု အေျချပဳတဲ့ “ျမန္မာ” ဆိုၿပီး တပ္ေခၚခဲ့ ျခင္းဟာ မ်က္ေမွာက္ေခတ္လို တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုအားလံုး မူရင္း ရရွိခဲ့တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ အတိုင္း တန္းတူ သာတူညီမွ် ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ လံုးလံုး မသင့္ေလ်ာ္ေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဌာေနတိုင္းရင္းသား အားလံုးျဖစ္တဲ့၊ မြန္၊ ျမန္မာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း၊ ပအို႔ဝ္၊ ကရင္၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း အစရွိတဲ့ သူေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားကေန လာေရာက္ အေျခခ်ေနထိုင္သူ တရုတ္၊ အိႏၵိယ စတဲ့ လူမ်ိဳးစံု ပူးေပါင္းပါဝင္ခဲ့တဲ့ ကိုလိုနီကၽြန္ဘဝ လြတ္ေျမာက္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈေခတ္မွာ သခင္ဘေသာင္း (၁၉၀၂-၁၉၈၀) ဦးေဆာင္တဲ့ လူမ်ိဳးစံု ပါဝင္တဲ့ သခင္ႀကီးေတြရဲ႕ “ဒို႔ဗမာ အစည္းအရံုးႀကီး” က တႏိုင္လံုးမွာ ရွိတဲ့ လူမ်ိဳးအသီးသီးရဲ႕ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ ႏိုးၾကားလာေစဖို႔ ႏိႈးေဆာ္ရာမွာ ဒီႏိုင္ငံဟာ “ျမန္မာ” ႏိုင္ငံမဟုတ္၊ “ျမန္မာ” တမ်ိဳးတည္း မပိုင္၊ “ျမန္မာ” အပါအဝင္ တိုင္းရင္းသား အားလံုးနဲ႔ လူနည္းစု လူမ်ိဳးစုမ်ား ပိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ အတြက္ “ဗမာ” ႏိုင္ငံ လုိ႔သာ ေခၚဆိုရမယ္ ဆိုၿပီး “ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုး ေၾကညာစာတမ္း” မွာ အတိအလင္း ေရးသား ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ အဖြဲ႕အစည္း နာမည္ကိုလည္း အားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳႏိုင္တဲ့ သေဘာ “ဒို႔ဗမာ အစည္းအရံုး” လို႔သာ ေပးခဲ့ၿပီး “ဒို႔ျမန္မာ အစည္းအရံုး” လို႔ မေခၚတြင္ေစခဲ့ဘူး။ ဒါဟာ ျမန္မာအပါဝင္ တျခား လူမ်ိဳးစုေတြ မွီတင္းေနထိုင္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ နာမည္ကို သမိုင္းအေထာက္အထားနဲ႔ ဘာသာေဗဒ သေဘာအရလည္း ဆီေလ်ာ္ၿပီး ျမန္မာ လူမ်ိဳးနာမည္ အစမူလ ျဖစ္တဲ့ “ျမန္မာ” ကို မသံုးဘဲ ဆင့္ပြားမူ “ဗမာ” ကိုသာ “ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုးႀကီး” က သံုးဖို႔ ညႊန္းဆိုခဲ့ျခင္း၊ တကယ္ သံုးခဲ့ျခင္းဟာ ျမန္မာ မဟုတ္တဲ့ အျခားလူမ်ိဳးစုမ်ား အတြက္လည္း ေခတ္အေျခအေနအရ ေက်နပ္လက္ခံစရာ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ “ဒို႔ဗမာ အစည္းအရံုး” က ေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ အမည္နာမကို သုံးတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္ ႏိုင္ငံရဲ႕ တရားဝင္ နာမည္ဟာ “ဗမာႏိုင္ငံေတာ္” ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တကယ္ ၿဗိတိသွ် ကိုလိုနီ ဘဝကေန လြတ္ေျမာက္လာၿပီး အျပည့္အဝ လြတ္လပ္ေရး ယူတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ “ဒို႔ဗမာ အစည္းအရံုး” ေခတ္က တည္ေဆာက္ထားႏိုင္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာနဲ႔ တျခား တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ စည္းလံုးညီညြတ္၊ သာတူညီမွ်၊ ဥမကြဲ သိုက္မပ်က္ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အႏွစ္သေဘာေတြဟာ နယ္ခ်ဲ႕ရဲ႕ ေသြးထိုးမႈ၊ ဘက္ႏွစ္ဘက္ စလံုးရဲ႕ လူမ်ိဳးေရး သူငယ္နာ မစင္မႈနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး သေဘာေတြေၾကာင့္ ေမွးမွိန္လာခဲ့တယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခခံ အုတ္ျမစ္ျဖစ္တဲ့ ပထမဆံုး ဖြဲ႕စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ (၁၉၄၇) မွာ ကိုက ျပည္ေထာင္စု စစ္စစ္ မူ မွ်တတဲ့ ျပည္နယ္၊ အာဏာ၊ ခြဲေဝမႈ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး သေဘာ နဲ႔ အႀကိဳသေဘာ တူညီထားခဲ့တဲ့ ပင္လံု ကတိကဝတ္ ေတြကို အျပည့္အဝ မေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီး ေရွးယခင္ ပေဒသရာဇ္ ေခတ္မွာကတည္းက အျပန္အလွန္ အင္ပါယာ ခ်ဲ႕ထြင္မႈေၾကာင့္ အရင္းတည္ခဲ့တဲ့ လူမ်ိဳးစုခ်င္း မယံုၾကည္ႏိုင္မႈ သံသယနဲ႔ အမုန္းဟာ ျပန္လည္ အသက္ဝင္ လာခဲ့တယ္။ (စကားခ်ပ္ – အျပန္အလွန္ ဆိုတဲ့ သေဘာဟာ မြန္နဲ႔ ျမန္မာၾကားသာ ျဖစ္တယ္၊ ျမန္မာနဲ႔ တျခား လူမ်ိဳးစုမ်ားၾကားမွာက မ်ားေသာအားျဖင့္ ျမန္မာကသာ အင္အားႀကီးတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ လူမ်ိဳးစု ေဒသ ပေဒသရာဇ္ ၿမိဳ႕ျပ ႏိုင္ငံငယ္ေတြကို နယ္ခ်ဲ႕ၿပီး အျပည့္အဝ သြားသိမ္းတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ၾသဇာခံ ပ႑ာဆက္ ခိုင္းတယ္၊ ဥပမာ – ရခိုင္ႏိုင္ငံ၊ ရွမ္းျပည္လို႔ ေခၚတဲ့ ေမာသွ်မ္းႏိုင္ငံ) လြတ္လပ္ေရး ရရခ်င္းမွာ ျမန္မာ အမ်ားစုနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ အစိုးရနဲ႔ တခ်ိဳ႕ လူမ်ိဳးစုေတြနဲ႔လည္း စတင္ၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ပြဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဥပမာ – ကရင္နဲ႔။ ကရင္နဲ႔က ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း ပထမအႀကိမ္ အဂၤလိပ္ အဆုတ္မွာ ကတည္းက လူမ်ိဳးေရး ပဋိပကၡေတြ ရွိခဲ့တယ္။ တကယ္ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွစ္ဘက္ စလံုး လူမ်ိဳးေရး အျမင္က်ဥ္းေျမာင္း မႈေတြအျပင္ အထက္က ဆိုခဲ့တဲ့ ျပည္ေထာင္စု စစ္စစ္ မတည္ေထာင္ႏိုင္ျခင္း သေဘာေတြေၾကာင့္ စစ္ပြဲ အသြင္အထိ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီလို လြတ္လပ္ေရး ေခတ္ဦး ဝါဒေရးရာ စစ္ပြဲ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမ်ိဳးေရးရာ သေဘာေဆာင္တဲ့ စစ္ပြဲေတြေၾကာင့္ “တိုင္းျပည္ကႏုႏု မုန္တိုင္းကထန္ထန္” ျဖစ္ေနတဲ့ကာလ၊ ျမန္မာနဲ႔ တျခား တိုင္းရင္းသားေတြအၾကား ႏိုင္ငံေရး သေဘာတူညီမႈ အတြက္ အျပည့္အဝ ညႇိမရေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ လူမ်ိဳးႀကီး ဝါဒ သေဘာေဆာင္တဲ့၊ အမ်ားစု ျမန္မာေတြကိုသာ ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ႏိုင္ငံနာမည္ “ျမန္မာ” ဟာလည္း ျပန္လည္ အသက္ဝင္ လာခဲ့တယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ ေခတ္ဦး ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ အစိုးရမွာ တိုင္းရင္းသားေတြလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ ေနရာရခဲ့တယ္။ အေျခခံဥပေဒ အရ ႏိုင္ငံ့အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ အာဏာ မရွိတဲ့ သမၼတ ရာထူးေတြဟာ တိုင္းရင္းသားေတြခ်ည္း ရခဲ့တယ္။ တိုင္းရင္းသား အခြင့္အေရးကို ေလးစားတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ အထက္မွာ ဆိုခဲ့သလို ရႈပ္ေထြးေနတဲ့ ေမြးကင္းစ တိုင္းျပည္မွာ ျပည္ေထာင္စု စစ္စစ္ ပင္လံု အႏွစ္သာရဟာ အျပည့္အဝ မေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ ခဲ့တဲ့အျပင္ လူမ်ိဳးႀကီးဝါဒ သေဘာေဆာင္တဲ့ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုရဲ႕ အာဏာနဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို ဝင္ေရာက္ခ်ယ္လွယ္တာ၊ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အရင္းအျမစ္ေတြကို မွ်မွ်တတ မခြဲေဝတဲ့ သေဘာေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေျခ တည္လာခဲ့တယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးႀကီး ဝါဒဟာ ေခတ္ဦး ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္မွာ အဓိက မက်င့္သံုး၊ မရွင္သန္ခဲ့ေပမယ့္ အာဏာရပါတီရဲ႕ စစ္တပ္နဲ႔ နီးစပ္တဲ့ အစိတ္အပိုင္း တခ်ိဳ႕မွာေတာ့ အဲဒီ သေဘာနဲ႔ အေတြးအေခၚ ေတြကို စတင္ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ တိုင္းျပည္ကို ေခ်ာက္ထဲ လံုးလံုး က်ေစခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ စတင္က်င့္သံုးတဲ့ ကာလမွာေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ အဆက္ဆက္ဟာ လူအမ်ားစု ေထာက္ခံမႈကို ရႏိုင္ဖို႔အတြက္ အမ်ိဳးသားေရး စိတ္ဓာတ္ကို အလြဲသံုးစားလုပ္ၿပီး လူမ်ိဳးႀကီးဝါဒ အေတြးအေခၚ၊ သေဘာတရား ေတြကို စိတ္ႀကိဳက္ ဖန္တီးထားတဲ့ စာေပ၊ ရုပ္ရွင္၊ သမိုင္း၊ ပညာေရးစနစ္ စတဲ့ လူထု ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရး ၾကားခံေတြမွာ အႀကီးအက်ယ္ သြတ္သြင္းခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသား ျပႆနာ ပိုမို အျမစ္တြယ္ၿပီး ေျဖရွင္းမရ ျဖစ္ခဲ့မႈနဲ႔ အတူ အက်ိဳးဆက္ မ်ားစြာထဲက တခုကေတာ့ ႏိုင္ငံနဲ႔ အမ်ားစု ရွိတဲ့ လူမ်ိဳးရဲ႕ နာမည္ဟာ မူရင္းနဲY ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ႏိုင္ငံကို “ျမန္မာ”၊ လူမ်ိဳးကို “ဗမာ” ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံကို “ျမန္မာ” လူမ်ိဴးသာ သီးသန္႔ ကိုယ္စားျပဳတဲ့ နာမည္ သံုးသလို၊ လူမ်ိဳး နာမည္ကိုလည္း ဒုတိယမူကြဲ “ဗမာ” အျဖစ္သတ္မွတ္ျခင္းျဖင့္ အမွန္တရားဟာ ေျပာင္းျပန္လုပ္၊ လူမ်ိဳးႀကီး ဝါဒ ဇာတ္သြင္းျခင္း ခံခဲ့ရတယ္။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံနာမည္နဲ႔ လူမ်ိဳးနာမည္ ျမန္မာလို အေခၚရဲ႕ “အမွန္” “အမွား” သမိုင္းမွန္ပဲ ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံနာမည္ အဂၤလိပ္လို အေခၚကို “Burma” ကေန “Myanmar” လို႔ ေျပာင္းတာကေတာ့ ၁၉၈၉ နဝတ စစ္အစိုးရေခတ္မွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး အတြင္း ေရွ႕တန္းက ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အၾကား အဖြဲ႕ တည္ေထာင္မႈ အကြဲ (ဗကသ/ မကသ အကြဲ) ကို ပိုမို သပ္လွ်ိဳ ေသြးထိုးလိုစိတ္နဲ႔ အာဏာရွင္ေဟာင္း ဦးေနဝင္း အေမြခံ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔က ပညာရွင္ေတြ ပါတဲ့ ေကာ္မရွင္ တခုဖြဲ႕ၿပီး ဇြတ္အတင္း ေျပာင္းေစခဲ့တယ္။ ေကာ္မရွင္က ႏိုင္ငံ နာမည္ကို အဂၤလိပ္လို “Myanmar” လို႔သာ ေခၚသင့္ေၾကာင္း အေျခအျမစ္မရွိ၊ မခိုင္လံုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ ၃ ခ်က္ ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီအထဲက မခိုင္လံုဆံုး အခ်က္ကေတာ့ ျမန္မာလို ႏိုင္ငံနာမည္ “ျမန္မာ” ဟာ တိုင္းရင္းသား အားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အဂၤလိပ္လို မွာလည္း ျမန္မာ အသံထြက္ကို တိုက္ရိုက္ အဂၤလိပ္ စာလံုး ေပါင္းတဲ့ “Myanmar” လို႔ သံုးမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ အခ်က္ဟာ အထက္မွာ ရွင္းျပခဲ့တဲ့ ျမန္မာလို “ျမန္မာ” ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ဟာ တိုင္းရင္းသား အားလံုးကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ကိုယ္စားမျပဳႏိုင္တဲ့ အတြက္ အဂၤလိပ္လို “Myanmar” ဟာလည္း တိုင္းရင္းသားအားလံုးကို ညႊန္းဆိုနိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ အစဥ္အဆက္ ႏိုင္ငံနာမည္ကို “Burma” လို႔ပဲ သံုးစြဲလာခဲ့တယ္။ ဗမာႏိုင္ငံသား အားလံုးပါဝင္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္း ေတြကိုလည္း အဂၤလိပ္လို “Burma” လို႔ပဲ တပ္ခဲ့တယ္။ ဥပမာ – BIA၊ BDA သာျဖစ္တယ္၊ MIA၊ MDA မဟုတ္ပါ။ စစ္အစိုးရ တည္ေထာင္ ခဲ့တဲ့ “မဆလ” ပါတီ ကိုယ္တိုင္လည္း အဂၤလိပ္ အမည္ကို “BSPP” ဆိုၿပီး “Burma” နာမည္ သံုးခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံနာမည္ အဂၤလိပ္လို “Burma” ဟာ ကိုလိုနီ ျဖစ္ခဲ့ျခင္းက အစျပဳခဲ့တယ္။ စကားလံုးရဲ႕ မူရင္းနဲ႔ ေရွ႕ကြင္းဆက္ သေဘာကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္က လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ စတင္ထိစပ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ကတည္းက ျဖစ္တယ္။ အိႏၵိယမွာရွိတဲ့ လူမ်ိဳးေတြက ျမန္မာ ဗမာေတြကို ဗရမာ၊ ျဗဟၼာ၊ စာကို ဘာရမီလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာ (ဗမာ) ေတြ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ညႊန္းဆိုတဲ့ စကား (စာေပ မဟုတ္) အရ သူတို႔နဲ႔ နီးစပ္တဲ့ အသံထြက္နဲ႔ ေခၚဆိုျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ျဗဟၼာ အယူအဆကို လက္ခံတဲ့ လူမ်ိဳးေတြလို႔ ညႊန္းဆို ေခၚေဝၚျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီ အိႏၵိယ အေခၚကို ၁၆၊ ၁၇ ရာစုေလာက္မွာ ပူတေက (ေပၚတူဂီ) လူမ်ိဳးေတြက ေမြးစားၿပီး ျမန္မာ (ဗမာ) ေတြကို သူတို႔ အသံထြက္နဲ႔ ဘာမင္နီယား (Birmania) လို႔ ေခၚတယ္။ ဒီအေခၚကိုပဲ အဂၤလိပ္ေတြက (၁၈) ရာစု ေလာက္မွာ ထပ္မံေမြးစားၿပီး ျမန္မာ (ဗမာ) ေတြ ေနထိုင္တဲ့ ေနရာဟာ ဘားမား (Burma) ျဖစ္လာတယ္။ ကနဦး အဂၤလိပ္စာလံုးေပါင္းမွာ “Burma” ဆိုတာအျပင္ မူကြဲေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိခဲ့တယ္။ ဥပမာ – Bermah, Birmah, Brama, Burmah။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ လူမ်ိဳးနာမည္ “Burma” က အတည္ျဖစ္ၿပီး ကိုလိုနီ ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း ႏိုင္ငံနာမည္ပါ “Burma” ဆိုၿပီး တရားဝင္ ရံုးသံုး အေခၚျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ျမန္မာ လူမ်ိဳးကိုေတာ့ “Burman/ Burmese” ဆိုၿပီး သံုးႏႈန္းခဲ့တယ္။ ဘယ္ ႏိုင္ငံျခားသား မဆို ျမန္မာ (ဗမာ) လူမ်ိဳးေတြကို ေခၚရင္ သူတို႔ၾကားရတဲ့ စကားသံ “ဗမာ” ကို သူတို႔လွ်ာနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ အသံထြက္နဲ႔ ေခၚဆိုမွာသာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ သူတို႔ မဖတ္တတ္တဲ့ စာေပ အေရးအသားမွာ အမ်ားစု သံုးတဲ့ “ျမန္မာ” ကို အေျချပဳၿပီး မေခၚဆိုႏိုင္တာကို သတိျပဳရပါမယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူမ်ိဳးျခား အားလံုးက ျမန္မာ (ဗမာ) ေတြကို ေခၚတဲ့ ေနရာမွာ စကားသံ “ဗမာ” ကိုပဲ အေျချပဳ ေခၚခဲ့တယ္။ ဥပမာ – ထိုင္းေတြက ျမန္မာ (ဗမာ) ေတြကို “ဖမ” လို႔ေခၚတယ္။ ႏိုင္ငံ နာမည္ “Burma” ျဖစ္ခဲ့ျခင္း သေဘာက ကိုလိုနီ စျဖစ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ သက္ဆိုင္တယ္။ ကိုလိုနီ စျဖစ္ခ်ိန္မွာ ျမန္မာ ကုန္းေဘာင္ မင္းဆက္ လက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္ အင္ပါယာရဲ႕ အာဏာဟာ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ႏိုင္ငံ နယ္နိမိတ္မွာရွိတဲ့ ေနရာ အမ်ားစုလို႔ ဆိုႏိုင္တဲ့အထိ သက္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္တယ္။ ရခိုင္နဲ႔ မြန္ ႏိုင္ငံေတြဟာ လံုးလံုး ျမန္မာကုန္းေဘာင္မင္း ႏိုင္ငံရဲ႕ လက္ေအာက္ ကို ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္တယ္။ ဒီအေနအထားမွာ ၿဗိတိသွ် အင္ပါယာနဲ႔ ျမန္မာကုန္းေဘာင္ဘုရင္ အင္ပါယာတို႔ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ပထမစစ္ (၁၈၂၄-၁၈၂၆) စ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာက စစ္ရံႈးလို႔ စစ္ေျပၿငိမ္းရာမွာ သူတို႔ နယ္ခ်ဲ႕သိမ္းပိုက္ ထားတဲ့ နယ္ေျမတခ်ိဳ႕ျဖစ္တဲ့ ရခိုင္နဲ႔ တနသၤာရီကို အဂၤလိပ္လက္ထဲ လႊဲလိုက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ အဂၤလိပ္က ျမန္မာ (ဗမာ) ထံကေန ရလိုက္တဲ့ အတြက္ အဲဒီ နယ္ေျမေတြကို ေအာက္ ဗမာျပည္ (Lower Burma) ဆိုၿပီး နာမည္ေပးၿပီး ၿဗိတိသွ် – အိႏိၵယ လက္ေအာက္ကို ထည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ႏွစ္ႀကိမ္ စစ္ဆက္ျဖစ္ၿပီး အဂၤလိပ္က ျမန္မာကုန္ေဘာင္မင္း နန္းစိုက္တဲ့ ေနရာအထိ သိမ္းၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကုန္ေဘာင္မင္းဆက္ အာဏာစက္ ေရာက္ခဲ့တဲ့ လက္ရွိ ႏိုင္ငံနယ္နမိတ္ ေနရာအမ်ားစုကို ဗမာႏိုင္ငံ “Burma” ဆိုၿပီး သတ္မွတ္တယ္၊ ၿဗိတိသွ် အင္ပါယာထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ ဒီေနရာမွာ သတိျပဳရာမွာက ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ အာဏာ အျပည့္အဝ မသက္ေရာက္ခဲ့တဲ့၊ ေနရာတခ်ိဳ႕ျဖစ္တဲ့ ရွမ္းျပည္လို ေနရာေတြကို အဂၤလိပ္က တိုက္ရိုက္ ကိုလိုနီအျဖစ္ မသိမ္း ပိုက္ဘဲ၊ အေစာင့္အေရွာက္ခံ နယ္ေျမ အျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး ေဒသခံ ပေဒသရာဇ္ ေစာ္ဘြားေတြကို ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ေပးခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္ေတြ အေနနဲ႔ သူတို႔ စစ္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ လူမ်ိဳး တမ်ိဳးတည္းသာ ဒီႏိုင္ငံမွာ မေနထိုင္တဲ့ သေဘာကို သိတယ္ ဆိုတာ မတူကြဲျပားတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ပံု စနစ္ေတြ က်င့္သံုးခဲ့ၿပီး ပိုမို ေသြးကြဲေစျခင္းက သက္ေသျပဳတယ္။ ဒါ တနည္းအားျဖင့္ အဂၤလိပ္ေတြသံုးခဲ့တဲ့ “Burma” ဟာ ျမန္မာ မဟုတ္တဲ့ တျခား တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုေတြကိုပါ သက္ေရာက္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ႏိုင္ငံအမည္ အဂၤလိပ္လို “Burma” ဟာ ျမန္မာ (ဗမာ) လူမ်ိဳးကိုသာ အေျခခံၿပီး ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အထက္ပါ ဆိုခဲ့တဲ့ ကိုလိုနီ ျဖစ္စဥ္သေဘာအရ တိုင္းရင္းသားေတြကိုလည္း ကိုယ္စားျပဳတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ရင္ ရတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ျမန္မာ (ဗမာ) လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အေခၚ မူရင္းနဲ႔ အမွန္အေခၚ “ျမန္မာ” ကို တိုက္ရိုက္ အဂၤလိပ္ စကားလံုး ဖလွယ္ သံုးထားတဲ့ “Myanmar” ထက္ေတာ့ “Burma” က ႏိုင္ငံမွာ အတူယွဥ္တြဲ ေနထိုင္ေနရတဲ့ တျခား ျမန္မာ မဟုတ္တဲ့ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုေတြကို ကိုယ္စားျပဳရာ ေရာက္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္ ႏိုင္ငံအမည္ အေခၚအေဝၚ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးရဲ႕ မူကြဲ ႏွစ္ခုမွာ အထက္က တင္ျပခဲ့တဲ့အတိုင္း ျမန္မာ လူမ်ိဳးအေခၚ မူရင္း “ျမန္မာ” ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ သမိုင္းအေထာက္အထား အခ်က္အလက္ေတြအရ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုလိုနီ ျဖစ္စဥ္ သေဘာအရ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုးႀကီးက ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ ပေဒသရာဇ္ေခတ္စနစ္ ျမန္မာလူမ်ိဳးႀကီးဝါဒ တိုက္ဖ်က္ ေစလိုတဲ့ မူအရပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုင္ငံအမည္ ဗမာႏိုင္ငံ (Burma) ဆိုတဲ့ နာမည္က ႏိုင္ငံရဲ႕ လူမ်ိဳးစုအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့၊ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ စကားလံုး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အထက္က ေဆြးေႏြးတင္ျပခ်က္မွာ ေထာက္ျပခဲ့သလို ဒီ ဗမာႏိုင္ငံ (Burma) ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံအမည္ အေခၚဟာလည္း ျမန္မာ လူမ်ိဳးအေပၚမွာသာ အေျချပဳ ေပၚလာခဲ့တဲ့အတြက္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတမ်ိဳးတည္းသာ ကိုယ္စားျပဳသလို ျဖစ္ေနႏိုင္ေသးတဲ့ အတြက္ ေနာက္ကို တိုင္းျပည္မွာ ျမန္မာ မဟုတ္တဲ့ တျခား လူမ်ိဳးစု အသီးသီးရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ပီပီျပင္ျပင္ သီးသီးသန္႔သန္႔ ေဖာ္ေဆာင္ခြင့္ရတဲ့ ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု စစ္စစ္ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ ဒီ ႏိုင္ငံ အမည္ ဗမာႏိုင္ငံ (Burma) ဆိုတဲ့ သေဘာကို ျပည္သူလူထု ဆႏၵ၊ အထူးသျဖင့္ လူနည္းစု လူမ်ိဳးစုေတြရဲ႕ ဆႏၵ သေဘာ ေတာင္းခံၿပီး ပညာရွင္ေတြရဲ႕ အႀကံျပဳခ်က္နဲ႔ အညီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ထပ္မံ ျဖည့္စြက္ဖို႔ လုပ္ေဆာင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ေလာေလာဆယ္ တိုင္းရင္းသားအားလံုးကို ပိုမို ကိုယ္စားျပဳႏိုင္တဲ့ စကားလံုးတြဲ ထပ္မံ ရွာေဖြဖို႔ အေျခအေန အခြင့္အေရး မရွိခင္မွာ ဒီေဝါဟာရ ျပႆနာဟာ သာမန္ ဘာသာေဗဒ သေဘာ အျငင္းပြားမႈထက္ ပိုတဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာ၊ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစု အခ်င္းခ်င္း ျဖစ္ေနတဲ့ ပဋိပကၡနဲ႔ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္ ေနတဲ့အတြက္ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူ အားလံုး၊ အထူးသျဖင့္ သမိုင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ မေလ့လာ မသင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြ အတြက္ သမိုင္းဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္၊ ဘာသာေဗဒနဲ႔ ေဝါဟာရဆိုင္ရာ အယူအဆ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္လာမႈကို သိရွိနားလည္ေစလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေစတနာနဲ႔ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးပါတယ္လို႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ရည္ညႊန္း။ ။ •Hall, DGE, “Pre-Pagan Burma”, (3rd Edition), (1960). •Ammon, Ulrich, “Sociolinguistics: An International Handbook of the Science of Language and Society”, Volume 3/3, (2nd Edition), (2004). •Houtman, Gustaaf, “Mental culture in Burmese crisis politics”, ILCAA Study of Languages and Cultures of Asia and Africa Monograph Series No. 33, Institute for the Study of Languages and Cultures of Asia and Africa, (1999). •Dittmer, Lowell, “Burma Or Myanmar? The Struggle for National Identity”, World Scientific, (2010). •Thant Myint-U, “The River of Lost Footsteps–Histories of Burma”, (2006). •Thant Myint-U, “The Making of Modern Burma”, (2001). •Ma Thanegi, “Defiled on the Ayeyarwaddy: One Woman’s Mid-Life Travel Adventures on Myanmar’s Great River”, (2011). •တင္ေမာင္သန္း၊ “သခင္ႏိုင္ငံေတာ္”၊ (၂၀၀၂). ၿငိမ္းခ်မ္းေအးသည္ ဩစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ ဘရစ္စဘိန္းၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္လ်က္ရွိသည့္ အိုင္တီနည္းပညာရွင္ တဦးျဖစ္သည္။

ျပည္ေထာင္စုဆိုင္ရာ တပိုင္းတစအျမင္

ပည္ေထာင္စုဆိုင္ရာ တပိုင္းတစအျမင္ Posted by admin on July 2, 2012 4 Comments တကယ္ညီၫြတ္ခ်င္ရင္ ရန္သူအစစ္ကို ျမင္ဖုိ႔လိုတယ္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဆိုတဲ့ စာတန္းဆန္ဆန္ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ရပါတယ္။ တန္းတူေရးကို အေျခခံတဲ့ တိုင္းရင္းသားစုံ ညီၫြတ္ေရးနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုသစ္ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ သူ႔အျမင္ေတြကိုတင္ျပထားပါ တယ္။ စာတမ္းေဆာင္းပါးရဲ႕ အာေဘာ္နဲ႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ေယဘုယ်အားျဖင့္ သေဘာတူ လက္ခံပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ လည္း တခ်ဳိ႕အခ်က္မ်ားကိုေတာ့ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးလိုပါတယ္။ ျဖည့္စြက္တင္ျပျခင္း သေဘာပါ။ ဒါကလည္း ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္လုိ႔ ယူဆလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းေျပာသလို ႏိုင္ငံေရး သမားဆိုတာ ကုိယ့္အျမင္အယူအဆကို လူထုအၾကား ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခ်ျပရဲရမယ္။ အမွားအမွန္ကို သမုိင္း(ရာဇ၀င္) က