Gmail ကို လံုျခံဳေရး တင္းက်ပ္ျခင္ရင္

က်ေနာ္က ဂ်ီေမးလ္ သံုးေနတာေတာ့ အေတာ္ၾကာပါျပီ မရွိမျဖစ္ေလာက္ကို သံုးေနရတာပါ ဒီေတာ့ ဂ်ီေမးလ္ အေကာင့္ေလးနွင့္ ပါတ္သက္လာရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး လန္႕ပါတယ္ Hack တယ္လို႔ ၾကားရင္ ကိုယ့္ေမးလ္ေလး စိတ္မခ်ျဖစ္ရတာ အေမာပါ
က်ေနာ္ အေကာင့္လံုျခံဳေအာင္ အျမဲတမ္းရွာေဖြေနမိျပီး က်ေနာ့လိုဘဲ ဂ်ီေမးလ္ အေကာင့္ေလး စိုးရိမ္တက္သူမ်ားအတြက္ ေရးေပးလိုက္တာပါ ဘာပညာမွေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္းမပါပါဘူး ပညာရွင္မ်ားအတြက္ေတာ့ ဟာသျဖစ္ေနမွာပါ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လို ဘာမွ မသိေသးသူမ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ျပီး ရွင္းျပလိုက္တာပါ
ပထမအဆင့္ Protocol Secure
ကိုယ့္အေကာင့္ကို Changing the HTTPS setting သို႔ေျပာင္းပါ HTTPS (Hypertext Transfer Protocol Secure) ဆိုတာက HTTP (Hypertext Transfer Protocol) ထက္ ပိုျပီး လံုျခံဳေရးအဆင့္တခုရွိေနပါတယ္ သူက secure protocol ပါ
လုပ္ရတာလြယ္ပါတယ္
(၁) မိမိအေကာင့္ကို Sign up လုပ္၀င္လိုက္ပါ
(၂) yourmail@gmail.com ေဘးနားမွ Settings ထဲကို ၀င္လိုက္ပါ
(၃) General မွာ Browser connection မွ Always use https ကို မွတ္ေပးလိုက္ပါ
(၄) ေအာက္ဆံုးမွာသြားျပီး Save Changes လုပ္လိုက္ရင္ ျပီးပါျပီ
ကိုယ္ေမးလ္အေကာင့္ ကို ၀င္လိုက္တို္င္း http:// မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး https:// ျဖစ္ေနတာကိုေတြ႕ရမွာပါ

ဒုတိယအဆင့္ Password
မိမိ အေကာင့္ password ကို ရိုးရိုးၾကီး မေပးထားပါနွင့္ ဥပမာ( password )ဆိုတာမ်ိဳးထက္( pAssWord123SeCurE )လို႔ေပးနိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးလို႔ Google ဆိုထားပါတယ္ ေနာက္ျပီး အေကာင့္ password ကို တနွစ္မွာ အနည္းဆံုး နွစ္ၾကိမ္ေျပာင္းရန္ Google တိုက္တြန္းထားပါတယ္ Microsoft အဆိုအရ password တခုဟာ (၇၂) ရက္ထက္ပိုျပီး မလံုျခံဳပါဘူးလို႔ ေျပာထားတာလည္း ရွိပါတယ္ မိမိနွစ္သက္သလို ေရြးခ်ယ္ပါ

တတိယအဆင့္ Password recovery options
အေရးအေၾကာင္းရွိလို႔ ကိုယ့္အေကာင့္ password ေမ႔သြားရင္ ျဖစ္ျဖစ္ ဒါမွမဟုတ္ အျခားသူတေယာက္က မိမိအေကာင့္ကို password recovery လုပ္ျပီးအခိုးမခံရေအာင္ မိမိအေကာင့္စဖြင့္တဲ့အခ်ိန္က ေပးထားေသာ recovery အေကာင့္ကို မ်ားေသာအားျဖင့္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေယာက္ရဲ႕ အေကာင့္ေပးထားေလ့ရွိပါတယ္ အဲဒီလို ေပးထားရင္ အေကာင္းဆံုးက အျမန္ဆံုးေျပာင္းလိုက္ပါ မိမိရဲ႕ အေကာင့္ Recovery ကိုလည္း စိတ္တိုင္းက် ေျပာင္းရေအာင္
(၁) မိမိအေကာင့္ကို Sign up လုပ္၀င္လိုက္ပါ
(၂) yourmail@gmail.com ေဘးနားမွ Settings ထဲကို ၀င္လိုက္ပါ
(၃) Account and Import မွ ေအာက္ဆံုးမွာရွိေသာ Google Account setting မွ Visit your Google Account setting ကလစ္နွိပ္၀င္ပါ
(၄) Personal Settings ေအာက္မွ Change password recovery options ကို ကလစ္နွိပ္၀င္ျပီး မိမိစိတ္တိုင္းက် လံုျခံဳစိတ္ခ်ရေအာင္ေျပာင္းနိုင္ပါသည္။

ဒီေလာက္လုပ္ျပီးရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ခ်ရပါျပီ Google နွင့္ အဆင့္ျမင့္နည္းပညာသံုး မသာမာေသာ အစိုးရ ပညာရွင္မ်ားသာလွ်င္ မိမိအေကာင့္ကိုခိုးနိုင္ ဖတ္နိုင္ပါလိမ့္မည္။


သတိထားၾက........... စစ္ေခြးေတြ လိုက္ကိုက္ေနတယ္
ခရီးသည္မွတ္တမ္း၌ ပို႕စ္တင္ေရးသားေနသူ လမ္းျပၾကယ္ ၏ ဘေလာ့ခ္ အတိုက္ခံလိုက္ရျပီး ဘေလာ့ခ္ပိုင္ရွင္မွာ ဘေလာ့ခ္ႏွင့္ ဂ်ီေမးလ္အေကာင့္ထဲသို႕ ၀င္လို႕မရေတာ့ပါ။

ခရီးသည္မွတ္တမ္း၌လည္း “နအဖႏွင့္ ဒီမိုလုပ္စားမ်ားအတြက္ နမူနာ” ဆိုသည့္ပို႕စ္ကို လာေရာက္တင္သြားပါသည္။ (ျပန္လည္ျဖဳတ္ခ်ျပီး ျဖစ္ပါသည္)

BLINK HACKER GROUP ဟု အမည္ခံထားေသာစစ္ေခြးတသိုက္မွာ ၄င္းတို႕ကို၄င္းတို႕ မည္သို႕ပင္အမည္ခံထားေသာ္လည္း ဟိုဖက္ကလိုလို ဒီဖက္ကလိုလို ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေသာလုပ္ရပ္သည္ အ႐ိုးကိုက္ေနရလွ်င္ ေက်နပ္ေနေသာ နအဖစစ္ေခြးမ်ား၏ လုပ္ရပ္သာျဖစ္သည္။

ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သား bloggers မ်ားအေနႏွင့္ မိမိတို႕၏အီးေမးလ္ႏွင့္ ဘေလာ့ခ္မ်ားလံုျခံဳမႈကို အထူးဂ႐ုစိုက္ၾကပါရန္ ေလးနက္စြာ သတိေပးအပ္ပါသည္
ေပးပို ့သူ ေလာင္ဆိုးကူ

အမ်ဳိးသားေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရး၊ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ရန္သူ(၃)

အႏွစ္သာရရွိေသာ ေဆာင္းပါးအခန္းဆက္တပုဒ္ပါ။ မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္ ျပန္လည္တင္ဆက္ ေပးလုိက္ပါတယ္။

M.ထက္ေခါင္

မဟာ၀ါဒီႏွင့္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ လူမ်ဳိးေရးအျမင္

မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒီမ်ားအား ဆန္႔က်င္တိုက္ပြဲ၀င္ေနေသာ အဖိႏွိပ္ခံ တိုင္းရင္းသားမ်ားအတြင္း ကိုယ့္အစုကေလးႏွင့္ကိုယ္ ငါ တေကာေကာေနသူမ်ား၊ ဘ၀တူအခ်င္းခ်င္းအေပၚ စာနာနားလည္စိတ္မရွိသူမ်ား၊ ဖိႏွိပ္သူႏွင့္ေပါင္းကာ မိမိအမ်ဳိးသားကို သစၥာေဖာက္ဖ်က္လိုသူမ်ား၊ မိမိအမ်ဳိးသားကို အထင္ႀကီးေလးစားမႈ မရွိ၊ အျခားအမ်ဳိးသားတို႔အေပၚ အားကိုးမွီခိုလြန္းသူမ်ား ႏွင့္ မိမိအမ်ဳိးသားကို တရားလြန္ အထင္ႀကီးၿပီး လူစုမိလွ်င္ အျခားအမ်ဳိးသားတို႔အေပၚ ရန္လိုစြာ ထိပါးပုတ္ခတ္တတ္သူမ်ား လည္း အက်ည္းတန္စြာ ပါရွိေနသည္။

မိမိတို႔အမ်ဳိးသားအတြင္း ေသြးစည္းညီညြတ္မႈကို အေယာင္ျပသေဘာသာ တည္ေဆာက္ႏိုင္ၿပီး တကယ္တမ္းတြင္မူ က်စ္လစ္ခိုင္မာသည့္ ညီညြတ္ေရးကို ပံုေဖာ္၍ မရႏိုင္သူမ်ား၊ လြပ္လပ္၍အမွီအခို ကင္းေသာ တိုင္းျပည္ကို လိုခ်င္ေသာ္လည္း ထိုတိုင္းျပည္ႏွင့္ ေလ်ာ္ညီသည့္ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးျဖစ္ မက်င့္ႀကံ ႏိုင္ၾကေသးသူမ်ား၊ ျမန္မာတို႔၏ ဖိႏွိက္မႈေအာက္ေနခဲ့ရေသာ သူမ်ား ပီပီ ျမန္မာတို႔နည္းတူ ပန္းတိုင္မေရာက္ခင္ တက္ေထာင္လိုသူမ်ားႏွင့္ တရားနည္းလမ္းတက် ႀကိဳးပမ္းၿပိဳင္ဆိုင္မႈမျပဳပဲ လိမ္ လည္လွည့္ျဖား ညစ္ပတ္ေသာနည္းမ်ားျဖင့္ အႏိုင္ရရွိေအာင္ လုပ္တတ္သူမ်ားလည္း ရွိေနသည္။ ထိုသူေတြမွာ မဟာ၀ါဒီတို႔၏ တန္ျပန္လက္ညိွဳးထိုး ေမးေငါ့ျခင္းကို ခံရမည့္ စုန္းျပဴးမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။

သို႔ရာတြင္ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ လူမႈအခြင့္အေရးမ်ားကို မေပးလိုပဲ၊ တိုင္းျပည္တခုလံုး ထာ၀စဥ္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ စိုးမိုး လိုေသာ မဟာ၀ါဒီတို႔ႏွင့္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ အမ်ဳိးသားေရးအျမင္ရွိသည့္ ထိုစုန္းျပဴးမ်ားမွာ အစဥ္အၿမဲ ပလဲနံပ သင့္ေနမည္ သာ ျဖစ္၏။

တေခတ္ဆန္းမဟာ၀ါဒီ

မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒီ ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို အခ်ဳိ႕က ေခတ္မရွိေတာ့ေသာ ေ၀ါဟာရအျဖစ္“ဒီေခတ္မွာ ဘယ္သူမွ ဒီလိုသေဘာ ထားမ်ဳိး မရွိေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာေတြထဲမွာ မဟာဆိုတာကို တခါမွ မၾကားဘူးတဲ့သူေတြေတာင္ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။” ဟူ၍လည္း ေကာင္း၊ “ဒါဟာ တိုင္းရင္းသားေတြအေနနဲ႔ ျမန္မာေတြအေပၚ ကိုယ့္ထက္သာမနာလိုျဖစ္ၿပီး အပုပ္ခ်ခ်င္လို႔ သံုးတဲ့စကားလံုးပဲ” ဟူ၍လည္းေကာင္း ေျပာဆိုၾကသူမ်ားရွိသည္။ ျမန္မာအားလံုး မဟာ၀ါဒီ မဟုတ္ေၾကာင္းကို ဤေဆာင္းပါးတေနရာ၌ ရွင္းလင္း ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ မဟာ၀ါဒီေခတ္ မရွိေတာ့ဟု ဆိုသူမ်ားကိုမူ ယေန႔ထက္တိုင္ ျမန္မာထဲ၌ မဟာ၀ါဒီအခ်ဳိ႕ တြင္က်ယ္လ်က္ရွိေန ေၾကာင္း ထင္ရွားသည့္ သက္ေသသာဓကမ်ား ထုတ္ျပရန္ လိုအပ္လာသည္။

တိုင္းရင္းသားတို႔နယ္ေျမမ်ားတြင္ စစ္အုပ္စု လက္ကိုင္တုတ္တပ္မ်ား၏ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈမ်ား၊ အဓမၼ လုပ္ အားေပးခိုင္းေစမႈမ်ား၊ ညွဥ္းပမ္းသတ္ျဖတ္မႈမ်ား၊ လူမ်ဳိးတုန္း စစ္္ဆင္ေရး စီမံခ်က္မ်ားကို ဖယ္ထားဘိဦး၊ ၎တို႔ ျပဳမူေနသည့္ အက်င့္အႀကံမ်ားကို ၾကည့္လွ်င္ပင္၎တို႔၌ စြဲကပ္ေနေသာ မဟာ၀ါဒကို ေတြ႔ရွိရမည္ ျဖစ္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ မည္သည့္အခါကမွ် မတည့္ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံေရး စားဖားႀကီးမ်ားသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ က်ဆံုးၿပီး သည့္ေနာက္ လြတ္လပ္ေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတိုင္း ရရွိရမည္ျဖစ္သည့္ တန္းတူညီမွ် လူမႈအခြင့္အေရးမ်ားကို မေပးလိုေသာ ေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ေသာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို မ်က္ကြယ္ျပဳကာ တိုင္းျပည္ကိုလည္း (ျပည္ေထာင္ စု) ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အျဖစ္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ ေမာင္ပိုင္စီးခဲ့ၾကသည္။ ျပည္ေထာင္စုဟု အမည္တပ္ထားေသာ္လည္း ဖြဲ႔စည္းအုပ္ ခ်ဳပ္ပံုမွာ တျပည္ေထာင္စနစ္သာ ျဖစ္သည္။

ကိုယ္က်ဳိးရွာ ႏိုင္ငံေရးသမား ဆရာမ်ား၏ တိုင္းရင္းသားအေရးကိစၥ ျပႆနာမ်ားကို ေနာေၾကေအာင္ သိလာခဲ့ၾကၿပီး အိမ္ေစာင့္အစိုးရလည္း ျဖစ္ခဲ့ဘူးေသာ တပည့္မ်ားက ဆရာ့ထက္ပို၍ လက္ေစာင္းထက္စြာပင္၊ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ က်င့္ သံုးလ်က္ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္အခ်ဳိ႕ႏွင့္ ျမန္မာ့ႏို္င္ငံေရးသမားအခ်ဳိ႕အား ေထာင္ထဲထည့္ကာ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို သိမ္းယူခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ အမည္ခံၿပီးေနာက္ႏွစ္မ်ား မၾကာမီမွာပင္ ႏိုင္ငံကို မဆလတပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲခ်ဳပ္ကိုင္ခဲ့သည္။

တတ္သိပညာရွင္မ်ားႏွင့္ တိုင္းျပည္အေပၚ စိတ္ေစတနာေကာင္းရွိသူမ်ားကို ေဘးခ်ိတ္ႏွိပ္ကြပ္ကာ တိုင္းျပည္စီးပြားႏွင့္ ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတအရပ္ရပ္ကို စိတ္တိုင္းက် ခ်ယ္လွယ္ခဲ့သည္။ တိုုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ျပည္ တြင္းစစ္ခင္းလ်က္ ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးကို တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ခြ်တ္ၿခံဳက်ကာ ဆင္းရဲတြင္း နက္ေစခဲ့သည္။ ေပၚေပါက္လာ သည့္ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမား၊ လူထုအေရးအခင္း မ်ားကို ႏွိပ္ကြပ္ျခင္း၊ တ႐ုတ္-ျမန္မာ၊ ကုလား- ျမန္မာ အေရးအခင္းမ်ား ဖန္တီးျခင္းျဖင့္ ၎တို႔အာဏာ လက္မလႊတ္ရေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။

၈၈လူထုအံုၾကြမႈႀကီးတြင္ အာဏာသိမ္းၿပီး တက္ လာသည့္ န၀တႏွင့္ ယေန႔လက္ရွိ နအဖစစ္အုပ္စုမွလည္း မဆလ၏ အစြယ္အပြား အာဏာရူး မဟာ၀ါဒီမ်ားသာ ျဖစ္ေလ သည္။
စစ္အုပ္စုထဲမွာ လက္ၫွိဳးၫႊြန္ရာ ေရျဖစ္သည့္ အေလာင္းစည္သူမင္းကို အားက်သူႏွင့္ က်န္စစ္သားမင္းႀကီး ၀င္စား သူဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခံယူသူမ်ားအျပင္ ေရွးဘ၀က အေလာင္းဘုရားျဖစ္ခဲ့ သူဟု မိမိကိုယ္မိမိ ယံုၾကည္ထားသူလည္း ရွိေန သည္။ ဦးေန၀င္း ယၾတာလုပ္သည့္အေနျဖင့္ နန္း၀တ္နန္းစားမ်ား ၀တ္ဆင္ကာ ေသာင္ျပင္တြင္ ေလးဘက္ေထာက္၍ ေခြးလို အူခဲ့ေၾကာင္း သတင္းထြက္လာၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္း ဦးေန၀င္းကို မင္းေျမာက္တန္ဆာမ်ားႏွင့္ ျမင္ခဲ့ၾကရသလိုမ်ဳိး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သန္းေရႊ၏ ကာတြန္းရုပ္ေျပာင္ကိုလည္း ထိုပံုစံမ်ဳိးျဖင့္ ျမင္ၾကရသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔လက္ထက္က တိုင္းျပည္ထဲ ဟိုအခမ္းအနားဖြင့္ပြဲ ဖဲႀကိဳးျဖတ္ပြဲမ်ားတြင္ တက္ေရာက္ကာ လူေတြကို ၄င္းတို႔ယူနီေဖာင္း၀တ္မ်ားအား လက္အုပ္ခ်ီသည့္ အက်င့္လုပ္ခိုင္းခဲ့ေၾကာင္း ျမင္ျပင္းကတ္ဖြယ္ ေတြ႔ခဲ့ၾကရမည္ ျဖစ္၏။ ျမစ္မ နီးေခ်ာင္းေ၀း ပ်ဥ္းမနား ၾကပ္ေျပးေနရာကို ေနျပည္ေတာ္ဟု သမုတ္ၿပီး က်န္စစ္သား ဘုရင့္ေနာင္ အေလာင္းဘုရားဟူေသာ ျမန္မာစစ္ဘုရင္သံုးေယာက္ပံု ႐ုပ္ထုႀကီးမ်ား ထုလုပ္ကာ ၎တို႔၏ မဟာစိတ္ကို ပို၍အေရာင္ေတာက္လာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ ေနသည္ကိုလည္း အထင္အရွား ျမင္ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ အေလာင္းဘုရား၏ မ်က္ႏွာမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေအးကို ထုလုပ္ထား ျခင္းျဖစ္သည္။