ဆုံးျဖတ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ႏုိင္ငံနဲ႔ ျပည္သူအတြက္ ေရွာင္ရန္ ေဘးအႏၱရာယ္ေတြ၊ ေဆာင္ရန္ သာယာ၀ေျပာေရးနဲ႔ ညီၫြတ္ေရးနည္းလမ္းေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္မွန္ေတြ အျမင္အယူအဆေတြကို တင္ျပဘုိ႔ ႏိုင္ငံ ေရးသမားမ်ား လုပ္ရွားတက္ႂကြသူမ်ားမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ ပထမဆုံး ေဆြးေႏြးလိုတာက ျပည္ေထာင္စုသစ္ အမည္နဲ႔ ပတ္သက္ပါတယ္။ သူ႔ ေဆာင္းပါး အဆုံးပိုင္းက စတင္ေဆြး ေႏြးရတာက ဗမာ၊ ျမန္မာအသုံးနဲ႔ ပတ္သက္ေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြမွာလည္း တျပည္လုံး တမ်ဳိး သားလုံးနဲ႔ သက္ ဆိုင္ရင္ ဗမာလို႔ပဲ သုံးႏႈန္းခဲ့သလို ဒီမွာလည္း ထို႔အတူ သုံးစြဲသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ ဗမာ၊ ျမန္မာ ကြဲျပားတဲ့ အယူအဆကို တင္ျပလိုတဲ့အတြက္ သိသာထင္ရွားမႈရွိေအာင္ ဦးစြာေဆြးေႏြးတင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က သူ႔အတြက္ ဗမာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျမန္မာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာင္းကိစၥမရွိ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဗမာေရာ၊ ျမန္မာကိုပါ ပယ္ၿပီး အားလုံးသေဘာတူတဲ့ တျခားအမည္ တခုကို သုံးရင္လဲ သေဘာတူညီတယ္၊ တဆက္တည္း သု၀ဏၰဘူမိကို ျပည္ေထာင္စုသစ္ရဲ႕ အမည္အျဖစ္ အဆုိျပဳသြားပါတယ္။ က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ အမည္ဟာ အမ်ားညီ႐ုံနဲ႔ အလြယ္မသတ္မွတ္သင့္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ခိုင္လုံတဲ့ သမုိင္းေၾကာင္း ဇာစ္ျမစ္နဲ႔ က်ဳိးေၾကာင္းယုတၱိရွိဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ဒီေန႔ ေခတ္မွာေတာ့ ဗမာပဲေျပာေျပာ၊ ျမန္မာပဲေျပာေျပာ အတူတူပါပဲလို႔ ကြယ္လြန္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမ ေျပာသလိုပဲ ေျမျပန္႔ေန လူ မ်ဳိးစုႀကီးရဲ႕ အမည္လုိ႔ အမ်ားက နားလည္လက္ခံေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ အမည္ဆိုေတာ့ အထက္မွာ ဆိုခဲ့သ လို အက်ိဳးအေၾကာင္း ဇာစ္ျမစ္ကိုေတာ့ ရွာဖုိ႔လိုပါတယ္။ ရွာတဲ့အခါမွာလည္း ေခတ္ၿပိဳင္ အိမ္နီးျခင္း အမ်ဳိးသားေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ဘယ္လို ေခၚေ၀ၚသတ္မွတ္တယ္ဆိုတာကို ထည့္သြင့္စိစစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ေလ့လာဆန္းစစ္မိသေလာက္နဲ႔ က်ေနာ့္အျမင္ ေျပာရရင္ေတာ့ ျပည္ေထာင္စုတခုလုံးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အမ်ားဆိုင္နာမ္ ဟာ ဗမာသာျဖစ္သင့္ၿပီး ျမန္မာကေတာ့ ျပည္ေထာင္စု အလယ္ပိုင္း ေျမျပန္႔ေန လူမ်ဳိးစုႀကီးကို ေခၚေ၀ၚရည္ၫြန္းသင့္ တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ဗမာ ဒီေ၀ါဟာရေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေလ့လာရာမွာ အိႏၵိယမွာ ေရာက္ရွိေနထိုင္ရတာက က်ေနာ့္အတြက္ အားသားခ်က္လို႔ ဆုိရပါမယ္။ တကယ္ေတာ့ ဗမာဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရဟာ ဒီကေန႔ ဗမာျပည္ထဲမွာ ေနထိုင္ေန႔ၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသား မ်ဳိးႏြယ္စု အားလုံးရဲ႕ ဘာသာစကားနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ပါဘူး။ ဗမာဆိုတာ အိႏၵိယစကား သကၠတဘာသာ ျဗဟၼာကေန ပ်က္ ေ႐ြ႔လာတဲ့ ေ၀ါဟာရျဖစ္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ (၃၀၀၀) ေက်ာ္ အထက္ကာလက က်ေနာ္တုိ႔ ဘိုးဘြားေတြ ၀င္ေရာက္ အေျခခ် မေနထိုင္မီကတည္းက မဇၥ်ိမတိုင္း သားေတြက လက္ရွိ ဗမာျပည္လို႔ေခၚတဲ့ နယ္ေျမကိုေတြ႔ရွိထားၿပီး ျဖစ္ပါ တယ္။ အာသံနယ္ကေန ျဖတ္စီးၿပီး ဂဂၤါျမစ္ထဲကို ေပါင္းဆုံသြားတဲ့ ျဗဟၼာႀကီးရဲ႕သားလို႔ အဓိ ပၸါယ္ရွိတဲ့ ျဗဟၼပုတၱရျမစ္ရဲ႕ အေရွ႕ ဘက္ေဒသကို မဇၥ်ိမတိုင္းသားေတြက သူတို႔ဘာသာနဲ႔ ျဗဟၼာေဒ့ရွ္ (သို႔) ဗာရမာေဒ့ရွ္ (Bramah Desh) လို႔ ေခၚပါတယ္။ ျဗဟၼာ+ ေဒ့ရွ္ က ျဗဟၼာဟာ ျဗဟၼာႀကီးကို ရည္ၫြန္းၿပီး ေဒ့ရွ္ဆိုတာကေတာ့ ေဒသ၊ နယ္ေျမလို႔ အဓိပၸါယ္ ရွိပါတယ္။ ျဗဟၼာႀကီးရဲ႕ နယ္ေျမ (Land of Lord Bramah) ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေဒသထဲမွာ ေနထိုင္သူမ်ားကိုေတာ့ ဗာရမာ သို႔မဟုတ္ ဗားရမားလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံသားေတြက ႏိုင္ငံကို ဗရမာေဒ့ရွ္လို႔ေခၚၿပီး လူေတြ ကိုေတာ့ ဗားရမားလို႔ ေခၚေနၾကဆဲ ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အထင္ကရျဖစ္တဲ့ ဧရာ၀တီျမစ္ဆိုတာကလည္း ဆင္ျမစ္လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ သကၠတ စကားပ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဧရာ၀ဏ္+ နဒီ က ဧရာ၀ဏ္ (Iravan) ဆိုတာ ဆင္ျဖစ္ၿပီး နဒီဆိုတာကေတာ့ ျမစ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗမာဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရသာလွ်င္ လက္ရွိျပည္ေထာင္စုအတြင္းမွာ ေနထိုင္ ၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသား အမ်ဳိးအႏြယ္စုအားလုံးကို ၿခဳံငုံကိုယ္စားျပဳတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ျမန္မာ ျမန္မာဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို ဆန္းစစ္ၾကည့္လွ်င္ အေစာဆုံး သုံးႏႈန္းခဲ့တာ ပုဂံေခတ္မွာလို႔ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဟုတ္တာ၊ မဟုတ္တာ အပထားလို႔ ေရွ႕လူမ်ားအဆိုအရ ပုဂံေခတ္ေႏွာင္းပိုင္း တ႐ုတ္က်ဴးေက်ာ္စစ္ကို ခုခံဘုိ႔အတြက္ က်န္းမာသန္ စြမ္းသူေတြ၊ “ျမန္ျမန္မာ မာ” လူေတြ ထြက္ၾကလို႔ ဆင့္ေဆာ္ရာကေန ေပၚလာတာလုိ႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအသုံးအႏႈန္း ဟာ အဲဒီ့ေနာက္ပိုင္း သိပ္ၿပီးတြင္က်ယ္ခဲ့ဟန္ မတူပါဘူး။ ပုံႏွိပ္လုပ္ငန္းေတြေပၚလာတဲ့ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းက် မွ ျပန္ေပၚလာတာကို ေတြ႔မိပါတယ္။ ျမန္မာေ၀ါဟာရရဲ႕ ဇာစ္ျမစ္က တိဘက္ဗမာ မ်ဳိးႏြယ္စု၀င္ေတြ႔ရဲ႕ မိမိနဲ႔ စပ္ဆိုင္ ရည္ၫြန္း တဲ့ စကားျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္ နဲ႔ မာကို ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ ေ၀ါဟာရျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ မာ ဆိုတာကို အထူးႀကံဆစရာမလိုပဲ ဒီေခတ္အဓိပၸါယ္အတိုင္း မာခ်ာျခင္း၊ သန္စြမ္းျခင္း စတဲ့ ခ်ိနဲ႔ေပ်ာႏြဲ႕ျခင္းနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္သေဘာကို ေဆာင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မာ စကား လုံးဟာ ျမန္ ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ၀ိၿဂိဳလ္ျပဳတဲ့ ႀကိယာ၀ိေသသနသေဘာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္းမူလ ပုဒ္က ျမန္ပဲျဖစ္ပါ တယ္။ ျမန္ ရဲ႕ လုံးျခင္း အဓိပၸါယ္က ဒီေန႔ေခတ္ နားလည္ေနသလို လ်င္ျခင္း၊ ျမန္ျခင္း၊ သြက္လက္ျခင္း အဓိပၸါယ္ မ ေဆာင္ပါဘူး။ မိမိ ကိုယ္ကို ရည္ၫြန္းတဲ့ “လူ” ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္သာ ေဆာင္ပါတယ္။ ဘာသာေဗဒ (Linguistic) သေဘာအရ မ်ဳိးႏြယ္စုေတြရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးဆက္ႏြယ္ အနီးအေ၀းကို အေျခခံေ၀ါဟာရမ်ား (Fundamental Word) တူညီမႈ ပမာဏနဲ႔ တုိင္းတာၾကတယ္။ တူညီမႈမ်ားရင္ ေဆြမ်ဳိးဆက္ႏြယ္မႈ နီးၿပီး နည္းရင္ ေ၀း တယ္လို႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ အ ေျခခံေ၀ါဟာရ ဆိုတာ ေရ၊ မီး၊ ေန၊ လ၊ အေဖ၊ အေမ၊ လူ၊ သစ္ပင္၊ ေတာ၊ ေတာင္နဲ႔ ကိန္းဂဏန္း အေရအတြက္စတဲ့ နိစၥဓူ၀ သုံးႏႈန္းေနၾကတဲ့ အေျခခံေ၀ါဟာရေတြကို ဆိုလိုပါတယ္။ အိႏၵိယနယ္ျခား ေတာင္တန္းမ်ားနဲ႔ ေျမျပန္႔မ်ားမွာေနထိုင္ၾကတဲ့ တိဘက္ဗမာ မ်ဳိးႏြယ္စု၀င္ ခ်င္း၊ မီဇိုး၊ ဇိုမီး၊ ကသည္း၊ နာဂစတဲ့ အမ်ဳိးအ ႏြယ္ေတြရဲ႕ စကားမွာ လူဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာဆိုရည္ၫြန္းရာမွာ မု႒႒ာန္လို႔ ဆိုတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကို ပိတ္ၿပီး ႐ြတ္ဆိုစဥ္ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ ျဖစ္ေပၚတဲ့ “မ” ကို အေျခခံတဲ့ အသံေတြ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။“မီ” “မင္” “မန္” “မာန္” “မီယန္” “ျမန္” စတဲ့ အသံမ်ားနဲ႔ လူ ကို ရည္ၫြန္းကိုယ္ စားျပဳၾကတယ္။ အေနာက္ဖက္ ေတာင္တန္းသားမ်ားေတြထဲက သူတို႔ ကိုယ္ သူတို႔ မီဇိုး၊ ဇိုမီးလို႔ ေခၚေ၀ၚၾကတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ေတာင္ေပၚလူ၊ သို႔မဟုတ္ ေတာင္ေပၚသား လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ (မီ= လူ+ဇို= ေတာင္) က်ေနာ္တို႔ ဘိုးဘြားေတြရဲ႕ မူလေဒသဟာ တိဗက္ကုန္းျမင့္ရဲ႕ အေရွ႕ေတာင္ပိုင္း ဒီေန႔ တ႐ုတ္ျပည္ စီခြ်မ္ေဒသလို႔ ဆိုပါ တယ္။ ဗမာျပည္ထဲေျပာင္းေ႐ြ႔ေနထိုင္ရာ လမ္းေၾကာင္း ေနာက္ဆုံး စခန္းေထာက္ျဖစ္တဲ့ ယူနန္္နယ္သားမ်ားက က်ေနာ္ တုိ႔ကို “ျမန္တင့္” လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ပုဂံျပည္ကို တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ တ႐ုတ္ေတြဟာ ဒီေန႔ ဗမာျပည္ အ ထက္ပိုင္းကို “မီယန္ခ်န္-MienQan”လို႔ အမည္သတ္မွတ္ၿပီး တ႐ုတ္အင္ပါယာထဲ သြတ္သြင္းေၾကာင္း ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။ (ဒီအခ်က္ကို ကိုးကားၿပီး ကူမင္တန္ ထိုင္၀မ္ တ႐ုတ္ျပည္က ျမစ္ႀကီးနား အပါအ၀င္ ဗန္းေမာ္ မ်ဥ္းတေျပးအထက္ ဗမာ ျပည္ကို သူတို႔ပိုင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ေတာင္းဆို ေနတာျဖစ္တယ္။) စကားစပ္အေနနဲ႔ တင္ျပရရင္ အာသံမွာက်န္ခဲ့တဲ့ ေရွး ျမန္မာ အဆက္အႏြယ္မ်ားဟာ သူတို႔နာမည္ေနာက္မွာ မ်ဳိးႏြယ္စုအမည္ (Surname) အျဖစ္ မာန္ (Marn) ကို ထည့္ၿပီး မ်ဳိးႏြယ္ကို ထိန္းသိမ္းေနၾကတာပါ။ ရွမ္းေတြက မ်ဳိးႏြယ္စု အမည္အျဖစ္ (Shyam) လို႔ သုံးၿပီး ထိန္းၾကတယ္။ ဥပမာ- ရာေမ့ရွ္ မာန္ (Ramesh Marn) ထန္းေအာင္ရွမ္း (Thang Ang Shyam) တို႔ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ဟာ ပထမ အဂၤလိပ္ဗမာစစ္ပြဲအၿပီး ဗမာေတြ ျပန္ဆုတ္စဥ္ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြရဲ႕ အဆက္အႏြယ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏွစ္စဥ္ ဗ မာျပကၡဒိန္အတိုင္း ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတြကို အတူဆင္ႏႊဲၾကတယ္။ ပြဲဆန္ဂံ (Pwe Sanghan) ဆိုတဲ့အမည္နဲ႔ ဗာရမားဆိုတဲ့ ဘုံအမည္ေအာက္မွာ အတူဆင္ႏႊဲၾကတာျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ သူတို႔အၾကားက ဘုံစကားဟာ အာသံစကား (Assamese) ျဖစ္တယ္။ ေရွးဦးပုဂံေခတ္ ဘုရင္နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ အသုံးအႏႈန္းျဖစ္တဲ့ မင္းေစာ၊ မင္းစိုး၊ စိုးမင္းဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆန္း စစ္ၾကည့္ရင္လဲ လူဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကိုသာ ရည္ၫြန္းေနပါ တယ္။ ဒီမွာလည္း မင္း ဆိုတာ မင္၊ မီ၊ မာန္၊ မီယန္ စတဲ့ ေ၀ါ ဟာရေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ လူ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေစာ၊ စို၀္၊ စိုး ဆိုတာေတြကလည္း အသံသာကြဲၿပီး အဓိပၸါယ္တူတဲ့ ေ၀ါဟာရ ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ စိုးမိုးခ်ဳပ္ခ်ာျခင္း၊ ႀကီးမႈးျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ေဆာင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းေစာ၊ မင္းစိုးဆိုတာ လူတို႔ကို စိုးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ လူထုရဲ႕ အႀကီးအမွဴးလို႔ အဓိပၸါယ္ေဆာင္ပါတယ္။ အထက္တင္ျပခဲ့တဲ့ အခ်က္ေတြအရ ျမန္မာေ၀ါဟာရပါ ျမန္ ဆိုတာဟာ တိဗက္ဗမာ အႏြယ္၀င္ေတြက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရည္ၫြန္းတဲ့ လူဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္သာျဖစ္ေၾကာင္း ေကာက္ခ်က္ျပဳႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သန္းစြမ္းမာခ်ာတဲ့ လူမ်ားလို႔ အဓိပၸါယ္ေဆာင္တဲ့ ျမန္မာဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရဟာ တိဗက္ဗမာမ်ဳိးႏြယ္စု၀င္ ေျမျပန္႔ေန လူမ်ဳိးစုႀကီးကိုသာ ရည္ၫြန္းေၾကာင္း ထင္ရွားပါတယ္။ ဗမာလား၊ ျမန္မာလား ဗမာ၊ ျမန္မာ ေရးထုံး ကြဲလြဲခ်က္ေတြဟာ ကိုလိုနီေခတ္ဦးပိုင္းမွာ စခဲ့တယ္လို႔ ေလ့လာမိပါတယ္။ ျမန္မာဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရ ဟာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္း ပုံႏွိပ္စက္မ်ားေပၚလာစဥ္ အေတာ္အသုံးတြင္ေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ မ ကိုရရစ္ ကာ မ ႏွစ္လုံးဆင့္ ေရးခ်ာႏွင့္ “ျမမၼာ” လို႔ ေရးထားတာေတြေတာင္ ရွိပါတယ္။ ၿဗိတိသွ်ေအာက္ ဗမာျပည္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ က ထုတ္တဲ့ ပထမဦးဆုံးသတင္းစာရဲ႕ အမည္ဟာ “ျမမၼာသီတင္းစာ” လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာဆိုတဲ့ ေရးထုံးနဲ႔ အသုံးအႏႈန္း က အဂၤလိပ္ေတြ ဗမာတျပည္လုံးကို သိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္း သူတို႔နဲ႔ အတူပါလာတဲ့ အိႏၵိယတိုက္သားေတြ ေရာက္လာမွ တြင္က်ယ္လာတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ သူတို႔အျမင္အတိုင္း ဌာေနဗမာျပည္သားအားလုံးကို ခ်ဳံငုံေခၚေ၀ၚတဲ့ အမည္ျဖစ္ပါ တယ္။ ဗားရမား၀ါလားလို႔ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱရားရဲ႕ စာေရးစာခ်ီကအစ ၀န္ ေထာက္ အတြင္း၀န္အထိ အမ်ားစုဟာ အိႏၵိယတိုက္သားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ခံ ဌာေနသားေတြက အုပ္ခ်ဳပ္သူ ေတြနားလည္ေအာင္ ဗားရမားဆိုတဲ့စကားကို လိုက္ေျပာရာကေန ဗမာဆိုတဲ့အသုံး တြင္က်ယ္လာတယ္လို႔ ယူဆရပါ တယ္။ အဲဒီေခတ္ ေရွ႕ကာလ အရင္က ဗမာျပည္ထည္းမွာ ဗမာ ျမန္မာဆိုတဲ့ အသုံးအႏႈန္းက မေတြ႔မိ သေလာက္ပါပဲ။ ရွိခဲ့ရင္လည္း အေတာ္နည္း ပါးပါလိမ့္မယ္။ ထိုအခ်ိန္က အသုံးတြင္ခဲ့တာက နန္းစိုက္ရာ မင္းေနျပည္ ၿမိဳ႕ရြာအမည္ အတိုင္း ပုဂံသား၊ အင္း၀သား၊ ေတာင္ငူသား၊ ဓည၀တီသားလို႔ ေခၚေ၀ၚသုံးႏႈန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ထိ မဏိပူရ ကသည္းမ်ားက ဗမာကို အ၀ (အင္း၀) (သို႔မဟုတ္) ကေဘာ္ (ကေဘာ္သား) လို႔ ေခၚေနၾကဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ မွတ္တမ္းမ်ားမွာလည္း အင္း၀ (Ava)၊ သန္လ်င္စသည္ျဖင့္ ၿမိဳ႕ရြာအမည္တိုင္းပဲ ေတြ႔ရ ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြ အိႏၵိယ ျပည္ႀကီးကိုသိမ္းၿပီး အိႏၵိယကတဆင့္ ဗမာျပည္ကို ဆက္စပ္ထိေတြ႔လာခ်ိန္က်မွပဲ ဗားမား (Burma) လို႔ ေရးလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကလည္း ဗမာရဲ႕ ရင္းျမစ္ျဖစ္တဲ့ အိႏၵိယတိုင္းသားေတြရဲ႕ စကား၊ အေခၚအေ၀ၚ (Bramah) ကို အဂၤလိပ္ နား အၾကားနဲ႔ ေရးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ဟန္တူပါတယ္။ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ုံးနဲ႔ လူမ်ဳိးစုံစည္းလုံးေရး ဗမာဆိုတဲ့ အသုံးအႏႈန္းနဲ႔ တိုင္းရင္းသားအားလုံးကို ၿခဳံငုံကိုယ္စားျပဳၿပီး တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသုံးျပဳလာတာဟာ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ုံးေခတ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ့မတိုင္ခင္က ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းျဖစ္တဲ့ ဂ်ီစီဘီေအရဲ႕အမည္ ျမန္မာအသင္းခ်ဳပ္ ႀကီးဆိုတာနဲ႔ ကြဲလြဲ စြာ သုံးထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းရဲ႕ အေျခခံျဖစ္တဲ့ ဒို႔ဗမာသီခ်င္းမွာ “(ဒို႔ဗမာ)၂ ေျပကို တိုင္းရင္းသား အကုန္အစင္၊ တို႔ေျပလို႔ မွတ္ထင္၊ ဒို႔၀တၱရားပင္ ဒို႔ဗမာသခင္” လို႔ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ပါတယ္။ ဒီ ဒို႔ဗမာသီခ်င္းဟာ ၀ိုင္အမ္ဘီ သခင္တင္နဲ႔ အ စည္းအ႐ုံး စတင္တည္ေထာင္သူ သခင္ဘေသာင္းတို႔ စပ္ဆိုခဲ့တာျဖစ္ပါ တယ္။ ပထမဆုံး အႀကိမ္အျဖစ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သထုံေဆာင္မွာ စတင္ၿပီး ပရိတ္သတ္အၾကား သီဆိုခဲ့ ၾကတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ သီခ်င္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သခင္ဘေသာင္းက ဖြင့္ဆို ရွင္းလင္းျပခဲ့တယ္။ သူရွင္းလင္းျပခဲ့တဲ့ အထဲမွာ “ဒီကမၻာ ေျမႀကီးဟာ ေၾကပ်က္မသြားသမွ် ကာလပတ္လုံး ငါတို႔ဗမာျပည္ကို ဗမာတိုင္းရင္းသား အကုန္ုလံုးက ေျမာက္ဘက္ပူတာ အိုက ေတာင္ဘက္ ၀ိတိုရိယအေရာက္ အေနာက္ဘက္ အိႏၵိယနယ္စပ္က အေရွ႕ဘက္ယိုဒယား ကေမၻာဇနယ္စပ္္အ ေရာက္ ဗမာျပည္တ၀ွမ္းလုံးကို ဒို႔ျပည္၊ ဒို႔ေျမ၊ ဒို႔အိမ္၊ ဒို႔ရြာ လို႔ မွတ္ၾကရမယ္။ ဒို႔ဗမာ တိုင္းရင္းသား အကုန္လုံးကို ေသြး သားအရင္းအခ်ာလို ခ်စ္ ခင္ၾကဘို႔ တာ၀န္ဟာ ငါ့တို႔ရဲ႕ အဓိက တာ၀န္ႀကီးျဖစ္တယ္” လို႔ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုသြားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ စကားႀကံဳတခု ေျပာခ်င္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေသာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ႏိုင္ငံေရးေဆာင္းပါးေရးေနသူေတြက ဒီေန႔ စစ္အာဏာရွင္ေတြ က်င့္သုံးေနတဲ့ မဟာလူမ်ဳိးႀကီး ၀ါဒဟာ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးက အေျခခံတယ္လို႔ ေတာရမ္းမယ္ဘြဲ႔ ဆိုေနၾကတယ္။ ေရးေနၾကတယ္။ ဒါဟာ သမိုင္းအရ မွားယြင္း႐ုံမက ကြယ္လြန္ၾကကုန္ၿပီျဖစ္တဲ့ တည္ေထာင္သူ၊လႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ေစတနာ၊ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ ေက်းဇူးကို ေစာ္ကားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ အဲဒီ အခ်ိန္က စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ ေအာက္တန္းက်ေနတဲ့ ဇာတိမာန္ကို ျပန္လည္ျမႇင့္တင္ဖို႔အတြက္ ငါတို႔လည္း ဇာတိပုည ဂုဏ္မာနနဲ႔ ရာဇ၀င္ထြန္းေျပာင္ခဲ့တဲ့သူေတြျဖစ္တယ္။ အဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့ လူမ်ဳိးႀကီးသာျဖစ္တယ္လို႔ ႏႈိးေဆာ္ခဲ့ၾက တယ္။ လႈံ႔ေဆာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါဟာ ဗမာျပည္သား တိုင္းရင္းသား အကုန္အစင္ကို ရည္ၫြန္းႏႈိးေဆာ္တာ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္လူမ်ဳိးစု တခုကိုမွ သီးျခား ၀ ကြက္ ရည္ၫြန္းခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ုံးရဲ႕ လူမ်ဳိးေရးအျမင္ ကင္းရွင္း ေၾကာင္းကို အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး သခင္ျမက ဘုရင္ခံလြႊတ္ ေတာ္မွာ “ဒို႔ဗမာအ စည္းအ႐ုံးရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းမွာ လူမ်ဳိးေရးအရ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ သေဘာတရားကို ဘယ္တုန္းကမွ မခ်မွတ္ ခဲ့ပါ။ ဒီလို ၀ါဒမ်ဳိးကို အုပ္စိုးခံ ျပည္သူေတြအေပၚမွာ ေသြးခြဲေလ့ရွိတဲ့ အစိုးရမ်ားကသာ ခ်မွတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ အိႏၵိယ အမ်ဳိးသားမ်ားဟာ အၿမဲမျပတ္ လက္တြဲရပ္တည္ေဆာင္႐ြက္ခဲ့တာ အား လုံးအသိပါ။ အိႏၵိယ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသားမ်ားသာ တို႔ဗမာအစည္း အ႐ုံးတြင္ ပါ၀င္ၿပီး အိႏၵိယ ဓနရွင္ မ်ား မပါ၀င္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးက က်ဥ္း ေျမာင္းတဲ့ လူမ်ဳိးေရး ေသြးခဲြမႈ လုပ္ငန္းမ်ဳိးမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မပါ ခဲ့ပါ။” လို႔ အတိအလင္း ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ လူမ်ဳိးစုံတို႔ ပါ၀င္လႈပ္ ရွားၾကခဲ့ တာျဖစ္တယ္။ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးရဲ႕ ႏုိင္ငံေရး ၾသဇာမကင္းတဲ့ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရးအသင္း အဖြဲ႔မ်ားဟာ တျပည္လုံးကို ၿခဳံငုံၿပီး ဗမာ လို႔ပဲ သုံးခဲ့ၾကတယ္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ဗမာျပည္ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ၊ ဗမာျပည္ ေတာင္သူလယ္သမား အလုပ္သ မား အစည္းအ႐ုံး (ဗတလစ)၊ ဗမာျပည္ အလုပ္သမား လယ္သမားပါတီ၊ ဗမာ့တပ္မေတာ္ ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ စသည္ ျဖင့္ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးၾသဇာ ရွိေနေသးတဲ့ ဂ်ပန္ေခတ္ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ အေစာပိုင္းကာလေတြမွာလည္း ႏိုင္ငံ့အမည္ကို ဗမာႏိုင္ငံေတာ္၊ ျပည္ေထာင္စု ဗမာႏိုင္ငံလို႔ ေရးခဲ့၊သုံးခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ လူမ်ဳိးစုတခုကိုသာ ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ျမန္မာဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို ႏိုင္ငံႏွင့္ အစိုးရမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေပၚေပၚတင္တင္ စတင္ အသုံးျပဳလာတာဟာ ဗိုလ္ေန၀င္း အာဏာသိမ္းၿပီးေခတ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရား၀င္ေျပာင္းလဲ သတ္မွတ္မႈကေတာ့ ႏိုင္ငံ သားဥပေဒ (၁၉၈၂ လား၊ ၈၅ လား မသိပါ) အတည္ျပဳၿပီးမွ ျဖစ္ပါတယ္။ မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေပၚထြန္းလာတဲ့ ကာလ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာ၊ ဗမာေ၀ၚဟာရ အ႐ႈပ္အေထြးကို မလိမ့္တပတ္အသုံးခ်ၿပီး လူမ်ဳိးစု တခု တည္းရဲ႕အမည္ ျမန္မာကို ေျပာင္းလဲသတ္မွတ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းအားျဖင့္ေတာ့ ျပည္ေထာင္စုႀကီးရဲ႕ အမည္ နဲ႔ လူမ်ဳိးစုံ ႏိုင္ငံသားအားလုံးရဲ႕ အမည္ဟာ ဗမာပဲ ျဖစ္ရမည္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုမႈႏွင့္ လက္၀ဲအယူအဆ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ပင္လုံစာခ်ဳပ္ပါ ခြဲထြက္ခြင့္နဲ႔စပ္လ်ဥ္းၿပီး လက္၀ဲႏိုင္ငံေရးသမားတခ်ဳိ႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ႐ႈတ္ခ်ဆဲေရးတယ္လို႔ ေရးထားပါတယ္။ သူေကာက်ေနာ္ပါ အဲဒီ့ေခတ္ကို မမီပါ။ လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေလ့လာဆည္း ပူးၾကရတာပါပဲ။ သူ႔အေနနဲ႔ေတာ့ သူ႔အတြက္ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ေလာက္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္တဦးရဲ႕အေျပာ (သို႔မ ဟုတ္)အၾကားကို ကိုးကားၿပီး ေရးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေလ့လာသုံးသပ္ခ်က္ အရကေတာ့ ဒါဟာ မမွန္ႏိုင္ပါဘူး။ ပုဂၢဳိလ္တဦးတေယာက္ရဲ႕ လုပ္ႀကံေျပာဆိုမႈသာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္ ေမာ္စီတုန္းရဲ႕ ဧည့္ခံပြဲမွာ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဦးႏုက သူ႔ရဲ႕ မိန္႔ခြန္းမွာ “ကမၻာႀကီးမွာ စစ္အနိ႒ာ႐ုံ ျပာပုံမွာသာ ရွင္သန္ ေပၚေပါက္ ႏိုင္တဲ့ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ ေခါင္းေထာင္လာပါလိမ့္မယ္” လို႔ သူ႔ရဲ႕ တာေတစေနသားစာအုပ္မွာ ေရးထားပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီဥကၠ႒ ေမာ္စီတုန္းေရွ႕မွာ ေျပာတဲ့စကားဟာ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို ပုတ္ခတ္တာ လုံး၀မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဒီေနရာမွာ တကယ္ ျဖစ္ႏိုင္တာက နာဇီ၀ါဒ လို႔သာ ျဖစ္ရပါမယ္။ ၿပီးေတာ့ နာဇီနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ ေ၀ါဟာရေတြဟာ စကားလုံးခ်င္း ဘယ္လိုမွ မနီးစပ္တဲ့အတြက္ စာစီစာ႐ိုက္အမွားလည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဒီေတာ့ ဒါဟာ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို မုန္းတီးတဲ့ စာေရးသူ (သို႔မ ဟုတ္) တည္းျဖတ္သူရဲ႕ လုပ္ႀကံမႈသာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ခြဲထြက္ခြင့္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တခ်ဳိ႕ လက္၀ဲသမားေတြက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ႐ႈတ္ခ်ဆဲေရးၾကတယ္ဆိုတာဟာ လုပ္ႀကံမႈသာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီစကားဟာ ခဲတလုံးနဲ႔ ငွက္ႏွစ္ေကာင္ပစ္သလို အလြန္ထိေရာက္ပါတယ္။ လက္၀ဲအယူ အဆရွိသူေတြကို လူ နည္းစု တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ေကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ၾကည္ညိဳသူေတြနဲ႔ပါ ရန္တိုက္ေပးတဲ့ စကားပဲျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ဳိးစုေရးရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လက္၀ဲအယူအဆအျမင္ကို အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး သခင္ျမ က ၁၉၃၉ ဘုရင္ခံလႊတ္ေတာ္မွာ အခုလို ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ “ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒဆိုတာ လူမ်ဳိးေရးခြဲျခားမႈ၀ါဒအားလုံးကို ပယ္ဖ်က္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာ စည္း လုံးညီၫြတ္ေရး ၀ါဒျဖစ္တယ္။ အဖြဲ႕အစည္းတရပ္ကို ကြန္ျမဴနစ္ဆန္တယ္ စြပ္စြဲၿပီးရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လူမ်ဳိးခြဲျခားေရး၀ါဒကို ဆုတ္ကိုင္ထားတယ္လို႔ စြပ္စြဲႏိုင္ရသလဲလို႔ ဆိုပါတယ္။” ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္းဆန္းႏွင့္ ခြဲထြက္ခြင့္ လက္၀ဲသမားမွန္ရင္ လူမ်ဳိးစုေတြရဲ႕ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ ျပ႒ာန္းခြင့္နဲ႔ တန္းတူေရးကို အ ေလးအနက္ လက္ခံသူမ်ားသာျဖစ္တယ္။ လီနင္က သူ႔ရဲ႕ လူမ်ဳိးစုျပႆနာနဲ႔ ပတ္သက္ တဲ့ စာတမ္းတခုမွာ “ခြဲထြက္ခြင့္ႏွင့္တကြ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ ျပ႒ာန္းခြင့္ထက္ နိမ့္က်တဲ့ မည္သည့္ မူ၀ါဒကမွ် လူမ်ဳိးစုျပႆနာကို မေျဖရွင္းႏိုင္” (No policy less than self determination with secession right can solve the nationalities problems) လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီအယူအဆကို အေျခခံၿပီး တခ်ိန္က ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႕စည္းပုံမွာ ခြဲထြက္ခြင့္ကို ထည့္သြင္း ျပ႒ာန္း ခဲ့ပါတယ္။ လက္၀ဲ အယူအဆကို သက္၀င္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ဒီအယူအဆအရ ပင္လုံညီလာခံမွာ ခြဲထြက္ခြင့္ကို လက္ခံ သေဘာတူခဲ့တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါကို ပင္လုံညီလာခံထဲမွာတင္ ကန္႔ကြက္ခဲ့တာက လက္၀ဲသမား မဟုတ္ပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထက္ အသက္ေရာ အေတြ႔အႀကဳံပါႀကီးတဲ့ ေနာင္လြတ္လပ္ေရးေခတ္ အာ ဏာရပါတီေခါင္းေဆာင္တဦးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုု စိတ္ လိုက္မာန္ပါ ခံစားမႈအတိုင္း မလုပ္ဖို႔ ကန္႔ကြက္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက “ဒါကေတာ့ အတူတြဲလုပ္ ၿပီး အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပရမွာပဲ၊ (၁၀) ႏွစ္ အတူလုပ္ၿပီးတဲ့အထိ ခြဲထြက္ခ်င္ေန ေသးတယ္ဆိုရင္ ဒါက်ဳပ္တို႔ ညံ့လို႔ပဲ” လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ေၾကာင္း အတြင္း၀န္ ဦးေဖခင္ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔ပင္လုံစာအုပ္မွာ ေရးထားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အခုခါမွာေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကင္းမဲ့ၿပီး အစစအရာရာ ခြ်တ္ၿခဳံက်ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ အေျခအေနဆိုးကို အေျဖရွာၾကရင္း တာ၀န္မကင္းတဲ့သူေတြက ပင္လုံစာခ်ဳပ္အေပၚ အျပစ္တင္လိုတဲ့ အျမင္ေတြကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ မ႐ိုးမသား ေျပာဆို ေနၾကတယ္။ အဲဒီ့ထဲမွာ မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒီမ်ားေရာ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီေတြေရာ ပါ၀င္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းခဲ့ဲၾကတဲ့ ပင္လုံညီလာခံနဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္ေတြဟာ အေျခအေနအခ်ိန္အခါအရ မွန္ကန္တဲ့ ေဆာင္႐ြက္ခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ညီလာခံရလာဒ္ကို ပီျပင္ေအာင္ အေကာင္ အထည္ မေဖာ္ ႏိုင္တာ ကေတာ့ ဆက္ခံသူ ေနာက္လူေတြရဲ႕ တာ၀န္သာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာႀကီး ေဒါက္ တာ သန္းထြန္းက “ဖဆပလေတြ ညံ့ပုံကေတာ့ ျပည္ေထာင္စု(ပင္လုံ) ေက်ာက္တုိင္ေတာင္ တည့္ေအာင္ မေထာင္ႏုိင္ ဘူး” လို႔ သူ႔ထုံးစံအတိုင္း ခပ္ေငါ့ေငါ့ မွတ္ခ်က္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ခြဲထြက္ခြင့္နဲ႔ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ ေဆာင္းပါး အစပိုင္းမွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ေပၚေပါက္လာရ ျခင္းဟာ ပင္လုံစာခ်ဳပ္္ပါ ခြဲထြက္ ခြင့္ေၾကာင့္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါဟာ မမွန္ပါဘူး။ စစ္တပ္ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းကို ေသြးထိုးဖို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းျပခ်က္ဟာ ႏွစ္ကာလ ၾကာရွည္ တဖက္သတ္ ၀ါဒျဖန္႔မႈေတြေၾကာင့္ လူအမ်ားၾကားမွာ တကယ့္ ပကတိ တ ရားလို ခိုင္မာလာပါတယ္။ လြတ္လပ္ၿပီးေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ရင္ ခြဲထြက္လိုက ခဲြ ထြက္ႏိုင္သည္ဆိုတဲ့ အခ်က္ဟာ ပင္ လုံညီလာခံမွာ မူအားျဖင့္ ေဆြးေႏြးသေဘာတူခဲ့ၾက တာ မွန္းေသာ္လည္း စာခ်ဳပ္မွာ ထည့္သြင္းထားျခင္း မရွိပါဘူး။ ၁၉၄၇ ဖြဲ႕စည္းပုံထဲက်မွ ထည့္သြင္းျပ႒ာန္း (အပိုဒ္ ၁၀ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။) ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကလည္း ျပည္ နယ္အားလုံးကို မရည္ၫြန္းပါဘူး။ လြတ္လပ္ၿပီး (၁၀) ႏွစ္ျပည့္တဲ့အထိ ဒီအႏၱရာယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆဟာ မေပၚေသးပါဘူး။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ စစ္တပ္ကို အားျပဳရပ္တည္ေနရတဲ့ အာဏာရ ဖဆပလ ၿပိဳကြဲၿပီးမွ စစ္တပ္ကို ကိုယ့္ဘက္သူ႔ဘက္ပါေအာင္ ဆြဲေဆာင္ၾကရင္းက ဒီအယူအဆ ေပၚေပါက္ လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေန၀င္း အာဏာမသိမ္းမီ ရက္ပိုင္းအလိုမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ အသံ လႊင့္႐ုံ တိုင္းရင္းသားႏွီးေႏွာပြဲေတြမွာ ဘယ္လူနည္းစု တိုင္းရင္းသားကမွ ခြဲထြက္ခြင့္ကို ေထာက္ျပေဆြးေႏြးတာ၊ ေတာင္း ဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ လူနည္းစု တိုင္းရင္းသားေတြ ေဆြးေႏြးခဲ့တာက တျပည္ေထာင္လည္းမဟုတ္ ျပည္ေထာင္စုမူ စစ္စစ္ လည္း မဟုတ္တဲ့ ဖြဲ႕စည္းပုံကို ျပင္ဆင္ဖုိ႔နဲ႔ ျပည္နယ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ကို တိုးခ်ဲ႕ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္လပ္ၿပီးကာလ ကစလို႔ ထိုေဆြးေႏြးပြဲကာလအထိ အာဏာရ ဖဆပလ အစိုးရဟာ ျပည္နယ္ေတြမွာ ကိုယ္ပိုင္ အစိုး ရအဆင့္မဟုတ္တဲ့ ျပည္နယ္ဦးစီးေကာင္စီ ဆိုတာေတြနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ ဦးစီးေကာင္စီ ဥကၠ႒ကို ျပည္နယ္လူထုရဲ႕ ဆႏၵမဲကို ပစ္ပယ္ၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က သူသေဘာက်သလို ေ႐ြးခ်ယ္ခန္႔အပ္ပါတယ္။ ဒီလို မမွ်တတဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔ မေက် နပ္ခ်က္ေတြကို ျပဳျပင္ၿပီး ျပည္ေထာင္စုမူ စစ္စစ္ကို ထူေထာင္ဖုိ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးဟာသ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ စာအဆုံးပိုင္းမွာ လူနည္းစုတိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္ တပ္ေပါင္းစုျဖစ္တဲ့ (NDF) ကလည္း ခြဲထြက္ခြင့္ကို စြန္႔လႊတ္ထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ ခြဲထြက္ခြင့္နဲ႔ ဖယ္ဒရယ္ဆိုတာ ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ အႏၱရယ္ ျဖစ္ တယ္ဆိုတဲ့ အယူ အဆ ဟာ မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒီေတြရဲ႕ ေသြးထိုးလႈံ႕ေဆာ္မႈသက္သက္ (Non-issue) ပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ နအဖေတြရဲ႕ ေလသံအတိုင္းေျပာရရင္ မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒကို အသုံးခ်ၿပီး လူထုဆႏၵကို ပစ္ပယ္ကာ အာဏာကို ျဖတ္လမ္းက ရယူလိုသူ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားေတြရဲ႕ ေသြးထိုးစကားသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ လူနည္းစုတိုင္းရင္းသားေတြ အၾကားမွ ၾကားေနရတဲ့ ခြဲထြက္ခြင့္နဲ႔ သီးျခား လြတ္လပ္ေရးဆိုတာဟာ စစ္အာ ဏာရွင္ေတြရဲ႕ ဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈနဲ႔ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ပါ တန္းတူေရးမူကို ခ်ဳိးေဖာက္ခံရတာေတြရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္အုပ္စုရဲ႕ တိုင္းရင္းသား စည္းလုံးညီၫြတ္မႈ မၿပိဳကြဲေရးဆိုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံဟာ ရာစုႏွစ္ရဲ႕ စိတ္ပ်က္စရာ အေကာင္းဆုံးနဲ႔ မရီရဆုံး ႏိုင္ငံေရးဟာသတပုဒ္ပါပဲ။ ႐ုပ္သဏၭာန္အရသာ ျပည္ေထာင္စုႀကီး တည္ရွိေနေပမဲ့ စိတ္ဓာတ္ ေရးရာအရေတာ့ အစိတ္စိတ္ၿပိဳကြဲေနပါ တယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဘယ္လူနည္းစု တုိင္းရင္းသားက မွ သူတို႔ ကိုယ္သူတို႔ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ျပည္ေထာင္စုသား ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ မခံယူႏိုင္၊ မခံစားႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ရာစုႏွစ္ ၀က္မက ၿပိဳကြဲေနတဲ့ တိုင္းရင္းသားစည္းလုံးေရး (၀ါ) အမ်ဳိးသားညီၫြတ္ေရး ျပည္လည္တည္ေဆာက္ေရးဟာ အင္မ တန္ခက္ခဲမွာ အေသအခ်ာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုလိုနီအေမြဆိုးကို အေျဖရွာတဲ့ပင္လုံ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ပင္လုံစာခ်ဳပ္အရ လြတ္လပ္္တဲ့ ျပည္ ေထာင္စုရယ္လို႔ ေပၚေပါက္လာ တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ျပည္မလို႔ဆိုတဲ့ ProperBurmaကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး က်န္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဘုရင္ခံ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ နယ္ျခား ေတာင္တန္း ေဒသ FrontierBurmaကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး လက္မွတ္ထိုးခဲ့ၾကတယ္။ ျပည္မကို ကိုယ္ စားျပဳခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို အေျခခံတဲ့ ျပည္မလူထုကိုယ္စားလွယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္ေတာင္ တန္းကိုယ္စားလွယ္မ်ားကေတာ့ ႐ိုးရာအေမြခံ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္တို႔ရဲ႕ ခြဲျခားအုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ ေၾကာင့္ ဒီလို ျဖစ္ခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ၁၈၈၆ ဇန္န၀ါရီ (၁) ရက္ေန႔ ထုတ္တဲ့ ၿဗိတိသွ်အစိုးရရဲ႕ အမိန္႔ျပန္တမ္းမွာ “ယခင္ ဗမာဘုရင္ပိုင္ နယ္ေျမအားလုံးကို ၿဗိ တိသွ် ဘုရင္မႀကီး၏ အင္ပါယာအတြင္း သြတ္သြင္း လိုက္သည္။” လို႔ ဆိုေပမဲ့ တကယ္တမ္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာေတာ့ ျပည္ မ (Proper Burma) နဲ႔ နယ္ျခား ေဒသမ်ား (Frontier Burma) လို႔ ခြဲျခားအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာ၊ ရခိုင္၊ မြန္၊ ကရင္စတဲ့ ျပည္မသားေတြ ဘုရင္ခံအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အဲဒီ့ေတာင္တန္းေဒသေတြကို ၀င္/ထြက္ ခြင့္ မရွိဘူး။ အဲဒီ့ေဒသေတြမွာ ဗမာစာ သင္ခြင့္မရွိဘူး။ အဲဒီလို ႏွစ္ကာလရွည္ ခြဲျခားအုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရး ယူမယ့္အခ်ိန္မွာ ပင္လုံ ညီလာခံနဲ႔ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ဆိုတာ လိုအပ္စြာ ေပၚေပါက္လာတာ ျဖစ္တယ္။ အလြယ္တကူ ေပၚေပါက္လာတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ဗမာ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ လန္ဒန္ေရာက္ေန စဥ္မွာ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ဟာ သူတို႔ကိုယ္စားလွယ္ မဟုတ္ဖူးလို႔ သံႀကိဳး႐ိုက္ ကန္႔ကြက္တာေတြ ရွိခဲ့သလို ပင္လုံစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ေရးထိုးဖို႔ ျငင္းဆိုခဲ့တဲ့ ေစာ္ဘြားေတြလဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကိုယ္ေတာင္ စိတ္ပ်က္လက္ေလွ်ာ့ ေတာ့မေလာက္ အေျခအေနေရာက္ခဲ့တယ္လို႔ အတြင္း၀န္ ဦးေဖခင္ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ ပင္လုံစာအုပ္မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးထြန္းေအး၊ ဦးတင္ေအး၊ ဦးထြန္းျမင့္စတဲ့ တိုးတက္တဲ့ ရွမ္းမ်ဳိးခ်စ္ေတြ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕မွာ လူထု အစည္းအေ၀းႀကီး က်င္းပခဲ့တယ္။ လူထုအစည္းအေ၀းႀကီးက ျပည္မနဲ႔အတူ လြတ္လပ္ေရးယူရန္နဲ႔ ျပည္ ေထာင္စုမူကို ေထာက္ခံ ဖိအားေပးခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ ေနာက္ဆုံးမွာ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လက္မွတ္ေရးထုိးႏုိင္ခဲ့ၾက တယ္။ ပင္လုံစာခ်ဳပ္နဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့ ျပည္ေထာင္စု ဆိုတာဟာ လူနည္းစုေရာ၊ လူမ်ားစုပါ တိုင္းရင္းသားအားလုံးက ကိုယ့္သ ေဘာဆႏၵအေလ်ာက္ ပူးေပါင္းတည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းမွာ သီဆိုသလို တရားမွ် တျခင္း၊ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔ တန္းတူညီမွ်မႈကို အေျခခံထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔တကြ လူမ်ဳိးစုံ အမ်ဳိးသား ေခါင္း ေဆာင္ႀကီးေတြ စိုက္ထူခဲ့ၾကတဲ့ ပင္လုံစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ျပည္ေထာင္စုကို ၀ိုင္း၀န္းကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ရန္မွာ ႏိုင္ငံသား အားလုံးရဲ႕တာ၀န္ မ်ဳိးခ်စ္အားလုံးရဲ႕ တာ၀န္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ အႏၱရာယ္က ေဖာက္ျပန္မႈ ဗီဇအေျခခံတဲ့ မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒနဲ႔ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသားေရး ၀ါဒ ေတြပဲျဖစ္တယ္။ တမ်ဳိးသားလုံးရဲ႕ ရန္သူျဖစ္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ နအဖစစ္အုပ္စုဟာ မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒနဲ႔ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒေတြ အၾကားက ပဋိပကၡအသြင္ အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးျပဳ ယွဥ္ဖက္ေနမႈကို အမွီျပဳၿပီး ရပ္တည္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲကာလက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ဟာ လူမ်ဳိးစုံ အမ်ဳိးသားညီၫြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ၿပီး ေအာင္ပြဲဆင္ခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ေခ်မႈန္းေအာင္ပြဲဆင္ဖုိ႔ ဆိုတာမွာကလည္း အမ်ဳိးသားညီၫြတ္ေရး ဟာ အဓိကလိုအပ္ခ်က္ ျဖစ္တယ္။ အမွန္တကယ္ ညီၫြတ္ေရးလိုခ်င္ရင္ ရန္သူအစစ္ကို ျမင္ဘုိ႔လိုပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း ၆၊ ၁၂၊ ၂၀၁၀။