အမ်ဳိးသားေရး ေစာ္ကားမႈ

ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ (၆)တပ္ရင္း (၁၇)မွဴးေဟာင္း ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးသုမူဟဲ၏ လက္နက္ခ်ပြဲတြင္လည္း ကရင္အမ်ဳိးသားအလံ ကို ေျမမွာခင္းေစကာ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး သုမူဟဲအား အလံနေဘး ဒူးေထာက္ေစၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေအးက အလံကိုနင္း၍ ဒုဗိုလ္ မွဴးႀကီးသုမူဟဲေရွ႕မွ ျဖတ္ေလၽွာက္ပံုကို ဗမာျပည္သား တိုင္းရင္းသားအမ်ားအျပားပင္ ရွပ္ျမင္သံၾကား၌ ေတြ႔လိုက္ၾကရသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေအးအေနျဖင့္ အနည္းငယ္မွ်ပင္ မတိုက္ခိုက္လိုက္ရဘဲ ကိုယ့္သေဘာႏွင့္ကိုယ္ လာေရာက္လက္နက္ ခ်ေသာ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ေစာသုမူဟဲအေပၚ အႏိုင္ရရွိေၾကာင္း ျပလိုလွ်င္ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး သုမူဟဲအား ေျမေပၚမွာ ဒူးေထာက္ရွိခုိးခိုင္း ၿပီး နဖူးနင့္ေျမႀကီးထိေနၿပီးျဖစ္သည့္ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး၏ ေနာက္ေစ့ကို စစ္ဖိနပ္ျဖင့္ ဖိနင္းကာ ခါးေထာက္၍ ဓာတ္ပံု သို႔မဟုတ္ ဗီဒီ ယို အရိုက္ခံလ်က္ မွတ္တမ္းတင္ထားႏိုင္သည္။

ကရင္အမ်ဳိးသားအလံသည္ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးက အသံုးျပဳေနေသာ အလံသာမဟုတ္။
ကရင္အမ်ဳိးသားတရပ္လံုး၏ အလံ ျဖစ္၏။ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး သုမူဟဲ၏ လက္နက္ခ်၊ ဒူးေထာက္မႈသည္ ကရင္တမ်ဳိးသားလံုး၏ အရႈံးေပး အညံ့ခံမႈမဟုတ္။ လက္နက္ လာခ်သည့္ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးသုမူဟဲႏွင့္အဖြဲ႔ကို အသားလြတ္ အႏိုင္ရလိုက္႐ုံျဖင့္ ကရင္အမ်ဳိးသားထုတရပ္လံုးကို အႏိုင္ရလိုက္ၿပီ ဟု မဆိုႏိုင္။ ယခုလို ကရင္အမ်ဳိးသားအလံကို ေျမ၌ ခ်နင္းျပလိုက္သည္မွာ ကရင္လူမ်ဳိးတမ်ဳိးလံုးကို သူ႕ေျခဖ၀ါးေအာက္ ေရာက္ေစရမည္ဟူသည့္ သေဘာထားကို ရွင္းလင္းစြာ ထုတ္ေဖာ္လိုက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေအး၏ အျပဳအမူ တြင္ တိုင္းရင္းသားတို႕အေပၚ ဖိႏွိပ္စီးပိုးကြ်န္ျပဳလိုသည့္ ေခတ္ကာလႏွင့္ မဆီေလ်ာ္ မလိုက္ဖက္ေတာ့ေသာ မဟာစိတ္ဓာတ္ သေဘာထား ေစတာနာကို ပီျပင္စြာ ေတြ႕ရွိရမည္ျဖစ္သည္။ သန္းေရႊ၊ ျမင့္ေအာင္၊ ေရႊမန္း စသည့္ စစ္အုပ္စု၀င္အားလံုးမွာ ထို သေဘာထားအတိုင္းပင္ ျဖစ္၏။

ျမန္မာ့ အရင္းအျမစ္

ျမန္မာအမ်ဳိးသားမ်ားအတြင္း အင္အားသံုး အႏိုင္က်င့္လိုေသာ မဟာ၀ါဒီအခ်ဳိ႕ ေပၚေပါက္လာရျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမန္မာတို႕၏ဇာစ္ျမစ္ကို ေလ့လာေသာအခါ ကိုယ္တိုင္က အင္အားႀကီးသူမ်ား၏ အႏိုင္က်င့္တိုက္ခိုက္မႈကို ခံရ၍ ကိုယ္တိုင္ လည္း အင္အားသံုးသည့္ အေလ့အထ စြဲကပ္လာခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရမည္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္းလာ ျမန္မာလူမ်ဳိးအ ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားခ်က္မ်ားတြင္ပင္ ျမန္မာလူမ်ဳိး ျဖစ္တည္လာပံုႏွင့္ပတ္သက္၍ မတူကြဲျပားေသာ ေဖာ္ျပခ်က္ ၂ခုကို ေတြ႕ရ သည္။ တခုမွာ အေနာက္ဖက္ ဘဂၤလားျပည္ဘက္မွ စစ္႐ႈံးဘုရင္ အဘိရာဇာမွ ဆင္းသက္ေသာ မဟာသာကီ၀င္မင္းမ်ဳိးျဖစ္ ကာ အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္းရွိ ျမန္မာအစု၀င္လူမ်ဳိးမ်ားကိုပါ ေဖာ္ျပထားၿပီး တခုကေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္စပ္ ကန္စုျပည္နယ္မွ ၀မ္ေခၚ မ်န္ေခၚ လူမ်ဳိးမ်ားျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ၎တို႕ႏွင့္ ေသြးသားနီးစပ္ ေတာ္စပ္ေသာ တ႐ုတ္နယ္စပ္မွ အမ်ဳိးအႏြယ္မ်ားကိုလည္း ေဖာ္ ျပထားသည္။ ထိုႏွစ္မ်ဳိး ဘယ္နည္းဘယ္ဟန္ ေပါင္းစည္းၿပီး ျမန္မာဟူ၍ ျဖစ္လာခဲ့သည္ကိုေတာ့ ေဖာ္ျပမထားေခ်။ မည္သို႕ပင္ ျဖစ္ေစ ျမန္မာသည္ အေရွ႕တ႐ုတ္ႏွင့္ အေနာက္ အိႏၵိယအၾကား ျဖစ္တည္လာေသာေၾကာင့္ အဘိရာဇာမင္းဆက္ႏွင့္ ေနရပ္ စြန္႕ခြာလာသည့္ ကန္စုနယ္သား အဆက္အႏြယ္မ်ားကို အေျချပဳကာ ေပၚေပါက္လာေၾကာင္း ေယဘုယ်သေဘာမွ် မွတ္ယူႏိုင္ မည္ ျဖစ္သည္။

တ႐ုတ္ျပည္ဘက္မွ ဆင္းသက္လာေသာ ျမန္မာျဖစ္လာမည့္ လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ေရွးယခင္က တ႐ုတ္တို႕ႏွင့္ ယဥ္ေက်း မႈခ်င္း တန္းတူရွိခဲ့ရာမွ တ႐ုတ္တို႕၏ ဖိႏွိပ္မႈေၾကာင့္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ ေရႊ႕ေျပာင္းေရွာင္တိမ္းခဲ့ၾကရာ ႏွင္းဖံုးေသာ ေရခဲျပင္၊ လြင္တီးေခါင္ျပင္၊ သဲကႏၱာရ စသည့္ ေဒသႏၱရ ဥတုရာသီႏွင့္ သဘာ၀အ႐ုိင္းမ်ားအၾကား ေတြ႕ႀကံဳရင္ဆိုင္ရသည့္ အခက္အခဲ မ်ားကို ကာလၾကာရွည္စြာ အနည္းနည္းအဖံုဖံု ႐ုန္းကန္ေက်ာ္လႊား ျဖတ္သန္းရင္းမွာပင္ ၎တို႕စြဲကိုင္က်င့္သံုးခဲ့ေသာ ထံုးတမ္း ဓေလ့မ်ား၊ ယဥ္ေက်းမႈအႏုပညာႏွင့္ အတတ္ပညာမ်ားစသည့္ မိ႐ုိးဖလာ အေမြအႏွစ္မ်ား တစတစ တိမ္ေကာ ေပ်ာက္ဆံုးကာ ယဥ္ေက်းမႈဘက္တြင္ တ႐ုတ္တို႕၏ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀၀ေလာက္ ေနာက္က်က်န္ခဲ့ၾကရေၾကာင္း ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္းတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။

ယဥ္ေက်းမႈထက္ လြတ္လပ္ေရးကို ပို၍ ျမတ္ႏိုးေသာေၾကာင့္ မိမိတို႕ဖာသာမိမိတို႕ သီးျခားလြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္ႏိုင္ ေရး တ႐ုတ္တို႕ႏွင့္ ကင္းေ၀းရာနယ္ေျမသို႕ ေရာက္လာခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ေဖာ္ျပထားသည္။ သို႕ရာတြင္ ထိုလြတ္ လပ္ေအးခ်မ္းမႈကို ျမတ္ႏိုးသည္ဆိုေသာသူမ်ားသည္ ေဒသခံ တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ေသာအခါတြင္ လြတ္လပ္ေရးကို ျမတ္ႏိုးသူမ်ား မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ေနေသာသူမ်ားကို က်ဴးေက်ာ္စစ္ျပဳသူမ်ားျဖစ္လာကာ အႏိုင္ရရွိသူတို႕၏ ထံုးစံအတိုင္း စစ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြ်မ္းက်င္မႈမ်ားအေပၚ အမႊမ္းတင္ ဂုဏ္ေဖာ္ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံမ်ား တိမ္းေကာေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရသည့္ လူမ်ဳိးမ်ားပီပီ စာေပႏွင့္ ကိုးကြယ္သည့္ဘာသာမွာလည္း အျခားအမ်ဳိးသားမ်ားထံမွသာ ရယူခဲ့ၾကရသည္။ စာေပတြင္ ရွိႏွင့္ၿပီးျဖစ္ေသာ မြန္တိုင္းရင္းသားတို႕ထံမွ ဗ်ည္းအကၡရာ အမ်ားစု ကို ရယူခဲ့ၾကၿပီး သသၤက႐ုိက္ စာေပမွ အကၡရာအေရးအသားအခ်ဳိ႕ကိုယူကာ အေရွ႕အေနာက္ အေထြေထြ ေပါင္းစည္းမြမ္းမံမႈ မ်ားျဖင့္ ျမန္မာစာေပ ျဖစ္လာခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရမည္ ျဖစ္သည္။

ကိုးကြယ္သည့္ ဘာသာရပ္တြင္လည္း ပုဂံ အေနာ္ရထားမင္းလက္ထက္ သထံုကို က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္ကာ ဘုရင္မႏူ ဟာမင္းႏွင့္ မွဴးမတ္ အၿခံအရံမ်ား၊ တတ္သိပညာရွင္မ်ား၊ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ရွင္အရဟံ အပါအ၀င္ ဗုဒၶရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဖမ္းဆီးလ်က္ ပုဂံသို႕ ေခၚေဆာင္လာၿပီး ရွင္အရဟံ၏ တရားဓမၼကို နာခံကာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္လာခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ အႏိုင္ က်င့္တတ္သူတို႕၏ ထံုးစံအတိုင္း ပုဂံတြင္ တည္ထားကိုးကြယ္သည့္ ဘုရားေစတီမ်ား ေ၀ယ်ာ၀စၥ ေဆာင္ရြက္ရန္အတြက္ မႏူ ဟာမင္းႏွင့္ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ တပည့္တပမ္းမ်ားအား ဘုရားကြ်န္အျဖစ္ သြတ္သြင္းခဲ့ပံုမ်ားကို ေတြ႕ရွိရမည္ျဖစ္သည္။

မဟာ၀ါဒီတို႕၏ ၀ိသမေလာဘႏွင့္ ႏိုင္သူစားတမ္း ခံယူခ်က္

လက္နက္ေကာင္းမ်ား တီထြင္ႏိုင္သည့္ စြမ္းရည္ရွိၿပီး စစ္သည္အင္အား အဆမတန္ မ်ားျပားေသာ ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားကို ၎တို႕ အေတာ္ပင္ ေၾကာက္ရြံ႕ၾကသည္။ အင္အားသာလြန္သူကိုသာ ေလးစားခန္႔ညားတတ္ၾကသည့္ သေဘာထားရွိသူမ်ား ပီပီ ကိုယ့္ထက္အင္အားနည္းသူ၊ စည္းလံုးညီညြတ္မႈ ကင္းမဲ့ေနသူမ်ားအား က်ဴးေက်ာ္တုိက္ခုိက္တတ္ၾကသည္။ မဟာ၀ါဒီတို႔ သည္ မိမိအက်ဳိးစီးပြားရွိေရးအတြက္ အင္အားႀကီးေသာ ရန္သူ႕လက္ေအာက္သို႕ ၀င္ေရာက္ခိုလႈံရန္ ၀န္မေလးတတ္သလို မိမိ အက်ဳိးပြားမ်ား အထိပါးခံရမည့္အေရးဆိုလွ်င္ မိမိလူမ်ဳိးကိုသာမက မိမိ၏ မိသားစုေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားကိုပင္ သုတ္သင္ရွင္း လင္းရန္ ၀န္ေလးတတ္သူမ်ား မဟုတ္ေခ်။

တေခတ္ဆန္းလာေသာ မဟာကိစၥကို ဤမွ် ေဖာ္ျပေနရျခင္းမွာ ၎တို႕၏ အႏိုင္က်င့္ ဗိုလ္က်လႊမ္းမိုးလိုေသာ စစ္ ဘုရင္လုပ္ရပ္ကို ပိုမိုထင္ရွားေစလို၍ ျဖစ္သည္။ ဒီပဲယင္း အေရးကိစၥမ်ားကို မ်က္ႏွာေျပာင္စြာ လက္ရဲဇက္ရဲ က်ဴးလြန္လိုက္ သည္မွာလည္း ၎တို႕၏ မဟာ၀ါဒီ စိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။
စစ္တပ္ျဖင့္ အက်ဳိးရွိလာသူမ်ားပီပီ ၎တို႕ ရပ္တည္ေနသည္မွာ စစ္တပ္ေၾကာင့္ဟု ခံယူၿပီး ၎တို႕တပ္ ပိုမိုအင္အား ႀကီးေရး ကေလးအရြယ္မေရွာင္ အဓမၼ စစ္သားစုေဆာင္းမႈေတြလုပ္၊ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ား ပိုမိုျဖည့္တင္း၊ သစ္ေတာ၊ ေရနံ၊ ေက်ာက္မ်က္ႏွင့္ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕မ်ားကို ထင္သလို ေရာင္းစားလ်က္ လွ်ပ္စစ္္ဓာတ္အားထုတ္ယူလိုေသာ ျပည္ပကုမၸဏီမ်ား အတြက္ ေဒသခံလူထုကို ထိိခိုက္နစ္နာေစေသာ ေရကာတာမ်ား အဆင္ျခင္မဲ့စြာ ေဆာက္လုပ္၊ လူထုပိုင္ေျမယာမ်ားကို စစ္ တပ္ပိုင္လုပ္၊ ေက်းရြာမ်ားကို အဓမၼေျပာင္းေရႊ႕ခိုင္း၊ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား၊ ေပၚတာဆြဲ၊ အဓမၼလုပ္အားေပးခိုင္း၊ အ ခြန္အတုပ္ကို စိတ္ထင္သလို ေကာက္ခံ၊ လူထုအက်ဳိးလိုလားေဆာင္ရြက္သူ ေစတနာရွင္မ်ားကို ေႏွာက္ယွက္၊ တရားဥပေဒ အထက္မွာ စစ္အာဏာရွင္က ရွိေန စသည့္လုပ္ရပ္မ်ားမွာ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးအေပၚ စစ္တပ္အင္အားျဖင့္ ဗိုလ္က်လြမ္းမိုးလိုေသာ မဟာစိတ္ဓာတ္ကို အထင္အရွား ထုတ္ေဖာ္ျပေနျခင္းပင္ ျဖစ္၏။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ ခ်မွတ္ခဲ့သည့္ လယ္လုပ္သူသာ လယ္ပိုင္ခြင့္ကို ျပက္ရယ္ျပဳကာ ေတာင္သူလယ္သမားဦးႀကီးမ်ား ဓားမ ဦးခ် လုပ္ကိုင္ခဲ့သည့္လယ္ယာေျမမ်ားကို စစ္အုပ္စုႏွင့္ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္မ်ားက ေမာင္ပိုင္စီး သိမ္းယူေသာ ေျမရွင္ပေဒသ ရာဇ္စံနစ္ကို ျပန္လည္ အသက္သြင္းလာသည္မွာ မဟာ၀ါဒကို ေဘာင္ကြပ္ေပးေနျခင္း ျဖစ္၏။ စီးပြားေရးအရ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ လုိမႈ၊ လူမ်ဳိးေရးမုန္းတီးမႈ၊ ဖက္ဆစ္စနစ္ အားလံုးပင္ မဟာ၀ါဒီတို႕မွ ဆင္းသက္ျဖာထြက္လာေသာ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္မ်ား ျဖစ္သည္။

မဟာ၀ါဒီတို႕၏ အမူအက်င့္မ်ားအား သိရွိသေဘာေပါက္ထားမည္ဆိုလွ်င္ အႏိုင္ရပါတီကို အာဏာအပ္မည္ေျပာၿပီး မအပ္သည့္ကိစၥ၊ ၎တို႕စိတ္တိုင္းက် အဓမၼ ေရးဆြဲထားၿပီး တျပားသားမွ် ျပင္ဆင္ဖို႕ရန္ စိတ္မကူးေသာ အေျခခံဥပေဒ၊ လူထု ဆႏၵ အစစ္အမွန္မဟုတ္သည့္ ေထာက္ခံမဲ၊ မဲခိုးမဲလိမ္ ေရြးေကာက္ပြဲ စသည္တို႕အေပၚ အံ႔ၾသတႀကီး ျဖစ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ ေခ်။
မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒကို စြဲကိုင္က်င့္သံုးမႈသာ မရွိပါက ဤႏိုင္ငံသည္လည္း မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ျမန္မာႏိုင္ငံဟု အမည္ တပ္ခံခဲ့ရလိမ့္မည္ မဟုတ္။

သင့္ေလ်ာ္ေသာ အမည္

၁၉၉၄ မာနယ္ပေလာတြင္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ဒီမိုကရက္တစ္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားပါ ေပါင္းစံုေဆြးေႏြးၾကသည့္ အနာဂတ္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံ ဥပေဒေရးရာ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲတရပ္ က်င္းပခဲ့သည္။ ထိုႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ၌ ျမန္မာႏိုင္ငံဟူေသာ အေခၚအေ၀ၚကို ျပင္ဆင္ေရးကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ တက္ေရာက္လာေသာ တုိင္းရင္း သားကိုယ္စားလွယ္အခ်ဳိ႕မွ အဆိုျပဳေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားလည္း တင္သြင္းခဲ့ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က သာယာေရႊျပည္ဟုလည္းေကာင္း၊ အခ်ဳိ႕က ေရႊျပည္ဗိမာန္ဟုလည္းေကာင္း၊ သံလြင္ဧရာႏိုင္ငံဟုလည္းေကာင္း၊ ေဇယ်ာသီရိဟုလည္းေကာင္း စိတ္ကူးတည့္ရာ အမည္မ်ား ေရြးခ်ယ္လ်က္ အမ်ားသေဘာတူ ေျပာင္းလဲမွည့္ေခၚဖို႕ရန္ အဆိုျပဳခဲ့ၾကသည္။
ျမန္မာလူမ်ဳိးဟူ၍ ရွိေနေသာ ႏိုင္ငံကို ျမန္မာႏိုင္ငံဟု ေခၚေ၀ၚလိုက္ျခင္းမွာ ေနာက္မွ ေမြးသူက မိဦးမွည့္သလိုမ်ဳိး ယခင္ကတည္းက ရွိႏွင့္ေနေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ားအေပၚ စီးပိုးရာ အႏိုင္အထက္ျပဳလ်က္ ႏိုင္ငံတခုလံုးကို လက္၀ါးႀကီးအုပ္ရာ က်ေန၍ ျဖစ္သည္။ သို႕ရာတြင္ ေနာက္ထပ္ အဆိုျပဳၾကေသာ အမည္နာမမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္သည့္အမည္ကိုမွ် အခမ္းအ နား တက္ေရာက္သူ အမ်ားစုက မႀကိဳက္ၾက။ ရယ္စရာအမည္မ်ားဟု သေဘာထားၾကသူေတြပင္ အေတာ္ကေလးရွိသည္။

တကယ္ေတာ့ အမည္နာမ အေခၚအေ၀ၚမွာ ပညတ္သေဘာသာ ျဖစ္၏။ အမည္ကို မည္သည့္အမည္မဆို မွည့္ေခၚ၍ ရသည္။ အေရးႀကီးသည္မွာ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦးထားရွိသည့္ ေစတနာသေဘာထားသာျဖစ္သည္။ အေပၚယံေၾကာသာျဖစ္ေသာ ႏိုင္ငံ့အမည္က လွပႏွစ္ၿခိဳက္စရာ ေကာင္းေသာ္လည္း အတြင္းသေဘာထားက တုိင္းရင္းသားတို႕အေပၚ ဖိႏွိပ္လိုစိတ္ ရွိေနမည္ ဆိုလွ်င္ ထိုအမည္သည္လည္း လွပႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။
အမ်ားစုျဖစ္ေနေသာ ျမန္မာလူမ်ဳိး အပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား၏ မ်ဳိးႏြယ္စုအမည္မ်ားကို ေျပာင္းလဲမွည့္ေခၚ ဖို႕ရန္ မလိုအပ္ေသာ္လည္း ျမန္မာလူမ်ဳိးသာမက အျခားတိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ားပါ ရွိေနသည့္ႏိုင္ငံကို ျမန္မာႏိုင္ငံဟု ဆက္ လက္ မွည့္ေခၚဖို႔ေတာ့မသင့္။ ကိုယ္စားလွယ္အခ်ဳိ႕ အဆိုျပဳၾကသည့္ အျခားေသာအမည္မ်ားမွာလည္း ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ၏ အမည္ ႏွင့္ မအပ္စပ္။ သို႕ဆိုလွ်င္ မည္သည့္အမည္ကို ေပးၾကမည္နည္း။

အထူးတလည္ ေတြးဆစဥ္းစား အျငင္းပြားေနစရာမရွိ။ အထက္တြင္ ဆိုခဲ့ၿပီးသည့္အတိုင္း တို႕ဗမာအစည္းအ႐ုံးက အစျပဳသံုးစြဲ၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႕ကပါ ႏွစ္သက္ခဲ့ၿပီး ကမၻာကလည္း ရာစုႏွစ္မ်ားျဖင့္ခ်ီ၍ နားလည္အသိ အမွတ္ျပဳထားၾကၿပီးျဖစ္ေသာ အဂၤလိပ္လို ဘားမား၊ ျမန္မာလိုု “ဗမာျပည္”၊ ဗမာျပည္တြင္း ေနထိုင္သည့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိး မ်ားအားလံုးကို ၿခံဳငံုေခၚဆိုသည့္ “ဗမာလူမ်ဳိး”ဟူေသာ အေခၚအေ၀ၚသည္သာ ဤႏိုင္ငံႏွင့္ အလိုက္ဖက္ဆံုးအမည္ ျဖစ္ေပလိမ့္ မည္။

အေရးႀကီးေသာ သေဘာထားေစတနာ

တကယ္တမ္း အေရးႀကီးသည္မွာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႕ တဦးေပၚတဦး သင့္ျမတ္ခ်စ္ၾကည္စြာ အျပန္အလွန္ ေမတၱာေစတနာထားရွိၿပီး တဦး၏အက်ဳိးမဲ့ကို တဦးက မလိုလားေရးပင္ျဖစ္သည္။ သို႕မွသာ တေျမတည္းေန တေရတည္းေသာက္မ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရး၊ တဘက္ႏွင့္တဘက္ မၿပီးဆံုးႏိုင္ခဲ့ေသာ ရန္ညိွဳးရန္စမ်ား သင္ပုန္းေခ် ေက်ေအးခြင့္လႊတ္ေရးႏွင့္ ျမန္မာ အပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ားအားလံုးပင္ ျပည္နယ္အသီးသီး ကိုယ္ပိုင္ျပ ဌာန္းခြင့္အသီးသီးျဖင့္ ကိုင္းကြ်န္းမွီကြ်န္းကိုင္မွီ စုေပါင္းေနထိုင္မည့္ လြတ္လပ္ေအးခ်မ္းသာယာေသာ ဒီမိုကရက္တစ္ ျပည္နယ္ ေပါင္းစု ျပည္ေထာင္စုကို ၀ိုင္း၀န္းအေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ေရး ဦးတည္ႏိုင္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။

ယခုအခ်ိန္တြင္ မဟာကိစၥကို သိျမင္လာၾကသူေတြ အေတာ္ကေလး ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ လူထုသည္ မဟာျမန္မာ၀ါဒီ ႏွင့္ အဖိႏွိပ္ခံ ျမန္မာအမ်ဳိးသားလူထုႀကီးကို ကြဲျပားစြာ သိျမင္လွ်က္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႕၏အထက္ ႏွစ္ကာလၾကာရွည္စြာကပင္ ဤႏိုင္ငံတြင္းသို႕ ေရာက္ရွိေနထိုင္ခဲ့ၾကေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ရပိုင္ခြင့္မ်ား အထိပါးခံရမႈ၊ ပိတ္ပင္ခံရမႈ၊ အက်ဴးေက်ာ္ခံရမႈ၊ အႏွိပ္စက္ခံရမႈမ်ားကိုလည္း စာနာစိတ္ျဖင့္ နားလည္းခံစားတတ္လာၾကၿပီျဖစ္၏။ အဖိႏွိပ္ခံ ဘ၀တူ တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ေပါင္းစည္းမႈမ်ားလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ရွိလာၿပီး အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ား၌ ဘုံရန္သူကို ဘက္ေပါင္းစံုမွ တိုက္ခိုက္ႏိုင္ေရး ျပင္ဆင္ လ်က္ရွိေနေပၿပီ။

တိုင္းရင္းသား ျပည္သူလူထု အခ်င္းခ်င္း ေသြးစည္းညီညြတ္မႈကို မည္သည့္ဖိႏွိပ္သူကမွ် လိုလားလိမ့္မည္ မဟုတ္ ေခ်။ ဗမာတျပည္လံုးကို ဖိႏွိပ္ကြ်န္ျပဳေနသည့္ မဟာ၀ါဒီ စစ္အုပ္စုသည္လည္း ၎၏ လက္ကိုင္တုတ္ စစ္တပ္၊ လံုထိန္း၊ ပုလိပ္၊ ႀကံ့ဖြံ႕၊ စြမ္းအားရွင္၊ ႏိုင္ငံေရး အခြင့္အေရးသမားအုပ္စု၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအတြင္း ေစလႊတ္ထားသည့္ သပ္မ်ားစသည့္ ျပည္သူ႕အသားထဲက ေလာက္မ်ားျဖင့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီေရး လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီးကို ၿဖိဳခြင္းရန္ ျပင္ဆင္ထားႏွင့္ၿပီ ျဖစ္၏။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ေကအုိင္စီသတင္းမွ ျပန္လည္ကူးယူေဖၚျပသည္။

တခ်ိန္က ဗမာအစုိးရနဲ ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရးယူခဲ့တဲ့ ကရင္လက္နက္ကုိင္အုပ္စုတစ္ခုျဖစ္တဲ့ KRC ကုိႀကည့္ျပီး သခၤန္းစာယူႀကဖုိ ့ မြန္ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးတုိက္တြန္း

အင္မတန္မေကာင္းတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ပါ. ကရင္လူငယ္မ်ားကုိ ေသာ္လည္းေကာင္း ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္မ်ားကုိ ေသာ္လည္းေကာင္း အခါအားေလ်ာ္စြာ ကရင့္ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားက သမုိင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ဒါေတြကုိ ေနာက္ေပါက္လူငယ္ေတြသိေအာင္ ေျပာျပေလ့ရွိပါတယ္။ သုိ ့ေပမယ့္လည္း အခ်ိန္ေလး ေတြ ႀကာလာေတာ့ ကရင္ေတြက ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္နဲ ့ ေပါ့ေပါ့တာတာ သေဘာထားႀကပါတယ္.. ယခုလုိ ဗမာျပည္ႀကီးရဲ့ စစ္ေရး ႏုိင္ငံေရး အေရးႀကီးေနတဲ့ လမ္းဆုံလမ္းခြမွာ မြန္ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးက တစ္ခ်ိန္က KRC ကရင္အုပ္စု ကုိႀကည့္ျပီး သခၤန္းစာယူဖုိ ့ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္အားလုံးကုိ တုိက္တြန္းထားပါတယ္။

ဒီလုိအေမွ်ာ္အျမင္ရွိတဲ့ တျခားတုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ က်ေနာ္တုိ ့ကရင္ေတြကုိ ႀကည့္ျပီး သခၤန္းစာ ယူေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို ့ကရင္လူမ်ိဴးထဲမွာ(ဥပမာ - DKBA၊ ဗုိလ္ထိန္ေမာင္အုပ္စု၊ သူမူးဟဲအုပ္စု၊ ပဒုိေအာင္ဆန္းအုပ္စု၊ သံေတာင္ျငိမ္းအုပ္စု) စသည္တုိ ့ဟာ ကုိယ့္လူမ်ိဴးထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အရာေတြကုိ အမွတ္သညာမရွိပဲ၊ သခၤန္းစာမယူတတ္ပဲ၊ အရွူးမ နအဖ ကုိ လင္လုပ္ခ်င္ေနႀကပါတယ္…အင္မတန္မ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းပါတယ္…

ယခုဒီေဆာင္းပါးမွာ သမုိင္းအဆက္ဆက္မွာ ဗမာအစုိးရက တုိင္းရင္းသားေတြအေပၚ ဘယ္လုိသေဘာထားသလဲ ဆုိဒါ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ေတြ ့ရမွာပါ။ ကရင္အဖြဲ ့ KRC -ေစာဟန္တာသာေမြးတုိ ့ ဗိုလ္လင္းထိန္ အေႀကာင္းေတြကုိပါ ကုိးကားထားေတာ့ အင္မတန္မွ ေလ့လာမွတ္သားစရာေကာင္းပါတယ္..

ဒီေနရာမွာ ဗုိလ္လင္းထိန္ အေႀကာင္းကုိ ဖတ္လုိက္ရတဲ့အခါမွာ ယခု က်ေနာ္တုိ ့DKBA မွ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေစာခ်စ္သူကုိ သြားသတိရမိပါတယ္..ဒီလူႏွစ္ေယာက္ရဲ့စရုိက္ေတြက တခိ်ဴ ့တူဒါေတြရွိေနျပီး..ဗမာအစိုးရရဲ့ ေျမာက္စားခံရမွဳမွာ ေတာ့ လုံး၀ သြားတူေနဒါကုိ ေတြ ့ရပါတယ္.. ဗမာ့တပ္မေတာ္ပုိင္စစ္ေလယဥ္ကုိ ဗုိလ္လင္းထိန္က ပုဂၢလိက လြတ္လပ္စြာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကသုံးခြင့္ေပးခဲ့ယုံမက ရန္ကုန္မွာ ဗုိလ္လင္းထိန္နဲ ့ နာမည္ႀကီး မယ္ျမန္မာ ေနာ္လြီဇာဘင္ဆင္နဲ ့ လက္ထပ္ပြဲကုိ ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေန၀င္းေရွ ့မွာႀကီးက်ယ္ခမ္းနားစြာ က်င္းပခဲ့ႀကပါတယ္. ထုိလက္ထပ္ပြဲကုိ ႏုိင္ငံေတာ္အဆင့္လက္ထပ္ပြဲလုိ ့ေတာင္တင္စားႀကပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ မေန ့တစ္ေန ့ကမွ ျပီးသြားတဲ့ DKBA မွ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ေစာခ်စ္သူရဲ့ “ခ်စ္သူျမိဳင္စံအိမ္” အိမ္သစ္တက္ပြဲကုိ သြားသတိရမိပါတယ္… လူအမ်ားေရွ့မွာ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ေစာခ်စ္သူ ေျပာတဲ့စကားတခြန္းလည္း အမွတ္ရစရာပါ..အဲဒါက.. “က်ေနာ္ KNU ကုိသစၥာေဖါက္ခ်င္ေဖါက္မယ္ ဒါေပမယ့္ ကရင့္အမ်ိဴးသားေရးကုိ ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာ မေဖါက္ဘူး”လုိ ့ ဗုိလ္ခ်စ္သူက ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဗုိလ္လင္းထိန္က ဗုိလ္ခ်စ္သူထဲသာဒါက သူ ့မွာႏုိင္ငံေရးအေတြးအေခၚရွိတယ္ ကရင္လူမ်ိဴးတုိ ့လုိလားေတာင့္တ တဲ့ ကုိယ္ပုိင္ျပဌန္းခြင့္ အတြက္ လုပ္ေဆာင္ဖုိ ့ရွိတယ္ဆုိဒါ သူ ့အသိတရားမွာ အျမဲရွိတယ္။ ဒီလုိရွိလုိ ့ပဲ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ဗမာ့စစ္ေထာက္လွမ္းေရးလက္ခ်က္နဲ ့ လုပ္ႀကံခံရပါေတာ့တယ္။ တျခား KRC ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း ေမာ္လျမိဳင္ေထာင္ထဲမွာ ေရာက္ကုန္ပါေတာ့တယ္။

ကဲဒီေကဘီေအ ဗုိလ္မွဴးႀကီးေစာခ်စ္သူေရ… KNU ကုိသစၥာေဖါက္ေပမယ့္ ကရင္အမ်ိဴးေရးကုိ သစၥာမေဖါက္ဘူး လုိ ့မင္းလုိေတြးေခၚခဲ့ဘူးတဲ့ ဗုိလ္လင္းထိန္ရဲ့ နိဂုံးကုိ ေလ့လာျပီး မင္းဘာလုပ္သင့္သလဲဆုိဒါ စဥ္းစားတတ္ပါေစ။ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ေစာခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ကံေကာင္းပါေစဗ်ာ..ဗုိလ္လင္းထိန္လုိ နိဂုံးမခ်ဴပ္ပါနဲ ့ လုိ ့ဆုေတာင္းေပးပါရေစ။

ေဆာင္းပါးရွင္ ႏုိင္ေဖသိန္းဇာ ရဲ့ ေရးသားေထာက္ျပခ်က္ကုိ ဖတ္ႀကည့္လုိက္ပါအုံး

A Lesson from the Past: the fate of the Karen Revolutionary Council

Nai Pe Thein Zar (Federal University) April 9, 2010

A year ago in April 2009 Burma’s military rulers proposed that all seventeen armed cease-fire groups transform their armies into Border Guard Forces (BGF) administered by the junta. Tension has increased in recent months between the Burmese military and the New Mon State Party (NMSP) and other ethnic resistance groups who have rejected the regime’s order to transform their armies into a border guard force.

According to local news, the armed wing of the New Mon State Party, the Mon National Liberation Army, has relocated all its ammunition and military hardware to a more secure area obviously in preparation for a conflict. Pressure from the State Peace and Development Council (SPDC) to coerce the cease-fire groups into the BGF unavoidably means that the NMSP will be preparing for the worst. Now is a timely reminder to look back on history.

The fate that the NMSP and other armed resistance groups have been facing in recent months is quite similar to what happened to the Karen Revolutionary Council (KRC) in 1965. All the old memories of those days amazingly become new and fresh again in my mind as if it had happened yesterday. The pictures of Saw Hunter Tha Hmwe, president of KRC and General Saw Ohn Pe and Bo Lin Htin, the leaders of KRC, clearly appear in my memory.

Nai Pe Thein Zar (Federal University)


The current situation reminded me of the political developments after the Revolutionary Council led by General Ne Win seized the state power on 2nd March, 1962. As soon as it seized State power, the Revolutionary Council detained all the cabinet members of U Nu’s government, including Nai Aung Tun and most of the politicians throughout the country. On 7 July 1962 to show its might, the Revolutionary Council killed over 100 students from Rangoon University who peacefully staged a demonstration in the university compound. The next day, early in the morning of 8 July, 1962, RC ordered Major Sein Lwin to blow up the Students Union Building with dynamite. All the students, who were still sleeping inside the building, were killed. I was lucky to be a student at Moulmein College at the time. Following the death of the students, the sentiment of civilians against the Revolutionary Council grew bigger and bigger day by day.

On 11 June, 1963, to everyone’s amazement, the Revolutionary Council announced Peace-Talks with the armed resistance groups. It seemed to everyone that, as Revolutionary Council desperately needed to buy time during the early stages of the coup, calling the Peace-Talks was none other than to quell the dissident civilians and to stall its legitimacy.

Let me highlight the contrast between the Revolutionary Council Peace-Talks and thePeace-Offer launched by Gen. Khin Nyunt in 1992. During the 1963 Peace Talks every armed resistance group could freely take part and raise their political issues. Above all these parties were treated respectably with equal consideration alongside the government representatives.

In contrast, the armed resistance groups which accepted the Peace-Offer in 1992 had no rights to raise political issues; instead they could only hope and bargain for some political rights and social assistance from the government. In most cases the cease-fire groups could only accept the terms provided to them by the government. For instance, in 1995 the NMSP had no chance to raise any political issues such as the right of self-determination for Mon people. They were ordered to live in twelve designated places defined by the SPDC whilst the NMSP could only retain their arms within these areas. In addition, the NMSP received financial assistance and monthly rice quotas. Since then no further political discussion has taken place between the groups.

Now let us look back again to the 1963 Peace-Talks. Almost all of armed resistance organizations came to Rangoon, including the Burma Communist Party (BCP), Communist Party, Burma (CPB), Karen National United Party (KNUP), New Mon State Party (NMSP), Karenni National Progressive Party (KNPP) Kachin Independence Organization (KIO) and Karen Revolutionary Council (KRC) etc. Nearly all the prominent leaders of the armed resistance groups, such as Thakin Soe, General Secretary of CPB, Yeni Kyaw Win and Ma Ngwe San from CPB, Yabaw Htay, Bo Zeya, Bo Yan Aung, Bo Pu and Thakin Aung Gyi from BCP, Mahn Ba Zan of KNUP, Nai Shwe Kyin of NMSP and Saw Maw Rai of KNPP, came to Rangoon for the Peace-Talks. Media outlets had their photos appearing in all the major newspapers and periodicals. This is still fresh in my mind and I remember clearly that Thakin Soe of CPB and Yebaw Htay (BCP) wore their party uniforms. Nai Shwe Kyin wore a white shirt and gray trousers. The KNUP representatives Mahn Ba Zan, Sakaw Letaw, Bo Kyin Pe, Bogyouk Tanbala Paw, Saw Than Aung, and Padou San Lin wore full western attire while KNPP leaders Saw Maw Rai wore their Karenni’s national dress.

From the very beginning of military rule in Burma which began in 1962 there has been no sincerity on part of the government, the peace initiatives in 1963 collapsed without any fruitful result. The Revolutionary Council announced their failure on the 14th of November 1963 and in customary dictatorial fashion blamed the armed resistance groups for their intransigence and duly arrested politicians and student leaders that very same evening. Mon leaders, Nai Tun Thein, Nai Ngwe Thein, Nai Thein Maung, Nai Chan Mon, Nai Nonlar, Nai Kyaung, Nai Konbalai and Nai Tin Aung, from Mon People’s Front, were also arrested. All the armed resistance groups, including BCP, NMSP and KNUP were able to escape and return to their respective camps in the deep jungle again.

Student Unions, throughout the country, immediately staged a demonstration demanding that the RC immediately resume the Peace-Talks and release all political and student leaders.

Following the collapse of the Peace-Talks, to everyone’s surprise among the parties which took part in the peace-talks, only the Karen Revolutionary Council (KRC) led by Kawcasa Saw Hunter Tha Hmwe and Bo Lin Htin, reached a peace-agreement with Revolutionary Council. According to the political agreement, the name of Karen State was changed into “Kawthoolei State” and the KRC could remain peacefully in the areas Thaton District and had the right to retain their arms. As an outcome of the peace-agreement, the members of KRC enjoyed social assistance from the government such as rice and money. But as everyone predicted there was no further political discussions whatsoever between KRC and RC after 1963. Instead the only news heard was about Kawcasa Saw Hunter Tha Hmwe who was appointed as a Special Education Official while General Saw Ohn Pe was appointed as a government official.

To get a clear picture of KRC we need to go back a few decades to review the Karen revolution. Let me tell you a little bit about Bo Lin Htin. At the time of peace-agreement, he was the commander of 5th Brigade of KRC and was very popular during 1954-63 for his bravery in the battlefields. He was the one person who could not only humiliate the Burmese army but could at anytime derail the train which ran between Moulmein and Rangoon. The train was totally at the mercy of Bo Lin Htin in those days. He also humiliated the Thai’s authorities by burning the town of Maesot in Tak Province 1954-55. Since then his name was well-known among the civilians.

Then the KRC army split, one faction was led by Saw Hunter Tha Hmwe. In 1951 Karen Leaders led by Mahn Ba Zan adopted a new political strategy called the Second Path. This was a guideline for KNU to seek self -determination Rights for the Karen People; however, apparently some Karen Leaders who were not happy with this new strategy. Saw Hunter Tha Hmwe and his colleagues had occasionally criticised the new Political Strategy as left-leaning on communist’s political ideology. In 1956 at the 2nd Kawthoolei Congress in line with the new political strategy, KNU changed their name to KNUP. On the 26th of May, 1956, at the Karen National Congress, eleven members of Karen Revolutionary Council were elected and led by Saw Hunter Tha Hmwe. Literally the KRC was functioning as an administrative body (government) while the KNUP stood as the Political Party.

On 20 April, 1963, the leaders of KNUP and the members of KRC held a joint meeting at Kasawa Camp. Ten members of KRC led by Saw Hunter Tha Hmwe were not satisfied with the new political strategy called the Second Path and openly broke away from KNUP. This is the background history of KRC in a nutshell and during the 1963 Peace-Talks, the KRC, led by Saw Hunter Tha Hmwe, separately negotiated with Revolutionary Council. The KRC got a peace deal with the Revolutionary Council, while KNUP and other armed resistance groups headed back to their camps in the deep jungle.

After the KRC signed the peace-agreement, to every one’s surprise, Bo Lin Htin was unusually respected by the Burmese Army Officers who provided him with a military helicopter for his own personal use. By helicopter he went back and forth from Thaton to Rangoon and to everyone’s amazement he unexpectedly married a very famous young lady, Naw Louisa Benson, who was Miss Burma and a movie actress at the time. Their wedding ceremony was a celebrity affair held in Rangoon in front of Gen. Ne Win and State Leaders with some observers saying that their wedding was like a state wedding ceremony. Politicians ventured to say that Bo Lin Htin was actually detained in Rangoon and that the marriage would enable Bo Lin Htin to forget all the Karen national interests and obligations except for his family affairs.

In reality, Bo Lin Htin never forgot his political obligations for the Karen people’s self-determination. He always spent time with his comrades in Thaton after his marriage and approached the Revolutionary Council many times for the political rights of the Karen people, but to no avail. He was pressured to transform his troops into a militia group or Kakwaeye, but came to realize that he could do nothing for his people according to his peace-agreement. Later he secretly set up an arrangement and organised to go back to the jungle again. But Gen. Ne Win soon detected his strategy and clandestinely planned to eliminate him before he could return. Before his dream came true in 1965, Bo Lin Htin was assassinated by the Military Intelligence (MI) soldiers in front of his comrades. But the newspaper headlines the next day read: “Bo Lin Htin was accidentally killed” which appeared in every daily newspaper, as I remember one paper reported: “The body guards of Bo Lin Htin opened fire on MI soldiers who had honestly came to see Bo Lin Htin to discuss some very important issues, and out of self-defence the soldiers of MI returned fire. During the cross-fire between the Karen soldiers and MI, a stray bullet hit Bo Lin Htin who was killed on the spot.”

This story was obviously made up and a far cry from what actually happened. As a result, the Karen Revolution Council was dismantled with their soldiers being either killed or detained, but some managed to escape to the jungle such as Naw Louisa Benson who fled to the Thai-Burma border areas. Bo Hmu Win and Bo Hmu Phar Lu Kyaw, second commanders of KRC, were sent to the Moulmein Jail and student leaders of Moulmein Degree College, including me, were detained after the 1963 demonstration which urged the Revolutionary Council to resume Peace-Talks.

The fate of the KRC highlights the fragility of all the cease-fires with the Burmese Military Regime. When we consider the repercussions of the Border Guard proposal, this is a timely reminder that we must never forget our history.

Nai Pe Thein Zar
(Federal University)
April 9, 2010

Reference: Myanma Pyi Chit Kayin National Leaders/ Maung Sin Kyai

From Koawoa news; http://www.kaowao.org/apr=9-2010opinion.php

အမ်ဳိးသားေရး၊ ဒီမုိကေရစီေရး၊ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ရန္သူ (၂)

အမ်ဳိးသားေရး၊ ဒီမုိကေရစီေရး၊ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ရန္သူ (၂)
စာဖတ္ပုရိတ္သတ္မ်ားခင္ဗ်ား.... ေဆာင္းပါးရွင္ M.ထက္ေခါင္၏ အႏွစ္သာရရွိေသာ အခန္းဆက္ ေဆာင္ပါး တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။ အပုိင္း(၁)ကုိ ဒီေနရာတြင္

http://thawthikho.blogspot.com/2010/01/blog-post_1022.html

ဖတ္ရွဳႏုိင္ပါသည္။ ေကအိုင္စီသတင္းမွျပန္လည္ကူးယူေဖၚျပသည္။

M.ထက္ေခါင္

ဒုတိယသက္ေသ

ဒုတိယ တင္ျပလုိသည့္ အေထာက္အထားမွာ ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းမွ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့စြယ္စုံ က်မ္းကုိ စာေပဗိမာန္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဘာသာျပန္ စာေပအသင္းက ၁၉၄၉ခုႏွစ္တြင္ စတင္ျပဳစုခဲ့ၿပီး ၁၉၅၄ခုႏွစ္ အတြဲ(၁)မွ စ၍ ၁၉၇၆ခုႏွစ္ အတြဲ(၁၅)အထိ ျမန္မာအကၡရာစဥ္အတုိင္း ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ စာေပဗိမာန္သည္ ကမၻာ့ႏုိင္ငံအ မ်ားအျပားတြင္ ထုတ္ေ၀သည့္ စြယ္စုံက်မ္းမ်ားနည္းတူ မိမိတုိင္းျပည္ အပါအ၀င္ တကမၻာလုံးရွိ တုိးတက္တီထြင္ မႈမ်ား၊ သိပၸံပညာရပ္မ်ား၊ ကမၻာ့သမုိင္းႏွင့္ ႏုိင္ငံ့သမုိင္း၊ စုိက္ပ်ဳိးေရး၊ ေမြးျမဴေရး၊ ကူးသန္းသြားလာေရးႏွင့္ ယဥ္ ေက်းမႈ၊ စာေပ၊ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ၊ အႏုပညာ အရပ္ရပ္မွ ေက်ာ္ၾကားထင္ရွားသူမ်ား၊ ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အတၳဳပၸတၱိအက်ဥ္းမ်ား၊ ကမၻာ့ႏုိင္ငံမ်ား၊ ၿမိဳ႕ရြာမ်ား၊ သက္ရွိသတၱ၀ါမ်ား စသျဖင့္ ေကာင္းကင္၊ ေရ၊ ေျမ၊ စၾကာ၀ဠာ က႑အသီးသီး၊ ေဒသႏၱရ အရပ္ရပ္ရွိ သိစရာ မွတ္စရာ၊ ဗဟုသုတ အျဖာျဖာကုိ စုေဆာင္းလ်က္ စာေပဗိမာန္၏ ရုပ္ျပဗဟုသုတဘဏ္ ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းအျဖစ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။


စြယ္စုံက်မ္းမ်ားမွာ ၾကားဖူးသိဖူးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ပုိမုိသိရွိလာေစသလုိ၊ အနည္းငယ္မွ် မၾကားခဲ့ မသိခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိလည္း ေလ့လာသိရွိလာေစသည့္ ဗဟုသုတ ဟင္းေလးအုိးႀကီး မ်ားျဖစ္သည္။
၁၉၆၇ခုႏွစ္ ထုတ္ေ၀ေသာ ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းအတြဲ (၁၀) (ျမတ္-ယူး)တြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးအေၾကာင္းကုိ စာမ်က္ႏွာ ၃၃၇မွ ၃၅၃အထိ ေတြ႕ရွိရသည္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးႏွင့္ ပတ္သက္၍ မ်ဳိးႏြယ္စု၊ မ်ဳိးရုိးဗီဇ၊ ျမန္မာဟူေသာ အမည္ျဖစ္ေပၚလာပုံႏွင့္ အျခားမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားက ေခၚေ၀ၚပုံမ်ား၊ မိရမာ၊ မရမာ၊ ၿမံမာ၊ ျမန္မာ၊ ျမမၼာ စသျဖင့္ ေက်ာက္စာ၊ မင္စာတုိ႔တြင္ ေရးထုိးလာခဲ့ပုံမ်ားႏွင့္ ျမန္မာတုိ႔၏ စစ္ေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ သမုိင္းေၾကာင္း အေထြေထြကုိ အကုိးအကား အေထာက္အထားမ်ားျဖင့္ အေတာ္ကေလး ျပည့္စုံစြာ ေဖာ္ျပထားသည္။
ျမန္မာလူမ်ဳိးအေၾကာင္းကုိ သမုိင္းေၾကာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ ျပည့္စုံစြာ ေဖာ္ျပထားေသာ စြယ္စုံက်မ္းႀကီး၌ တုိင္း ျပည္ႏွင့္အ၀ွမ္း တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သုံးစြဲေခၚေ၀ၚေနၾကေသာ ဗမာဟူသည့္ ေ၀ါဟာရႏွင့္ ဗမာလူမ်ဳိးအေၾကာင္း လည္း အနည္းငယ္မွ်ပင္ျဖစ္ေစ ပါကုိ ပါရွိရမည္ဟု ယူဆကာ ရွာၾကည့္သည္။
ထုိမွ် ဖတ္စရာ မွတ္စရာ ဗဟုသုတအေထြေထြ စုံလင္ႂကြယ္၀ေသာ ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္း၌ အတြဲ (၅) (တူ-နိ) စာမ်က္ႏွာ ၄၄ မွ ၄၉တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိသည့္ တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံး အေၾကာင္းမွလြဲ၍ ‘‘ဗမာ”ဟူေသာ လူမ်ဳိးအ ေၾကာင္းကုိမူ ဗထက္ၿခိဳက္ အကၡရာပါေသာ အတြဲ (၇) (ပဥ္-ဗီး)ႏွင့္ အတြဲ (၈) (ဗီး-မေဟာ)တြင္သာမက ရွိရွိသမွ် အတြဲမ်ားအားလုံး ကုန္ေအာင္ ရွာၾကည့္ေသာ္လည္း တစြန္းတစမွ်ပင္ မေတြ႕ရွိရေခ်။ ကမၻာတြင္ ဗမာလူမ်ဳိးဟူ၍ မရွိ။ ျမန္မာလူမ်ဳိးဟူ၍သာရွိေၾကာင္း ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းက သက္ေသျပေနေလသည္။ ပုံ-(၃)
ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းမွ ျမန္မာလူမ်ဳိး
ျမန္မာ့ စြယ္စုံက်မ္း အတြဲ (၁၀)တြင္ ပါရွိသည့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးအေၾကာင္းတြင္ ေရွးျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔ ၀င္ ေရာက္လာပုံ၊ ျမန္မာအစု၀င္ လူမ်ဳိး အမ်ဳိးအႏြယ္မ်ား၊ ျပည္ေထာင္စု၏ အပသုိ႔ ေရာက္ေနေသာ ျမန္မာမ်ား၊ ေရွးဦးျမန္မာစကားေျပာသူမ်ား၊ ေရွးျမန္မာတုိ႔၏ စရုိက္သဘာ၀ ေယ်ဘုယ်လကၡဏာႏွင့္ ျမန္မာမ်ား ေရႊ႕ေျပာင္း ေရာက္ရွိလာၾကပုံ သမုိင္းေၾကာင္း အေထာက္အထားမ်ား၊ ခန္႔မွန္းသုံးသပ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ေဖာ္ျပထားသည္ကုိ ေတြ႕ရွိရသည္။
ျမန္မာအစတေကာင္းက ဆုိသည္မွာ ျမန္မာလူမ်ဳိး၏ အစကို ဆုိလုိျခင္းမဟုတ္ဘဲ ျမန္မာမင္းတုိ႔၏ အစ ကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ မဇၩိမေဒသ ကပၸိလ၀တ္မွ သက်သာကီ၀င္မင္း အဘိရာဇာမွ အစျပဳခဲ့ေသာ တေကာင္း မင္းဆက္၊ ၎မင္းဆက္၏ အႏြယ္တို႔က၊ ဓည၀တီႏွင့္ သေရေခတၱရာတုိ႔ကုိ တည္ခဲ့ၿပီးေနာက္၊ သေရေခတၱရာ အႏြယ္၀င္ ပ်ဥ္ျပားမင္းက ပုဂံကုိ ေအဒီ ၈၄၉ခုႏွစ္မွာ တည္ခဲ့ေၾကာင္း၊ တကယ့္ျမန္မာလူမ်ဳိး၏ အစသည္ တိဘက္ျပည္ အေရွ႕ေျမာက္ဖက္ ကန္စုနယ္၏ ေတာင္ပုိင္းေဒသမွ ျဖစ္ခဲ့ဟန္တူေၾကာင္း သမုိင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာဂ်ီအိတ္ခ်္လု(စ္)၏ အဆုိမ်ားကုိ ကုိးကား ေဖာ္ျပထားသည္။
ေရွးျမန္မာတုိ႔၏ အရည္အေသြးမ်ားတြင္ ေရွးျမန္မာတုိ႔သည္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမ်ဳိး၏ အေျခအေန တုိး တက္မႈတုိ႔ထက္ လြတ္လပ္ေရးကုိ ျမတ္ႏုိးၾကသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ တရုပ္တုိ႔၏ ဖိႏွိပ္မႈေၾကာင့္ မူရင္းေဒသ ကန္စုမွ ဖဲခြာေရွာင္တိမ္းလာၾကရာ ဆင္းရဲဒုကၡက်ပ္တည္းပင္ပမ္းမႈမ်ဳိးစုံကုိ အျခားေသာ တိဘက္-ျမန္မာ အႏြယ္၀င္မ်ား ထက္ ပုိမုိေတြ႕ႀကံဳခံစားခဲ့ရသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒုကၡဆင္းရဲမ်ားကုိ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံ၍ ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ၾကရာမွ ဆင္းရဲမႈတုိ႔ကုိ ခံယူႏုိင္ျခင္း၊ ဇြဲ၊ သတိၱႏွင့္ အမ်ဳိးအတြက္ ဂုဏ္ယူတတ္ျခင္း၊ လူမ်ဳိးစု ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဓေလ့တုိ႔ကုိ ထိန္းသိမ္း လုိျခင္း၊ စည္းလုံးညီညြတ္လုိျခင္း စသည့္ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ အရည္အေသြးမ်ားကုိ ခုိင္ခုိင္ၿမဲၿမဲ ရခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ထုိအရည္အေသြးမ်ားအျပင္ ယူနန္နယ္ အေနာက္ပုိင္း နန္ေက်ာ၀္ (နန္ေခ်ာင္) ေဒသတြင္ ေနခဲ့ရစဥ္က ကုိယ္တုိင္ပါ၀င္ဆင္ႏြဲရေသာ စစ္မ်ားႏွင့္ တုိက္ပြဲမ်ားမွ ရရွိခဲ့ေသာ အေတြ႕အႀကဳံတုိ႔ေၾကာင့္ စစ္ဆင္စစ္ထုိးအ တတ္ႏွင့္ တုိက္ရည္ခုိက္ရည္တုိ႔မွာ ပုိမုိတုိးတက္ေကာင္းမြန္ခဲ့မည္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ နန္ေက်ာ၀္ေဒသတြင္ ေနစဥ္ က ၎လူမ်ဳိးတုိ႔အား မန္၊ မန္ေက်ာ၀္၊ ၀မ္က်ဳ၊ ၀မ္ဖုိင္ယု၊ ဖူ စေသာ အမည္မ်ားျဖင့္ တရုတ္တုိ႔က ေခၚေ၀ၚခဲ့ ေၾကာင္း၊ စစ္ထုိးေကာင္းသူမ်ား၊ ျမင္းသည္ေက်ာ္မ်ား၊ ခြန္အားႀကီးသူမ်ား၊ သတိၱေကာင္းသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပ ထားသည္။
စြယ္စုံက်မ္းမွ ျမန္မာအေၾကာင္းတြင္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာတုိ႔၏ ရုိးရာဓေလ့ထုံးတမ္းစဥ္လာမ်ား၊ ပြဲလမ္းသဘင္ ဆင္ယင္က်င္းပမႈမ်ား၊ ဘာသာေရး ယုံၾကည္ကုိးကြယ္မႈမ်ား စသည္တုိ႔ မပါရွိပဲ စစ္ေရးႏွင့္ ပတ္ သက္၍သာ စစ္ထုိးေကာင္းသူမ်ား၊ သန္စြမ္းသူမ်ား၊ နည္းပရိယာယ္ကြၽမ္းက်င္သူမ်ား စသျဖင့္ စစ္ေရးကုိ အဓိက ထား၍ ဂုဏ္ယူစြာ ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္ကုိ ေတြ႕ရွိရသည္။
စစ္ေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဖာ္ျပရာတြင္လည္း လက္ဦးမဆြ ေရာက္ရွိအေျခခ်ေနထုိင္ၾကသည့္ ပ်ဴ၊ မြန္၊ ကရင္၊ ပေလာင္၊ ခ်င္း စေသာ တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ နယ္ေျမမ်ားသုိ႔ က်ဴးေက်ာ္စစ္ျပဳ၊ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ နယ္ခ်ဲ႕မႈမ်ား။ ယုိးဒယားႏွင့္ အာသံ မဏိပူရအထိ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ႏုိင္ခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ တရုတ္တပ္မ်ားကုိပင္ အႏုိင္တုိက္ႏုိင္ခဲ့ေၾကာင္းမ်ားလည္း အက်ဥ္းမွ် ေဖာ္ျပထားသည္။ တရုတ္တပ္ႀကီးကုိ ရင္မဆုိင္၀ံ့ဘဲ အရႈံးေပးၿပီး ေျပးရသည့္ တရုတ္ေျပးမင္းဟူ၍ ရွိခဲ့သည့္ ရာဇ၀င္ေၾကာင္းကုိေတာ့ တစြန္းတစမွ် မေဖာ္ျပ။
မည္သုိ႔ပင္ ရႈံးနိမ့္ခဲ့ဘူးေသာ္လည္း စစ္ေရးအေတြ႕အႀကဳံမ်ားသူမ်ားျဖစ္၍ ႏုိင္ပြဲေတြမ်ားလာခဲ့သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ႏုိင္ပြဲေတြမွာ စစ္ဆင္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနသူမ်ားအေနျဖင့္ အသင့္ျဖစ္မေနေသးသူမ်ား၊ အကာအကြယ္မ ရွိ လက္နက္ကိရိယာ မစုံလင္သူမ်ား၊ ကုိယ့္အစုကေလးႏွင့္ကုိယ္ တကြဲတျပား သီးျခားစီ ေအးခ်မ္းစြာ ေနထုိင္ေန သူမ်ားကုိ အင္အားသုံး၍လည္းေကာင္း၊ ေရွာင္တခင္ ၀င္ေရာက္တုိက္ခုိက္၍လည္းေကာင္း ရရွိခဲ့သည့္ ႏုိင္ပြဲေတြ က အမ်ားစုျဖစ္သည္။ အႏုိင္ရပါမ်ားေသာအခါ မည္သူမဆုိပင္ မိမိတို႔ကိုယ္ မိမိတုိ႔ အထင္ႀကီးလာၾက၊ အျခားသူ မ်ားကုိ စီးပုိးေစာ္ကားခ်င္လာၾက၊ ငါတေကာ ေကာခ်င္လာၾကသည္။ အျခားလူေတြသည္ ငါတုိ႔လုပ္သမွ်ခံရမည့္ သူေတြဟု သေဘာထားလ်က္၊ လူမႈကိစၥအ၀၀အေပၚ ခ်ယ္လွယ္ခ်င္လာၾကသည္။ မိမိ အႏုိင္ရႏုိင္ေသာ သူတုိ႔ အား မၿပိဳင္မီကပင္ မိမိႏွင့္ တန္းတူညီမွ် သေဘာထားလုိစိတ္ မရွိ။ ဆုိင္ၿပိဳင္ အႏုိင္ရလုိက္သူမ်ားအေပၚတြင္လည္း ေထာက္ထားညာတာလုိစိတ္ မရွိ။ တဦးခ်င္းစီ၏ ရပုိင္ခြင့္ အခြင့္အေရးကုိ ေပးလုိစိတ္မ်ားမရွိ ျဖစ္လာကာ ထုိမွတ ဆင့္ အႏုိင့္အထက္ ဖိႏွိပ္ပိတ္ပင္ ကြၽန္ျပဳလုိစိတ္မ်ား ေပၚေပါက္လာတတ္ၾကေလသည္။
တုိင္းရင္းသားႏွင့္ ျမန္မာ
ဗမာလူမ်ဳိးကုိ စြယ္စုံက်မ္းထဲ၌ အဘယ့္ေၾကာင့္ မထည့္သြင္းရသနည္း။ ဗမာလူမ်ဳိးဟူသည္မွာ တကယ္မ ရွိခဲ့၍ ျဖစ္သည္။
ပထမ အဂၤလိပ္-ျမန္မာစစ္၊ ဒုတိယ အဂၤလိပ္-ျမန္မာစစ္မ်ား ေႏွာင္းပုိင္း၊ ၿဗိတိသွ်တုိ႔၏ အေခၚအေ၀ၚ “ဘားမား”ကုိ မွွီး၍ မိမိတုိ႔ကုိယ္မိမိတုိ႔ ေခၚေ၀ၚသည့္ “ဘမာ”ဆုိသည္မွာလည္း စြယ္စုံက်မ္းထဲတြင္ မရွိ။ ႏႈတ္အ ေခၚအေ၀ၚအားျဖင့္သာ ရွိေနေသာ ဘမာ စာလုံးကုိ ဘကုန္းျဖင့္ မေပါင္းဘဲ အသံထြက္ ပုိမုိမာေက်ာ၍ ဖဦးထုပ္ သံႏွင့္ အေရာေရာအထြးေထြး ျဖစ္စရာလည္း မလိုေသာ ဗထက္ၿခိဳက္ျဖင့္ “ဗမာ”ဟု ေရးသားေခၚေ၀ၚခဲ့ျခင္းမွာ တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံး၏ တီထြင္မႈသာ ျဖစ္ေလသည္။ တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံးသည္ ျမန္မာႏွင့္ ျမန္မာမဟုတ္ေသာ တုိင္းရင္းသားအားလုံးကုိ သိမ္းက်ဳံးေပါင္းရုံး ေခၚဆုိသည့္ အမည္အျဖစ္ မည္သည့္အခါကမွ် မရွိခဲ့ေသာ “ဗမာ ျပည္” “ဗမာလူမ်ဳိး”ဟူေသာ အသုံးအႏႈန္းကုိ တီထြင္သုံးႏႈန္း အသိအမွတ္ျပဳေစခဲ့သည္။
ဤႏုိင္ငံသည္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတဦးတည္း ေနသည့္ႏုိင္ငံမဟုတ္။ ျမန္မာမ်ား ဤႏုိင္ငံသုိ႔ မေရာက္မီ ႏွစ္ကာ လၾကာရွည္စြာကပင္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအခ်ဳိ႕ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ၊ အင္အားႀကီးသူမ်ား၏ ထိပါးေႏွာက္မႈ အႏၱရာယ္ကင္းေ၀း ၿငိမ္းေအးရာ ရွာေဖြေရႊ႕ေျပာင္းေရာက္ရွိ ေနထုိင္လာခဲ့ၾကသည္။ မူလေဒသခံမ်ားဟု ဆုိႏုိင္သည္။ ထီးက်ဳိးစည္ေပါက္ သူ႕ကြၽန္ဘ၀သုိ႔ ေရာက္ခဲ့ရေသာ ႏုိင္ငံအား လြတ္ေျမာက္ရန္ ေတာ္လွန္ တုိက္ခုိက္ခဲ့ရာတြင္လည္း တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ အခန္းက႑မွာ အေတာ္ပင္ အေရးပါအရာေရာက္သည္။ မိမိတုိ႔ ထက္ လက္နက္အင္အားသာလြန္သည့္ နယ္ခ်ဲ႕ကုိ အရႈံးမေပး အညံ့မခံဘဲ တုိက္ခုိက္ခဲ့ေသာ တုိင္းရင္းသားမ်ား အေၾကာင္း ႏုိင္ငံ့သမုိင္းမွာ ရွိခဲ့သည္။
၀န္းသုိေစာ္ဘြား၊ စကားေစာ္ဘြား၊ ရွမ္းျပည္မွ လင္းပင္မင္းသား၊ က်ဳိင္းတုံ၊ မုိးနဲ၊ ေမာက္မယ္ ရပ္ေစာက္၊ မုိင္းပြန္တုိ႔မွ ေစာ္ဘြားမ်ား၊ ကယား ေစာလေပါ၊ ခ်င္းေတာင္ ဗုိလ္ဆြန္ပက္၊ ကခ်င္ ဖုန္ကန္ဒူး၀ါး၊ ဆမားဒူး၀ါး၊ လြယ္ဆုိင္ဒူး၀ါး၊ ဆဒုံးဒူး၀ါး၊ ၀နယ္မွ ေစာမဟာ၊ ေနာ္ခမ္းဦး၊ ဓႏုျဖဴနယ္သား ဗုိလ္ျမတ္ထြန္းႏွင့္ မန္းလုံး၊ ရခုိင္ ဗုိလ္ေဇာ္ဂ်ီ၊ ဗုိလ္မ်က္ကန္း၊ ပအုိ၀္းအမ်ဳိးသား မရမ္းေခ်ာင္းဘုန္းႀကီးႏွင့္ ဗုိလ္ခန္႔ ဦးစီးသည့္ မြန္အမ်ဳိးသား ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ား စသျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္ သူ႕ကြၽန္မခံ ျပန္လည္ေတာ္လွန္တုိက္ခုိက္ခဲ့ၾကေသာ တုိင္း ရင္းသားမ်ား၏ အခန္းက႑ကုိ အသိအမွတ္မျပဳဘဲ ေန၍ မရ။ ဂ်ပန္ကုိ ေတာ္လွန္ရာတြင္လည္း တုိင္းရင္းသား တုိ႔၏ ႀကိဳးပမ္းမႈကုိ လ်စ္လ်ဴရႈ၍ မရ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရး ေတာင္းဆုိရာတြင္ တုိင္းရင္းသားေတြမပါဘဲ အလုပ္ျဖစ္မည္မဟုတ္။ ၿဗိတိသွ်က ျပည္နယ္ႏွင့္ ျပည္မကုိ တသီးတျခားစီ ခြဲထုတ္ခ်င္သည္။ တုိင္းရင္းသားေတြမပါဘဲ ေပးမည့္လြတ္လပ္ ေရးမွာ ျမန္မာတုိ႔အတြက္ အက်ဳိးရွိႏုိင္မည့္ လြတ္လပ္ေရးမဟုတ္။ ျပည္မႏွင့္ ေပါင္းစည္းရန္အတြက္ တုိင္းရင္း သားတုိ႔၏ သေဘာဆႏၵကုိ ရယူဖုိ႔လုိသည္။ အထူသျဖင့္ ေတာင္တန္းေဒသ တုိင္းရင္းသားေတြကုိ စည္းရုံးဖုိ႔ လုိ သည္။ တုိင္းရင္းသားေတြကုိ စည္းရုံးရန္မွာ ၎တုိ႔အေပၚ သေဘာထား ေစတနာမွန္ဖုိ႔ လုိသည္။ ၎တုိ႔၏ အခြင့္ အေရးေတြကုိ သိနားလည္ရမည္။ ၎တုိ႔ကုိ ေနရာေပးရမည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေတာင္တန္းေဒသ တုိင္းရင္းသားမ်ား၏ ယုံၾကည္မႈကုိ ရယူႏုိင္ခဲ့၏။
ျမန္မာလူမ်ဳိးႏွင့္ တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ သမုိင္းေၾကာင္းကုိ သိထားနားလည္ၾကေသာ ေခတ္ပညာတတ္မ်ား သည္လည္း ထုိအခ်ိန္တြင္ တုိင္းရင္းသားတုိ႔အေနျဖင့္ ဘမာလည္းျမန္မာ၊ ျမန္မာလည္းဘမာဟု နားလည္မႈလြဲစြာ သိျမင္ထားၾကသည္ကုိ ေခ်ဖ်က္ရွင္းလင္းၿပီး တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံး၏ ရပ္တည္ခ်က္ႏွင့္ “တုိ႔ဗမာ”ဟူေသာ ေ၀ါဟာ ရအေပၚ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ေဆာင္မႈမ်ားအားျဖင့္ ဗမာႏွင့္ ျမန္မာ အသုံးအႏႈန္းကုိ ကြဲကြဲျပားျပား သေဘာေပါက္ေစခဲ့ ေလသည္။
“မဟာ” ျပႆနာ
တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ေနသည့္အခ်ိန္က တုိင္းရင္းသားအားလုံးကုိ ကုိယ္စားျပဳ သည့္ အေခၚအ၀ၚအျဖစ္ “ဗမာျပည္” “ဗမာလူမ်ဳိး”ဟု ေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကေသာ္လည္း တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရသည့္အ ခါမွာေတာ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးအပါအ၀င္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား ေနထုိင္ေနၾကသည့္ႏုိင္ငံကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံဟူ၍ မွည့္ေခၚ လုိက္ျခင္းမွာ သခင္ဘေသာင္း စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းတုိ႔ ပါ၀င္ ေသာ တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံးက ခ်မွတ္ထားခဲ့သည့္မူကုိ ေျပာင္ေျပာင္ႀကီး ေဖာက္ဖ်က္က်ဴးလြန္လုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ တုိင္းရင္းသားတုိ႔ အေရးကိစၥအေပၚ နားလည္ေထာက္ထားတတ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား လုပ္ႀကံခံခဲ့ရၿပီးျဖစ္၍ တုိင္းရင္းသားတုိ႔အေရးအတြက္ က်န္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကုိ ဂရုစုိက္စရာ မလုိဟု ဖဆပလတြင္းမွ မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒီမ်ားက မွတ္ယူခဲ့ၾကသည္။ ထုိသူတုိ႔မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ မည္ သည့္အခါကမွ် မတည့္ခဲ့ေသာ စားဖားႀကီးမ်ား၊ ကုိယ္က်ဳိးရွာသူမ်ား၊ ၀ိသမေလာဘသမားမ်ား၊ ဒီမုိကေရစီ အေရ ၿခံဳႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားျဖစ္သည္။
ျမန္မာလူမ်ဳိးဟူသည္မွာ သမုိင္းေၾကာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ ရွိေနခဲ့ၿပီး ျဖစ္၏။ ဗမာလူမ်ဳိးဆုိသည္ကေတာ့ မရွိ။ ဤႏုိင္ငံ၌ ျမန္မာလူမ်ဳိးဟူ၍ ရွိေနသည္ကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံဟူ၍ အမည္မွည့္လုိက္ျခင္းမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔၏ ႏုိင္ငံဟု ဆုိလုိရာေရာက္ၿပီး။ ေရွးယခင္ကတည္းကပင္ ေရာက္ရွိေနထုိင္ေနခဲ့ၾကေသာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ား၏ သေဘာထားကုိ ဂရုမစုိက္ဘဲ ႏုိင္ငံအေပၚ လက္၀ါးႀကီးအုပ္လုိက္သည့္ အျပဳအမူပင္ျဖစ္သည္။
မလိမ့္တပတ္လုပ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဇြတ္အတင္းအဓမၼ ေမာင္ပုိင္စီး၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မည္ သည့္နည္းႏွင့္မဆို ဤႏုိ္င္ငံကုိ အရယူၿပီး တုိင္းရင္းသားတုိ႔အား ၎တုိ႔၏ လက္ေအာက္ခံမ်ားအျဖစ္ စီးပုိးေစာ္ ကား ကြၽန္ျပဳလုိၾကသည့္ မဟာျမန္မာ၀ါဒီေတြလည္း အထင္အရွားရွိေနသည္။
အျမင္တုိသူမ်ား၊ အသိဥာဏ္နည္းပါးသူမ်ား အာဏာရလာသည့္အခါ ျဖစ္တတ္ၾကသည့္ သဘာ၀အ တုိင္း ငါ့လူမ်ဳိးက ပုိေတာ္၊ ငါ့လူမ်ဳိးက ပုိတက္၊ တျခားလူမ်ဳိးေတြမွာ ငါတုိ႔ေလာက္ အရည္အခ်င္းမရွိ၊ ယဥ္ေက်းမႈမ ရွိ၊ ပညာမရွိ၊ ၎တုိ႔ကုိ ငါတုိ႔က ဦးေဆာင္ရမည္။ လမ္းညြန္ၾကပ္မတ္ ခ်ဳပ္ကုိင္ရမည္ဆုိသည့္ သေဘာထားေတြ ေပၚေပါက္လာသည္။ ထုိသေဘာထားမ်ားသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထုိင္ေရး ဆုိသည့္သေဘာထားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သည္။ ထုိသေဘာထားမ်ားျဖင့္ လူမ်ဳိးစုတုိ႔အေပၚ ဖိႏွိပ္၊ အုပ္စီးထားလုိမႈ၊ အင္အားသုံး အ ၾကမ္းဖက္ အႏုိင္က်င့္လုိမႈ၊ က်ဴးေက်ာ္ေစာ္ကားမႈမ်ားကုိ တဘက္က ကာကြယ္တြန္းလွန္တုံ႔ျပန္သည့္အခါမွာေတာ့ အဆုံးမသတ္ႏုိင္ေသာ ေဒါသ၊ မာန၊ အာဃာတမ်ားျဖင့္ အမုန္းသံသရာ လည္ၾကရေလသည္။
တုိင္းရင္းသားမ်ားမွာ ကမၻာက အသိအမွတ္ျပဳထားေသာ လူတဦးခ်င္းစီ၏ ေမြးရာပါ ရပုိ္င္ခြင့္မ်ား ဆုံးရႈံး ခဲ့ၾကရသည္။ တုိင္းရင္းသားမ်ားသာမက ထုိအာဏာရူးတုိ႔၏ လက္ေအာက္ခံ ျပည္သူလူထုတရပ္လုံးမွာလည္း လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေရးသားခြင့္၊ အသင္းအပင္း ဖြဲ႕စည္းခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ စုေ၀းေဟာေျပာခြင့္စသည့္ အေျခ ခံလူ႕အခြင့္အေရးမ်ား မရရွိေတာ့ဘဲ ၎တုိ႔၏ ကန္႔သတ္ပိတ္ပင္မႈမ်ားေအာက္တြင္ ႏွစ္ကာလၾကာရွည္စြာ ေန ထုိင္ခဲ့ၾကရ၏။
မဟာ၀ါဒီႏွင့္ တုိင္းရင္းသားမ်ား
၁၉၉၆ခုႏွစ္က လြတ္လပ္ေသာ ကရင့္သမုိင္း သုေတသနဌာနမွေန၍ “လြတ္ေျမာက္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ ေဆာက္မႈ လမ္းေၾကာင္းေပၚ၌”ဆုိေသာ စာအုပ္ငယ္တအုပ္ကုိ တည္းျဖတ္ထုတ္ေ၀ဘူးခဲ့သည္။ ထုိစာအုပ္ နိဂုံး ပုိင္းတြင္ မ်က္ကန္းမ်ဳိးခ်စ္ မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒီ (Chauvinist) မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ က်ေနာ္ အနည္းငယ္မွ် ေရးသား ေဖာ္ျပခဲ့၏။ မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒီတုိ႔မွာ အမ်ဳိးသားတရပ္လုံးႏွင့္ မဆုိင္။ အမ်ဳိးသားတရပ္အတြင္း လူတစုႏွင့္သာ သက္ဆုိင္ေၾကာင္းႏွင့္ ထုိလက္တဆုပ္စာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ သာမန္လူမ်ားဆုိလွ်င္ လူအမ်ားစုအတြက္ မည္သုိ႔မွ် မေထာင္းတာေသာ္လည္း၊ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူ အာဏာရပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ပါက အျခားအမ်ဳိးသားမ်ား အပါအ ၀င္ လူအမ်ားအျပားပင္ ဒုကၡေရာက္ၾကရေၾကာင္း၊ ထုိ႔အျပင္လည္း ထုိမဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒီတုိ႔သည္ တကယ္တမ္း အားျဖင့္ စစ္မွန္ေသာ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီ မ်ဳိးခ်စ္ (Patriot)မ်ား မဟုတ္ၾက။ ၎တုိ႔သည္ အျခားအမ်ဳိးသားမ်ားကုိ စီးပုိးေစာ္ကား ဖိႏွိပ္ခ်ယ္လွယ္၊ ေသြးေႏွာမ်ဳိးေဖ်ာက္ သုတ္သင္မႈမ်ား လုပ္ရုံသာမက၊ ကုိယ္ေရးႀကဳံလာပါက မိမိ အမ်ဳိးသားအခ်င္းခ်င္းအေပၚတြင္ပါ ေထာက္ထားငဲ့ကြက္မႈ၊ လိုက္ေလ်ာမႈမ်ား မရွိဘဲ မိမိအုိးအိမ္ စည္းစိမ္မပ်က္ စီးေစေရးအတြက္ မညွာမတာ ဖိႏွိပ္ေခ်မႈန္းတတ္သူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပခဲ့သည္။
တကယ္ေတာ့ ဒီမုိကေရစီေရး ေဆာင္ရြက္မည္ဆုိသည့္ သူမ်ားထဲတြင္ပင္ မဟာ၀ါဒီေတြ ရွိေနသည္။ အႏွစ္ႏွစ္အလလ အရုိးစြဲေနခဲ့ေသာ ဖိႏွိပ္အႏုိင္က်င့္ ဗုိလ္က်လုိသည့္ သေဘာထား အမူအက်င့္မ်ား ျပည္တြင္းက ပင္ ကပ္ပါလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုတို႔အေပၚ အုပ္စီးလုိသည့္ သေဘာထားရွိသူမ်ား ဒီမုိကရက္ တစ္ပါတီမ်ား၌ တြင္က်ယ္ေနသလုိ၊ တုိင္းရင္းသားေတြထဲမွာလည္း လူမ်ဳိးေရးအျမင္ က်ဥ္းေျမာင္းစြာျဖင့္ ၀ါးလုံး ေခါင္းထဲ လသာေနသူမ်ား အမ်ားအျပားရွိေနသည္။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
M.ထက္ေခါင္

အမ်ဳိးသားေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရး၊ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ရန္သူ

ေဆာင္းပါး - M.ထက္ေခါင္

နိဒါန္း

ေသာသီခိုဘေလာ့ဂ္တြင္ လြတ္လပ္ေသာ မြန္သတင္းေအဂ်င္စီမွ တဆင့္ကူးယူေဖာ္ျပထားေသာ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို ေတြ႔ရွိရ သည္။ ေရးသူမွာ ပန္းခ်ီပန္းပု၊ ယမေဓာ ေအာင္စိန္ ျဖစ္၏။ “ျမန္မာ-ဗမာ အသံုးအႏႈန္းမ်ားကို စာေပအျမင္ျဖင့္ သံုးသပ္ၿပီး နအဖ ၏ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ကို ပံုေဖာ္ၾကည့္ျခင္း”ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ထားေသာ္လည္း ထိုအသံုးအႏႈန္းႏွစ္ခုႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ပီျပင္ျပတ္သား ေသာ သေဘာထားအျမင္ႏွင့္ သံုးသပ္ေ၀ဖန္ခ်က္ တခုတေလမွ် မရွိ။ စာေပအျမင္ျဖင့္ သံုးသပ္ျခင္းဆိုသည့္တိုင္ ထိုကိစၥအေပၚ မည္သည့္စာေပအျမင္မွ် က်နပီျပင္စြာ ေဖာ္ထုတ္ရွင္းလင္းႏုိင္ျခင္းလည္း မရွိ။ ခပ္၀ါး၀ါး ေရးသားလိုက္ေသာ ေဆာင္းပါးတပုဒ္သာ ျဖစ္သည္။
ေဆာင္းပါး ပထမပိုဒ္မွာပင္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ကစၿပီး ဗမာဆိုေသာ အသံုးအႏႈန္း တြင္က်ယ္လာခဲ့ရာက လြတ္လပ္ေရးရသည့္အ ခါ ျပည္ေထာင္စုႀကီးကို ျပည္ေထာင္စု ဗမာႏိုင္ငံ မေခၚပဲ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံဟု ဘာ့ေၾကာင့္ေခၚလိုက္မွန္း မသိရေၾကာင္း သူ ကိုယ္တိုင္ သေဘာမေပါက္သည့္ကိစၥကို ၀န္ခံေျပာဆိုကာ ထိုကိစၥေနာက္ကြယ္တြင္ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္တခု ရွိေနေၾကာင္းႏွင့္ ထိုလွ်ဳိ႕ ၀ွက္ခ်က္ကို မည္သူက ေဖာ္ထုတ္ေပးမလဲဟု မပီမသ အကူအညီေတာင္းလိုက္သည္။ ထိုကိစၥကို ရွင္းႏိုင္သူမွာ ၂၁ရာစု၏ သူရဲ ေကာင္းျဖစ္ရံုတြင္မက၊ လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ကယ္တင္ရွင္ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟုလည္း တရားလြန္ ဆိုလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ထို ကိစၥ၏ေနာက္ကြယ္၌ရွိေသာ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ကို ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ေရး သဲလြန္စကို ေျပာျပန္သည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ စစ္အုပ္စု ေရးဆြဲ ထားသည့္ အေျခခံဥပေဒကို ထိုကိစၥ၏ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ႀကီးအျဖစ္ မ၀ံ့မရဲ လံုးခ်လိုက္ၿပီး ဗမာႏွင့္ ျမန္မာဟူေသာ အသံုးအႏႈန္း ႏွစ္မ်ဳိး ၏ မူလဇာတ္ျမစ္ အရင္းခံ ျပႆနာကို ရွာမေနေတာ့ပဲ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဥပေဒကို အသက္သြင္းႏိုင္ေရး နယ္စပ္ေဒသေတြ ကို စည္းရံုးလ်က္ ဖက္ဒ ရယ္အစိုးရႏွင့္ ဖက္ဒရယ္တပ္မေတာ္တခု ထူေထာင္ကာ စစ္အုပ္စုအား ဘက္ေပါင္းစံုမွ ထိုးစစ္ဆင္ဖို႔ရန္ တိုက္တြန္းထားသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔ဦးတည္ခ်က္က စစ္အုပ္စုကိုယ္တိုင္ ေျပာလာမည့္ သုံးပြင့္ဆိုင္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရး ျဖစ္ေန သည္။

စစ္အုပ္စုကို တိုက္ခိုက္ၿပီဆိုကတည္းက မထိတထိ လုပ္၍မရ။ အေတြးအေခၚ မျပတ္သား၍လည္း မရ။ အဖန္ဖန္ အခါခါ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ ရၿပီးျဖစ္သည့္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားအရ စစ္အုပ္စုႏွင့္ ေဆြးေႏြးညွိႏိႈင္းစရာလည္း အေၾကာင္းမရွိ။ ဘက္ေပါင္းစံုမွ ထိုးစစ္ဆင္ၿပီ ဆို သည္ႏွင့္ လူထုႀကီး၏ အားႏွင့္ လူထုဘက္သား တပ္မေတာ္သားေကာင္းမ်ား၏ အားကိုပါ ရရွိလာမည္ျဖစ္ရာ စစ္အုပ္စုပ်က္သုဥ္း ေရးသည္သာ စစ္မွန္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ စစ္မွန္ေသာ ျပည္နယ္ေပါင္းစု ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ေရးအတြက္ အဆင့္တဆင့္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ယမေဓာေအာင္စိန္က ဗမာႏွင့္ ျမန္မာကိစၥ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ကို မည္သူက ေဖာ္ထုတ္ေပးမလဲဟု မပီမသ အကူအညီေတာင္းသည္ပင္ ျဖစ္ေစ၊ ထိုအသံုးအႏႈန္းႏွစ္မ်ဳိး၏ အရင္းခံျပႆနာကို ရွာမေနပါႏွင့္ေတာ့။ ျပန္လည္ပိတ္ပင္သည္ပင္ျဖစ္ေစ၊ က်ေနာ့္အေနျဖင့္ ဤ ကိစၥကို မျဖစ္မေန ေဖာ္ထုတ္ရွင္းလင္းရေပေတာ့မည္။
လြန္ေလၿပီးေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက သေဘာေပါက္ သိျမင္ထားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည့္ ဗမာႏွင့္ ျမန္မာဟူေသာ ေ၀ါဟာရ အသံုး အႏႈန္းမ်ား၏ ကြဲျပားျခားနားမႈကို အမ်ားျပည္သူတို႔အား ရွင္းလင္းေျပာျပရန္မွာ က်ေနာ့္အတြက္ အပမ္းႀကီးသည့္ ကိစၥမဟုတ္။ အသိမဲ့မႈ အေမွာင္တိုက္အတြင္း မလိမ့္တပတ္ သြတ္သြင္းခံရကာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အဓမၼ ဖိႏွိပ္ပိတ္ပင္မႈမ်ားကို ႀကံဳေနရသည့္ ဗမာ ႏုိင္ငံ လူထုႀကီးတရပ္လံုးအား ဤကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရွင္းျပဖို႔ကို သမိုင္းေပးတာ၀န္တရပ္အျဖစ္ က်ေနာ္ ခံယူထားသည္။
ဤကိစၥကို ရွင္းလင္းၿပီး ျပည္သူလူထု တကယ္တမ္း လိုက္ပါေလွ်ာက္လွမ္းၾကရမည့္ လမ္းေၾကာင္းမွန္ကို ျပသလိုက္ရံုမွ်ျဖင့္ က်ေနာ့္အား ဧရာမ ၂၁ရာစု သူရဲေကာင္းအျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဗမာတျပည္လံုး၏ အာဂ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးအျဖစ္ေသာ္လည္း ေကာင္း ေျမွာက္ပင့္ကင္ပြန္းတပ္စရာ မလို။ ႏွစ္ကာလ ၾကာရွည္စြာ မရွင္းမလင္းျဖစ္ခဲ့သည့္ ဤကိစၥကို ရွင္းလင္းရန္ အစေဖာ္ေပး လိုက္သည့္အတြက္မူ ယမေဓာေအာင္စိန္အား ေက်းဇူးတင္ရမည္ ျဖစ္၏။
ယမေဓာေအာင္စိန္က ျမန္မာအသံုးအႏႈန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ သေဘာထား မတူညီေသာ အစုအဖြဲ႕သံုးဖြဲ႕ကို ေဖာ္ျပသြားေသးသည္။ အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ လုပ္တဲ့အဖြဲ႕၊ လူ႔အခြင့္အေရးအတြက္ တိုက္တဲ့အဖြဲ႕၊ လူမ်ဳိးတန္းတူေရးအတြက္ တိုက္တဲ့အဖြဲ႕။ နအဖ စစ္အုပ္စုက ျမန္မာဟု သံုးသည္။ ဒုတိယအုပ္စုကမူ ဗမာ အသံုးအႏႈန္းကို ႏွစ္သက္၏။ တိုင္းရင္းသားအစုအဖြဲ႕ကေတာ့ သူတို႔ႏွင့္မ ဆိုင္သလို လ်စ္လ်ဴရႈေန၏ ဟု ယမေဓာေအာင္စိန္က ဆိုထားသည္။ မွား၏။ ဗမာျပည္ဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းကို သံုးၾကသူေတြရွိ သလို၊ ႏုိင္ငံေကာ လူမ်ဳိးကိုပါ ျမန္မာဟုသာ သံုးေနၾကေသာ ဒီမိုကေရစီသမားေတြ မ်ားစြာ ရွိ၏။ တိုင္းရင္းသားေတြထဲမွာလည္း ျမန္မာ အသံုးအႏႈန္းအေပၚ မႀကိဳက္မႏွစ္သက္သူေတြရွိသလို သေဘာမေပါက္စြာ သံုးစြဲေနၾကသူေတြလည္း ရွိေန၏။
လက္ရွိအေျခအေန၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားသူမ်ားထဲတြင္ တိုင္းရင္းသားတို႕၏ အေရးကိစၥကို မွန္ကန္စြာ နားလည္သိ ျမင္လာၾကသူေတြ ရွိသလို မသိေယာင္ေဆာင္ကာ ဇြတ္မွိတ္ၿပီး အမွားကို အမွန္ လုပ္ေနၾကေသာ ကိုယ္က်ဳိးၾကည့္သူေတြလည္း ရွိ ၏။ တိုင္းရင္းသားေတြထဲမွာလည္း မိမိတို႕အေရးကို မွန္ကန္စြာ သေဘာေပါက္ၾကသူေတြ ရွိသကဲ့သို႕ ဒီမိုကေရစီ အေရၿခံဳသမားအ ခ်ဳိ႕လို ကိုယ္က်ဳိးငဲ့သူေတြ၊ ၀ါးလံုးေခါင္းထဲ လသာကာ ငါတေကာေကာခ်င္သူေတြ အေတာ္ကေလး ရွိ၏။ ထိုသူမ်ား သေဘာ ေပါက္သိျမင္လာေစရန္ ရွင္းလင္းတင္ျပရမည့္ ကိစၥမွာ က်ေနာ့္အတြက္ အပမ္းမႀကီးဟု ဆိုေသာ္လည္း ခပ္ေပါ့ေပါ့ကိစၥေတာ့ မ ဟုတ္။ ဤကိစၥႏွင့္ တဆက္တည္းမွာပင္ စကားဟဟ မေျပာရဲခဲ့ၾကေသာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကိစၥ၊ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ကိုယ္ ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ကိစၥ၊ တမင္ပင္ ေ၀ေတ၀ါးတား လံုးတုတ္ခံေနရသည့္ အၾကြင္းအက်န္ အာဏာကိစၥတို႕လည္း ပါရွိလာမည္ ျဖစ္သည္။
ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္မွစ၍ မပီမျပင္ ျဖစ္လာခဲ့ေသာ ဤကိစၥမွာ ဗိုလ္ေန၀င္း ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္၊ မဆလေခတ္မ်ားမွ သည္ န၀တ-နအဖ ေခတ္သို႕တိုင္ ႏွစ္ကာလၾကာရွည္စြာ အမွန္ကို အမွား၊ အမွားကို အမွန္လုပ္ကာ လိမ္ညာလွည့္ဖ်ား ဖံုးဖိပိတ္ပင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္မႈမ်ား၊ ဆက္လက္ မႈိင္းတိုက္၀ါဒျဖန္႕မႈမ်ားျဖင့္ အေတာ္ႀကီး က်ယ္ျပန္႕စြာ ေနရာယူလာခဲ့ၿပီျဖစ္ရာ ဤသို႔ လူထုတရပ္ လံုးသာမက ကမၻာကိုပါ မိုးခါးေရေသာက္ခိုင္းမႈအား ေခ်ဖ်က္ေဆးေၾကာသင့္ၿပီဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ ဤအခန္းဆက္ ေဆာင္းပါး ကို လအနည္းငယ္မွ် ေရးသားေဖာ္ျပရေတာ့မည္ ျဖစ္ေလသည္။
စာသြားစာလာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ယမေဓာေအာင္စိန္သည္ ဗမာ-ျမန္မာ ကိစၥႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ပတ္သက္ေနေသာ ျပႆနာမ်ား အေပၚ အတန္အသင့္ သိထားသူျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရသည္။ သို႔ရာတြင္ ပီျပင္ရွင္းလင္းစြာ နားလည္သေဘာေပါက္မႈေတာ့ မရွိ ေသး။ ထို႕ေၾကာင့္ ဤေဆာင္းပါးတြင္ ယမေဓာေအာင္စိန္ အစေဖာ္ေပးခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ သူ၏ အေတြးအျမင္တခ်ဳိ႕ အေပၚ တည့္မတ္ရွင္းလင္းခ်က္မ်ားကိုပါ အလ်ဥ္းသင့္သလို ေဖာ္ျပသြားမည္ ျဖစ္သည္။
ရုိးရိုးသားသား မသိနားမလည္စြာ အယူအဆ မွားခဲ့သူမ်ား၊ မဆလေခတ္ တကၠသိုလ္ႏွင့္ အထက္တန္း၊ အလယ္တန္း၊ မူလတန္း ဆရာ ဆရာမမ်ား အပါအ၀င္ ၎တို႕ကတဆင့္ သင္ၾကားပို႕ခ်ေပးမႈကို ခံခဲ့ရေသာ န၀တေခတ္ ဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ၎တို႕၏ တပည့္တပမ္းမ်ားအားလံုး၊ ႏွစ္ကာလၾကာရွည္စြာ လိမ္ညာလွည့္ဖ်ား ရိုက္သြင္းခံခဲ့ရသည့္ စစ္အုပ္စု လက္ေအာက္ခံ တပ္မွဴးတပ္ သားမ်ားအားလံုး၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားေယာင္ေယာင္၊ ႏုိင္ငံေရးသမားေယာင္ေယာင္၊ ပညာရွင္သင္တန္းဆရာေယာင္ေယာင္ျဖင့္ ပို႔ခ်ခ်က္ အမွားမ်ားေပးကာ တိုင္းရင္းသားတို႕ အေရးကိစၥအေပၚ သေဘာထား ေစတနာမမွန္သူမ်ား၊ ရန္သူအားေပးလုပ္ရပ္ မ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကသူမ်ား၊ အေရၿခံဳ ဒီမိုကေရစီသမားမ်ား၊ ေရာယိမ္းလိုက္ ဘသားယိမ္းလိုက္ သမားမ်ား၊ ႏုိင္ငံေရးတတ္ ေယာင္ကား သမားမ်ားႏွင့္ တမင္ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အမွားကို အမွန္လုပ္ကာ လူထုအား ဆက္လက္လိမ္ညာ မိႈင္းတိုက္ေနၾက သူမ်ားအားလံုး ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ အမွန္တရားကို သေဘာေပါက္ သိျမင္၊ နားလည္ခံယူကာ ဗမာျပည္၏ ျပႆနာအ၀၀ ပီျပင္စြာ ရွင္းလင္းႏုိင္ၾက ပါေစသတည္း။
ဗမာႏွင့္ ျမန္မာ
ဗမာႏွင့္ ျမန္မာကို တလြဲအျမင္ျဖင့္ ကြဲျပားစြာ သေဘာေပါက္ မွတ္ယူထားၾကသူမ်ား ရွိသလို၊ ဗမာလည္း ျမန္မာ၊ ျမန္မာလည္း ဗမာ အတူတူပဲဟု ယူဆထားၾကသူေတြလည္း ရွိသည္။ ေရးေတာ့အမွန္ ဖတ္ေတာ့အသံ ဆိုသည့္အတုိင္း စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုမွန္ ေအာင္ ေရးသားသည့္အခါ ျမန္မာျပည္၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးဟုေရး၍ စကားေျပာဆိုရာတြင္မူ ဗမာျပည္၊ ဗမာလူမ်ဳိးဟု သံုးႏႈန္းသည္မွာ မွန္ကန္ေၾကာင္း ခံယူထားၾကသူေတြလည္း ရွိသည္။ ၎တို႕အားလံုး မွား၏။ အခ်ဳိ႕က ဗမာလူမ်ဳိးဆိုသည္မွာ ဗမာအမ်ဳိးသား တမ်ဳိး သားတည္းကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ၿပီး ျမန္မာလူမ်ဳိးဆိုသည္ကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းရွိ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား အားလံုးကို ေပါင္းရံုး ေခၚဆိုသည့္ အမည္ျဖစ္သည္ဟု လြဲမွားစြာ နားလည္ထားၾကသည္။
စာေပ၊ ဗဟုသုတ ေခါင္းပါးသူမ်ား မီဒီယာလိုင္းတြင္ ၀င္ေရာက္ေနရာယူလာသည္မွာ အနာဂတ္တိုင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳ ၾကရမည့္ လူငယ္ထုအတြက္ အႏၱရာယ္ပင္ ျဖစ္သည္။ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဥာဏ္ နည္းပါးေသာ ဦးေဏွာက္တြင္းသို႕ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆ အမွားမ်ား ၀င္ေရာက္သြားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္အနည္းငယ္က အာရ္အက္ဖ္ေအမွ ေဆာင္းပါးရွင္ ေမစာ ဆိုေသာ မိန္းမရြယ္တေယာက္က ဗမာ-ျမန္မာ အသံုးအႏႈန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ငါ့စကားႏြားရ ေျပာသြားသည္ကိုလည္း စိတ္မ ခ်မ္းသာစြာ ၾကားခဲ့ရသည္။ သေဘာထား ေစတနာ မမွန္ကန္ေသာေၾကာင့္ အသံက က်က္သေရမရွိသည့္အျပင္ အေတြးအျမင္ လြဲမွားစြာ ထိကပါး ရိကပါး ေျပာသြားသည့္ အေၾကာင္းအရာေတြကလည္း အႏွစ္သာရ ကင္းမဲ့ေန၏။
“အဂၤလိပ္လို ေရးတဲ့ေျပာတဲ့အခါ ျမန္မာလို႕ပဲ သံုးပါ။ ဘားမားလို႔ မသံုးပါနဲ႕။ ဒီလို သတ္မွတ္ခ်က္ ခ်ထားပါတယ္။ ဒီအထိ ေမစာတို႕ ဘာမွျငင္းစရာ မေတြ႕လွပါဘူး။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံပဲ ပီပီသသေခၚတာ ႀကိဳက္တာေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေဒသ ဘယ္သူက ေခၚ ေစေခၚေစ ဘားမားဆိုတာႀကီးက မပီမသေခၚတဲ့ အသံႀကီးပဲ။”ဟု သူမက ဆိုသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးတခု တြင္ ဤႏုိင္ငံကို ဘယ္လိုမ်ဳိး ေခၚေစလိုေၾကာင္းေမးရာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က “ဘားမားပါ”ဟု ေျဖဆိုသြားခဲ့သည္ကို အမွတ္ရ မိသည္။
တိုင္းျပည္ကို ျမန္မာျပည္ဟုေခၚ၍ အမ်ားစုျဖစ္ေနသည့္ လူမ်ဳိးႀကီးကို ဗမာလူမ်ဳိးဟု ေခၚေစဟု အာဏာပိုင္ေတြက ျပဌာန္းေၾကာင္း လည္း သူမက ေျပာသြားေသးသည္။ ဘယ္အာဏာပိုင္ေတြက ဘယ္တုန္က ဘယ္မွာ ျပဌာန္းတာလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ မေဖာ္ျပ။ ၁၉၄၇၊ ၁၉၇၄၊ ၂၀၀၈ မည္သည့္ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ စာအုပ္ထဲတြင္မွ် ထိုျပဌာန္းခ်က္ မပါရွိ။ “တိုင္းျပည္ကို ျမန္မာျပည္၊ လူမ်ဳိး လည္း ျမန္မာလူမ်ဳိးဆိုလွ်င္ တိုင္းရင္းသားေတြအေပၚ မလိမ့္တပတ္ လုပ္ရာက်မွာေပါ့”ဟုလည္း သူမက ဆိုသည္။ ဖဆပလ၊ မဆလ၊ နအဖတို႕ ေျပာင္ေျပာင္ႀကီး မလိမ့္တပတ္လုပ္ေနခဲ့သည္ကို ထိုမိန္းမက ေျပာင္ေျပာင္ႀကီး လိမ္ညာဖံုးကြယ္လိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ တကယ့္အျဖစ္မွန္သည္ ထိုမိန္းမအေျပာႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဘက္ ျဖစ္၏။ တိုင္းျပည္ကို ဗမာျပည္ဟုေခၚၿပီး အမ်ားစုျဖစ္ သည့္ လူမ်ဳိးႀကီးကို ျမန္မာဟု ေခၚေစျခင္းသည္သာ တကယ့္အမွန္တရားႏွင့္ ကိုက္ညီမည္ ျဖစ္ေလသည္။
ပထမ သက္ေသ
တကယ္ေတာ့ ဗမာ ဆိုသည္မွာ ၁၉၃၀ျပည့္ႏွစ္ မတိုင္မီ အထက္ေက်ာ္ကာရီက “ျမန္မာ” အမ်ားအျပားပင္ မိမိတို႕ကိုယ္ မိမိတို႔ “ဗမာ”ဟူ၍ ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲခဲ့ျခင္းမွအပ မည္သည့္ သမုိင္းမွတ္တမ္းတြင္မွ် မရွိခဲ့ဘူးေသာ အမည္ျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားက လည္း အာဓကပၸ ကမၻာဦးက်မ္းအရ လူသည္ ျဗဟၼာက ဆင္းသက္သည္ဟူေသာအယူျဖင့္ ျဗဟၼာလူမ်ဳိးဟုေခၚရာမွ ျဗဟၼာကို သရ ေခ်ၿပီး ဗမာဟူ၍ ျဖစ္လာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာဆိုၾကသည္။ ဤသည္မွာ ပါးစပ္ရာဇ၀င္မွ်သာျဖစ္ၿပီး သမိုင္းေၾကာင္းအရမူ ခိုင္မာသည့္ သက္ေသအေထာက္အထားတခု မဟုတ္ႏုိင္ေခ်။ ျမန္မာဟူေသာ အမည္ကိုသာ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံု အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ေပါင္း ၉၀၀ခန္႕က အစျပဳ၍ ေက်ာက္စာမင္စာတို႕တြင္ ေတြ႕လာခဲ့ရေၾကာင္း သိရွိရသည္။ ဗမာဟူ၍ မရွိ။ ရွင္းရွင္းဆိုရလွ်င္ ဗမာ သည္ သခင္ဘေသာင္း ဦးစီးတည္ေထာင္ခဲ့ေသာ တို႕ဗမာအစည္းအရံုးသမိုင္း စာမ်က္ႏွာ ၁၃၃ႏွင့္ ၂၁၅တို႕တြင္ တို႕ဗမာဟု အ ဘယ့္ေၾကာင့္ သံုးႏႈန္းရပံု၊ ဗမာဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရွင္းလင္းခ်က္ႏွင့္ ဗမာျပည္္ဟူေသာ အေခၚအေ၀ၚအေပၚ တို႔ဗမာ အစည္းအရံုး၀င္ သခင္အမ်ားစု၏ သေဘာထား ေစတနာကို ေဖာ္ျပထားသည္။ တို႕ဗမာအစည္းအရံုးသမုိင္းမွာ ဗမာႏုိင္ငံ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ရာႏွင့္ခ်ီေသာ တို႕ဗမာအစည္းအရံုး၀င္မ်ား ပါ၀င္သည့္ သမိုင္းျပဳစုေရးအဖြဲ႕က ေကာ္မတီဖြဲ႕လ်က္ ၁၉၆၄ခု ႏွစ္မွ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္အထိ အခ်ိန္ယူျပဳစုခဲ့ေသာ အားထားေလာက္ဖြယ္ရာ သမိုင္းတေစာင္ျဖစ္ရာ ထြက္ရွိၿပီး လမ်ားမၾကာမီမွာပင္ မဆလ၏ ပိတ္ပင္ျခင္းခံခဲ့ရသည့္ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ အထက္ေဖာ္ျပပါ စာမ်က္ႏွာတို႔မွ စာပိုဒ္အခ်ဳိ႕ကို မူရင္းစာလံုးေပါင္း သတ္ပံု မ်ားအတိုင္း ေဖာ္ျပပါမည္။
“တို႔ဗမာ အစည္းအရံုး”ဟူရာ၌ တို႕ဗမာျပည္ထဲ၌ရွိေသာ လူမ်ဳိးအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳသည့္ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ေဆာင္ျခင္း အထိမ္းအ မွတ္အျဖစ္ “တို႕ဗမာ”ဟု ေခၚေ၀ၚသံုးႏႈန္းျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာဟူေသာစကားမွာ ျမန္မာ၊ မာသည္ ဟူေသာ အဓိပါယ္ကို ေဆာင္ ေသာ္လည္း ႏွာသံပါ၍ ေဘာင္က်ဥ္းသည္။ အားနည္းသည္။ ရွမ္း၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ပေလာင္၊ ေတာင္သူ၊ ဆလံု၊ နာဂ၊ ျမန္မာ စေသာ ဗမာတိုင္းရင္းသားအားလံုးကို ၿခံဳ၍ ငံုမိေစရန္ “ဗမာ”ဟူေသာ စကားလံုးကို ေရြးသည္။ အသံထြက္ မာေက်ာ ၍ သံုးစြဲသည္။ တဖန္ “ဘ”ကုန္းႏွင့္ “ဘမာ”ဟု မေရးဘဲ “ဗ”လခ်ဳိက္ႏွင့္ ေရးျခင္းမွာလည္း “ဘ”သည္ ရံဖန္ရံခါ “ဖ”သံထြက္သ ျဖင့္ စိတ္မခ်ရေသာေၾကာင့္ “ဗ”လခ်ဳိက္ႏွင့္ “ဗမာ”ဟု ေရးသည္။ (တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသမုိင္း၊ ေခတ္သစ္လူငယ္တစုႏွင့္ တို႔ဗမာ ၀ါဒအစ၊ စာ ၁၃၃)
တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသည္ မူလ တည္ေထာင္စဥ္မွစ၍ သမုိင္းတေလွ်ာက္လံုး လူမ်ဳိးစုအားလံုး၏ ညီညြတ္ေရးကို အေလးေပးခဲ့ ေၾကာင္း၊ “တို႔” ဟူေသာစကား၊ “ဗမာ” ဟူေသာစကား၊ “ဗမာႏုိင္ငံ၊ ဗမာျပည္” ဟူေသာစကားတို႕ကို တီထြင္၍ တိုင္းရင္းသားစစ္ စစ္ဟူေသာ အမည္နာမ တပ္ဆင္ခဲ့ျခင္းျဖင့္ သိသာထင္ရွားေပသည္။
သခင္မ်ားက ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ ျမန္မာျပည္ ဆိုေသာစကားမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား ေနထိုင္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံဟု အဓိပၸါယ္ေရာက္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုသည္မွာ ျမန္မာပေဒသရာဇ္မ်ားက ေပးေသာနာမည္ ျဖစ္သည္။ မမွန္ကန္။ ဗမာႏုိင္ငံသည္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္း ေနထိုင္ေသာ ႏုိင္ငံမဟုတ္။ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကယား၊ ခ်င္း၊ ေတာင္သူ၊ ပအိုး၊ ပေလာင္၊ မြန္၊ ျမန္မာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း စေသာ တိုင္းရင္း သားလူမ်ဳိးေပါင္းစံု ေနထိုင္ေသာႏိုင္ငံ ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျမန္မာျပည္ဟု မသံုး။ ဗမာႏုိင္ငံ၊ ဗမာျပည္ဟု သံုးသည္။ သို႔မွသာ ညီညြတ္မွန္ကန္မည္။ ဗမာႏုိင္ငံတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ တိုင္းရင္းသားအားလံုးကို ဗမာဟု ေခၚသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ တို႔ဗမာ သီခ်င္းတြင္ “တုိ႔ဗမာ …၊ ေဟ့ … တို႔ဗမာ၊ ဗမာျပည္တ၀ွမ္းအကုန္ တို႔အိမ္မွတ္ပါ။ တို႔ယာမွတ္ပါ၊ အဲဒါ “တို႔ဗမာ”ဟု ထည့္ သြင္းသီဆိုခဲ့ၾကသည္။ “ျမစ္ႀကီးနားမွ တို႔ဗမာတေယာက္ အေစာ္ကားခံရလွ်င္ ေယး၊ ၿမိတ္၊ ထား၀ယ္မွ တို႔ဗမာမ်ားက ဆတ္ဆတ္ ခါေအာင္ နာၾကပါ”ဟု ေဟာေျပာခဲ့ၾကသည္။ (တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသမိုင္း၊ လူမ်ဳိးစုမ်ား ေသြးစည္းညီညြတ္ျခင္း၊ စာ ၂၁၅)
ထိုစာမ်က္ႏွာတြင္ ေအာက္ေျခမွတ္စုအျဖစ္ မဆလ၏ ဇြတ္အတင္း မလိမ့္တပတ္လုပ္မႈကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပထားသည္။
ဗမာ သို႔မဟုတ္ ျမန္မာဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းအတြက္ ျပည္ေထာင္စုဆိုရွယ္လစ္သမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒ ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အဓိပၸါယ္ ရွင္းလင္းခ်က္မ်ား စာတမ္း၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၈ ေအာက္ဆံုးပိုဒ္တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ရွင္းလင္းထားပါ သည္။
ျပည္ေထာင္စု ဆိုရွယ္လစ္သမၼတျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ဟု ေခၚထားျခင္းမွာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစံုတို႕ စုေပါင္းေနထိုင္သည့္ ျပည္နယ္ ႏွင့္ တိုင္းမ်ား ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း၊ သမုိင္းစဥ္တေလွ်ာက္ ေျမွာ္မွန္းခဲ့ၾကသည့္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို ၿမဲၿမံခိုင္မာစြာ တည္ေဆာက္က်င့္သံုးသြားမည့္ ႏုိင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘုရင္စံနစ္ျဖင့္ အုပ္စိုးေသာ ႏုိင္ငံမဟုတ္ဘဲ လုပ္သားျပည္သူတို႕ အာဏာပိုင္စိုးေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားကို သိမ္းက်ဳံးေပါင္းရံုး၍ ေခၚဆိုသည့္ ျမန္မာဟူေသာ လူမ်ဳိးမ်ား မွီတင္းေနထိုင္ရာ ႏိုင္ငံေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္ထင္ရွားေစရန္ ျဖစ္သည္။
အထက္ပါစာတြင္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးက “ဗမာ”ဟူေသာ ေ၀ါဟာရႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရွင္းလင္းေဖာ္ျပသလိုမ်ဳိး “ျမန္မာ”ဟူေသာ အ သံုးအႏႈန္းအေပၚ ေသခ်ာက်နစြာ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ရွင္းလင္းေဖာ္ျပထားျခင္း မရွိေခ်။ က်င့္သံုးအုပ္ခ်ဳပ္မည့္ပံုစံကို မဆီမ ဆိုင္ ေဖာ္ျပကာ ဘာ့ေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား အားလံုးကို ျမန္မာဟု သိမ္းက်ံဳးေပါင္းရံုးေခၚဆိုရေၾကာင္း မရွင္းဘဲ ျမန္မာႏိုင္ ငံဟု ဇြတ္အတင္း ေခၚေ၀ၚလိုက္ျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရမည္ ျဖစ္သည္။
(ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါမည္။)



အျပည့္အစံုသို ့....

ေခါင္းေဆာင္မႈ၏ အနက္အဓိပၸာယ္ကုိရွာေဖြၿခင္း

(က)

ေခါင္းေဆာင္မႈ သို႔မဟုတ္ Leadership ဆိုေသာ စကားလံုးကို ေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ လူတိုင္း နီးပါးေလာက္ ၾကားဖူးၾကမည္ ျဖစ္သည္။ ေနရာေဒသ ကို လိုက္၍ ၾကားပံု ၾကားနည္း ကြာျခားမည္။ အခ်ိန္အခါႏွင့္ လူပုဂၢိဳလ္ ေပၚ မူတည္၍ ျမင္ပံု ျမင္နည္း ကြာျခားမည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ေခါင္းေဆာင္မႈ ဆိုေသာ ေဝါဟာရ တစ္ရပ္သည္ လူ႔ေလာက၊ လူ႔ အဖြဲ႔အစည္း အတြင္း ပံုသ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ရပ္တည္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကေသာ လူစုလူေ၀း၊ အဖြဲ႔အသင္း ႏွင့္ လူမ်ိဳး၊ ႏိုင္ငံ အစရွိသည့္ အရာအားလံုးတို႔ အတြက္ မရွိမျဖစ္ အေရးႀကီးေသာ အရာတစ္ခု ျဖစ္ျခင္းကိုမူ ကမာၻဦးကတည္းက လူသားတို႔ လက္ခံ လာခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္၏။

(ခ)

စာဆန္ဆန္၊ ဟိုအခ်က္ ဒီအခ်က္မ်ားအား ကိုးကား မေျပာမွီ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တစ္ေယာက္၏ အဂၤါရပ္မ်ားကို မိမိကိုယ္တိုင္ မိမိ ဆႏၵမ်ားေပၚတြင္ အေျခတည္၍ စိတ္ကူး သတ္မွတ္ ၾကည့္ႏိုင္သည္။

ပထမဆံုး အခ်က္ အေနျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္ဟူသည္ အားလံုးတို႔ထက္ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး တို႔တြင္ အျမင္ က်ယ္ျပန္႔ ႏွံ႔စပ္သူ ျဖစ္ရမည္။ ေယဘူယ် ဆန္ေအာင္ ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ ဆိုလိုရင္းမွာ ေခါင္းေဆာင္ ႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူ အဖြဲ႔အစည္း၏ သက္ဆိုင္ရာ နယ္ပယ္တြင္ အျမင္က်ယ္က်ယ္ ျပန္႕ျပန္႕ ရွိရန္ကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူ ကိုယ္တိုင္ကမွ ႏြားေျခရာခြက္ထဲေလာက္ ကို မ်က္စိတစ္ဆံုး ၾကည့္ရႈေနလ်င္ ေနာက္လိုက္ အေပါင္းတို႔ကား စံုလံုးကန္းရန္သာ ရွိေတာ့၏။

ဒုတိယ အခ်က္အေနျဖင့္ မိမိသိသကဲ့သို႔၊ မိမိျမင္သကဲ့သို႔ အျမင္မ်ားအား မိမိေနာက္လိုက္ အေပါင္းတို႔အား သိရွိနားလည္ လာေအာင္၊ ျမင္တတ္၊ ၾကည့္တတ္လာေအာင္ ေျပာေဟာျခင္း၊ သင္ၾကား ျပသျခင္း၊ ၾကည့္ရႈ ေစာင္မျခင္း တို႔အား ျပဳလုပ္သင့္၏။ သို႔မဟုတ္လ်င္ မိမိႏွင့္ ေနာက္လိုက္တို႔ၾကား အျမင္ မတူညီမႈေၾကာင့္ မည္သည့္အခါမွ နားလည္မႈ၊ သေဘာတူညီမႈ ရရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ပဲ ထို အဖြဲ႔အစည္းသည္လည္း မည္မွ်ပင္ အင္အားႀကီးမားသည္ျဖစ္ေစ စံုးစံုးျမဳပ္၊ က်ရံႈး လိမ့္မည္သာ ျဖစ္၏။

တတိယ အခ်က္အေနျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္ဟူသည္ မည္သည့္ အေျခအေန၌ မဆို အဖြဲ႔အစည္း၏ အက်ိဳးစီးပြား အေပၚတြင္ အၿမဲသစၥာရွိၿပီး၊ အစဥ္သေရြ႕ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ကာ တည္ၾကည္မႈ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ ရဲရင့္ျပည့္စံုသူ ျဖစ္ရမည္။ အဖြဲ႔အစည္း ဆိုရာတြင္ Company တစ္ခုဆိုလ်င္လည္း Company တစ္ခုအေလ်ာက္၊ အဖြဲ႔အသင္း ဆိုလ်င္လည္း အဖြဲ႔အသင္း အေလ်ာက္ ေနာက္ဆံုး ႏိုင္ငံ၊ ကမာၻႏွင့္ ခ်ီကာ သူ၏ တာဝန္ခံရမႈ၊ တာဝန္ယူရမႈ တို႔အေပၚတြင္ မူတည္၍ အဆိုပါ အဖြဲ႔အစည္း၊ ၿမိဳ႔ျပ၊ ႏိုင္ငံ၊ ကမာၻ တစ္ခုလံုး အေပၚတြင္ ရဲရဲ ရင့္ရင့္ သစၥာရွိသူ ျဖစ္ရမည္ ဟု ဆိုလို၏။ လိုတစ္မ်ိဳး၊ မလိုတစ္မ်ိဳး၊ လိုအပ္သလိုထားေသာ သစၥာႏွင့္ ရိုးေျဖာင့္မႈကို အသံုးခ်ကာ ကိုယ္က်ိဳးရွာျခင္း၊ သူရဲေဘာေၾကာင္ျခင္းသည္ ေခါင္းေဆာင္သူ၏ အဂၤါရပ္မဟုတ္ေပ။

(ဂ)

ဤေနရာတြင္ တစ္ခ်က္ကို ျမွဳပ္ထားခဲ့သည္ကို ေတြးေတာၾကည့္ႏိုင္သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈ၏ အရည္အခ်င္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုသူမ်ားက ေခါင္းေဆာင္ဟူသည္ အမ်ား ေလးစားဖြယ္ ျဖစ္ေသာ သူတစ္ဦး ျဖစ္ရမည္ စသည္ျဖင့္ သတ္မွတ္ၾကသည္ မ်ားကိုလည္း ဖတ္ရႈေလ့လာဖူးခဲ့၏။ အမွန္တြင္ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ျခင္း၊ မိမိ၏ သက္ဆိုင္ရာ လူ႔ေဘာင္ အဖြဲ႔အစည္းအေပၚတြင္ အၿမဲသစၥာရွိျခင္းႏွင့္ ကိုယ္က်ိဳးမၾကည့္၊ ရဲရင့္စြန္႔စားျခင္း စေသာ အဂၤါရပ္မ်ားတို႔ တစ္ဆက္တစ္စပ္တည္း ျပည့္စံုေနလ်င္ပင္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ လူမ်ိဳး၌ လူတိုင္းေလးစားဖြယ္ရာ အရည္အခ်င္းမ်ား အလိုအေလ်ာက္ ရွိလာမည္မွာ မလြဲဧကန္ပင္ ျဖစ္ၿပီး ထိုကဲ့ သို႔ေသာ ေခါင္းေဆာင္ ကိုယ္၌လည္း လူတိုင္းအား သူ႕ေသြး၊ ကိုယ့္သား မခြဲျခားပဲ ေလးစားစြာ ဆက္ဆံတတ္ျခင္း ဟူေသာ အရည္အခ်င္း တစ္ရပ္ မုခ်ရွိေနလိမ့္ မည္ျဖစ္သည္။

ထိုမွတစ္ပါး မိမိ၏ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ အသံုးခ်ရန္ ေနာက္လိုက္အဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ လူထု၏ ေလးစားမႈကို ရရွိေအာင္ တမင္တကာ လုပ္ယူဖန္တီးျခင္းကား တစ္ဖက္မွ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လ်င္ တစ္ဖက္လွည့္ႏွင့္ လိမ္လည္ လွည့္ဖ်ားဖို႔ ႀကိဳးစားေနျခင္း ပင္ျဖစ္ၿပီး ရည္ရြယ္ခ်က္မွာလည္း ကိုယ္က်ိဳးအတြက္သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုကဲ့သို႔ လုပ္ယူေသာ ေလးစားမႈသည္လည္း မည္မွ် ၾကာျမင့္စြာ ခံေလမည္နည္း။ ထိုသို႔ေသာ လူမ်ိဳးအားလည္း မည္သူက ေခါင္းေဆာင္ဟု သတ္မွတ္ ေလမည္နည္း။

(ဃ)

အမွန္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ ဆိုသူမ်ားသည္လည္း တစ္သီးတစ္ျခားစီႏွင့္ တစ္မ်ိဳးတစ္ဘာသာစီ ျဖစ္ထြန္းေမြးဖြားလာသူမ်ား မဟုတ္ၾကေခ်။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေခါင္းေဆာင္ဟူ၍လည္း မည္သည့္ အခါမွ သတ္မွတ္ထားခဲ့ၾကသူမ်ား မဟုတ္ၾက။ သူတို႔၏ တမင္တကာ လ်ိဳ႕ဝွက္မထားေသာ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ားကား အျမင္က်ယ္ျပန္႔မႈ၊ အစဥ္တစ္စိုက္ ရိုးသားရဲရင့္မႈ ႏွင့္ ကိုယ္က်ိဳးမရွာ လူ႕အဖြဲ႔အစည္း အေပၚတြင္ အၿမဲ သစၥာ ေစာင့္သိမႈ တို႔ပင္ ျဖစ္ၾက၏။ အံ့ၾသဖြယ္ မွန္ကန္ခ်က္ တစ္ခုကား အထက္ပါ အခ်က္သံုးခ်က္ ခန္႔ကို လူတိုင္း အေသအခ်ာ၊ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ လိုက္နာ က်င့္သံုးႏိုင္ၾကမည္ဆိုလ်င္ လူတိုင္း ေခါင္းေဆာင္ မ်ားခ်ည္း သာတည္း။ သို႔ျဖစ္၍ ၎ကဲ့သို႔ေသာ အဖြဲ႔အစည္းတြင္ ေနာက္လိုက္ဘယ္မွာနည္း ဟု ဂြက်က် လည္း ထပ္မံ ေမးျမန္းရန္ မလိုအပ္။ ထိုကဲ့သို႔ လူတိုင္း တည္ၾကည္ ေျဖာင့္မတ္ကာ၊ မိမိသက္ဆိုင္ရာ အဖြဲ႔အစည္း၊ လူ႔ေလာကအတြက္ သစၥာရွိသူ၊ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔လိုသူ ခ်ည္းမ်ားသာ ျဖစ္ၾကလ်င္ ထိုသို႔ေသာ ေလာက၊ အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း တြင္ ေခါင္းေဆာင္၊ ေနာက္လိုက္ဟူသည္ ေဝါဟာရ တစ္ရပ္အျဖစ္သာ က်န္ရွိလိမ့္မည္ ျဖစ္ၿပီး အျခားေသာ သူသာသည္၊ ကိုယ္နာသည္ဟူသည့္ အယူအဆမ်ား၊ အဓိပၸာယ္မ်ား သာမန္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ား အတြင္းမွာကဲ့သို႔ အဆိုပါ ေဝါဟာရမ်ား ေနာက္မွ လိုက္ပါလာရန္ မရွိေတာ့ေပ။

ထိုသို႔ေသာ ေလာက၊ အဖြဲ႔အစည္း အတြင္းတြင္ အခ်င္းခ်င္း လုပ္ကိုင္၊ ေျပာဆို၊ ဆက္ဆံ ေဆာင္ရြက္ ရာတြင္လည္း လူတိုင္း၏ ထားရွိေသာ အေျခခံစိတ္ဓာတ္မ်ား ျမင့္မားမႈေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္မႈ ေပးသူႏွင့္ လိုက္ပါ လုပ္ေဆာင္သူတို႔ ၾကားတြင္ ႀကီးမားေသာ ကြာဟ ခ်က္မ်ား မရွိေတာ့ပဲ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အျပန္အလွန္ေလးစားမႈ ျဖင့္သာ ပြင့္လင္း၊ လြတ္လပ္စြာ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ၾက ေပလိမ့္မည္။ တစ္ခုတည္းေသာ ဘံုခံယူခ်က္ႏွင့္ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ ဘံုရပ္တည္ခ်က္ ျဖစ္သည့္ မိမိသက္ဆိုင္ရာ လူ႔ေဘာင္ အဖြဲ႔အစည္း၏ အက်ိဳးစီးပြား အေပၚတြင္ သစၥာေစာင့္သိမႈ၊ ကိုယ္က်ိဳးမငဲ့မႈ ဟူေသာ အခ်က္က မည္သူ႔ကို မဆို ေခါင္းဆာင္ လုပ္ရသည္ျဖစ္ေစ၊ ေနာက္လိုက္ လုပ္ရသည္ျဖစ္ေစ တူညီေသာ ေက်နပ္၊ ဝမ္းေျမာက္၊ ဂုဏ္ယူမႈ ကို ေပးစြမ္းလိမ့္ မည္ျဖစ္၏။

(င)

သို႔ျဖစ္ရာ ေခါင္းေဆာင္မႈ၏ ေနာက္ဆံုး အႏိၱမ အဓိပၸာယ္ကား အသို႔နည္း။ မိမိဦးေဆာင္ေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုလံုးရွိ လူသား အားလံုးကို ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ စိတ္ဓာတ္ ႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ အမူအက်င့္မ်ား ရရွိ ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ေလ့က်င့္၊ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္၊ ဦးေဆာင္မႈ ေပးျခင္း ျဖစ္သည္ဟု အဓိပၸာယ္ဖြင့္ ဆိုလို၏။ အရွင္းလင္းဆံုးႏွင့္၊ အထင္ရွားဆံုး ဥပမာကား ရွိခဲ့ၿပီးေခ်ၿပီ။ ႀကီးက်ယ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ ႏွင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာ အဖြဲ႔အစည္း။

မည္သူတို႔နည္း။ ငယ္မည္ သိဒၶတၳ ဟု တြင္ေသာ ေဂါတမ ဗုဒၶ ႏွင့္ သူ၏ ေနာက္ပါ အဖြဲ႔အစည္း တပည့္သာဝက သံဃာမ်ား ပင္တည္း။ ေဂါတမ ဗုဒၶ ကား သူတည္ရွိခဲ့ရာ ကာလ ဘီစီ - ၅၆၃ မွ ဘီစီ - ၄၈၃ ၊ သက္တမ္း - ႏွစ္ေပါင္း (၈၀) အတြင္း ဤ ေလာက၊ ဤ လူ႔ေဘာင္ အတြင္း အေအာင္ျမင္ဆံုးႏွင့္ အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုး ေသာ အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုကို ဂရုဏာ၊ ေလးစားမႈ ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ တို႔ကို အရင္းျပဳ၍ ခိုင္ခံ့စြာ ဦးေဆာင္လမ္းျပ တည္ေထာင္ သြားခဲ့ေခ်သည္။ သူျမင္သကဲ့ သို႔ သူေဟာခဲ့သည္။ သူသိသကဲ့သို႔ သူေျပာခဲ့သည္။ မခၽြင္းမခ်န္ အားလံုး အမွန္တရားမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္း။ သို႔ေသာ္ သူလုပ္ခဲ့၊ သူေဟာခဲ့သည္ မ်ားကား သူ႔ကိုယ္က်ိဳးမဟုတ္၊ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လို၍ မဟုတ္။ ေလာက အက်ိဳး၊ အမ်ား အက်ိဳး မွ်သာ။ ထို႔အျပင္ သူေျပာတိုင္း၊ ယံုၾကည္ေလာက္ေသာ သူေျပာတိုင္း၊ စာထဲေပထဲ ပါသည္ဟုေျပာတိုင္း မ်က္စိမွိတ္ ယံုစရာ မလို၊ ကိုယ္တိုင္ ေလ့လာ သံုးသပ္ၿပီး၊ လက္ခံမွ ယံု ဟူေသာ ရဲရဲေတာက္ ေျပာၾကားခ်က္မ်ား အပါအဝင္ သူေဟာေသာ၊ သူေျပာေသာ စကားမ်ား အတြင္း၌ပင္ သူကဲ့သို႔ေသာ ႀကီးက်ယ္၊ ျမင့္ျမတ္သူ ျဖစ္လိုလ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ေသာနည္းမ်ား ကလည္း ပါေခ်ေသး၏။ မည္မွ်ေလာက္ ႀကီးက်ယ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ ပါေပနည္း။

(စ)

အႏွစ္ခ်ဳပ္ရလ်င္ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ ေခါင္းေဆာင္၊ ေခါင္းေဆာင္ က်င့္ဝတ္ စသည့္ အရာအားလံုးတို႔သည္ ကမာၻတည္သေရြ႕၊ လူ႕ေဘာင္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား တည္ရွိသေရြ႕ လူသားတို႔၏ လိုအပ္ခ်က္ အရ တည္ရွိေနၾက ဦးမည့္ အရာမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ဤေနရာတြင္ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူသည္ ဦးစြာ မိမိကိုယ္တိုင္ ကမာၻ႔ဆန္ေသာ (တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ စၾကာဝဠာ ဆန္လာႏိုင္ၿပီး၊ ယခုပင္ အစပ်ိဳးေနေခ်ၿပီ) အျမင္မ်ိဳး၊ အသိဥာဏ္မ်ိဳး ရွိရန္လိုအပ္ၿပီး မိမိသိသကဲ့သို႔ မိမိ ေနာက္ပါ အဖြဲ႔အစည္းသိရွိေအာင္၊ မိမိျမင္သကဲ့သို႔ မိမိေနာက္လိုက္ လူမ်ား ျမင္တတ္ေအာင္ သင္ၾကား၊ ဦးေဆာင္ လမ္းျပတတ္ရန္ လိုအပ္မည္ ျဖစ္သည္။ မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ႏွင့္မဆို ေလးစားမႈ ကို အရင္းခံေသာ လြတ္လပ္၊ ပြင့္လင္းသည့္ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳး ထားရွိအပ္၏။ အဆံုးစြန္ေသာ အဓိပၸာယ္ကား မိမိ၏ လူ႔ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုလံုးကို ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ အရည္အခ်င္းမ်ိဳး နားလည္၊ ျဖစ္ေပၚ တည္ရွိလာေအာင္ ရည္ရြယ္ လုပ္ေဆာင္ ႏိုင္ေသာ လြန္စြာမွ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္သည့္ ေခါင္းေဆာင္မႈမ်ိဳး ေပးျခင္းပင္တည္း။

ေမွာ္ဆရာ